Verstrengeld in jouw web geen kant op te gaan. Zit ik vast in jouw gedachten.. Alles wat zo verstandig leek al het goede wat ik kon denken is weg.. Je bent sterker dan wat dan ook. Je houdt me gevangen mijn mond stijf op elkaar. Gevangen in jouw web.

Ik merk dat ik aan het veranderen ben. Al mijn gezonde gedachtes zijn langzaam aan het wegvaren. Ik vind rust in mijn lichaam de 2 strijd neemt af. Mijn mia lijkt haar koffers langzaam te pakken en plaatst te maken. Plaats voor iets nieuws het onbekende... Iets wat mij vast houdt en in zijn greep heeft. Alle gesprekken al het wachten het heeft mij uitgeput. ik ben zwak en moe en een ideaal prooi. Afgelopen woensdag een intervieuw + vragenlijsten gehad van meer dan 4 uur vanuit de viersprong en 6 januari weer vervolg gesprek. Het kost allemaal zo veel energie. Het is op mijn energie mijn strijdlust. Het lichtje brand niet meer en ik moet door. Alles gaat op de automatische piloot want ik zal moeten werken.

5 januari gesprek met iemand van het team van eetstoornissen ik krijg dan te horen wat ze me kunnen bieden en dat maakt me ook bang. Aan de ene kant kan ik niet wachten want ik ben moe. Aan de andere kant zie ik er tegen op want wat als ze me weer niet serieus nemen? wat als het niet erg genoeg is of ik zeur? Angst komt er over mij heen. De angst dat het nu zo ver is ik ben de controle kwijt. Ik iemand die altijd zo helder kon nadenken heeft haar gedachtes verloren. Plaats gemaakt voor die ene stem  die nu zo hard roept. Ik hoor hem roepen kimberley jij gaat nu naar mij luisteren! Je gaat stoppen met eten en afvallen!! Want je bent dik echt dik en dat weet je zelf ook! Het is klaar met die eetbuien je hebt er niets aan en wordt er alleen maar ongelukkig van. Ik zal je helpen je geluk te vinden! Want zo erg ben ik toch niet? Als ik zo erg was hadden ze wel naar je geluisterd toen je om hulp riep. Dus waar ben je bang voor stop met tegenstribbelen en stop met vechten! Wil je niet mooi zijn? wil je niet gelukkig zijn? Nou.... precies dat wil je!! Wat houdt je tegen? Het is een worsteling een verstrengeling in haar web in het web van de onbekende. Heb geen behoefte meer aan eten angst om aan te komen wordt met de dag meer. Waar ben ik beland? Waarom is er geen weg meer terug ik zit vast.

Vast in dit onbekende en het is zo sterk! Tranen rollen over mijn wangen nu... Zou het te laat zijn? Te laat om mezelf nog terug te vinden? alles wat ik wil is wat rust, tevreden kunnen zijn met mezelf, niet voor eeuwig bang zijn, bang om aan te komen, bang voor allles waar maar eten bij toepas komt, bang dat ik moet toegeven dat het momenteel niet gaat. Dat mijn es de baas is en niet langer ik.....