Feedback geven aan een ander het blijft iets lastigs. Hoe geef je aan dat je het ergens niet mee eens bent? Dat wat de ander zegt je kwetst? Zolang je je Es hebt hoeft dat ook niet toch??

Jaren lang heb ik alles weggemaakt met mijn Es. Als iemand me kwetste of iets zei wat ik niet fijn vond merkte ik dit vaak niet eens. Ik voelde me leeg van binnen en voor dat het gevoel uberhaupt tot me doordrong had ik al weer een eetbui gehad. Me maar helemaal volstoppen zodat die leegte vanzelf wel verdween. Waarna ik alle spanning los liet boven het toilet door euh te braken. Wat ik ermee bereikte? Het vermijden van het geven van feedback. Ik was iemand die alles wel goed vond. Zich altijd aanpastte. Bekend stond als iemand die geen mening had en niet moeilijk deed en wel wat meer van haarzelf mocht laten zien. Achteraf niet zo gek als dit alles uiteindelijk in de toilet belandde. Ik weet nog hoe veilig en fijn het voelde. Niemand kon zo iets op mij aan te merken hebben toch??

Feedback geven is ook niet makkelijk. Hoe vertel je aan iemand dat je iets niet leuk vind van diegene? Hoe houdt je het bij jezelf? Wat zal de reactie van de ander wel niet zijn? Vandaag overkwam het mij dat ik feedback moest geven  en nog wel aan mijn psycholoog. Iemand die in mijn ogen proffesioneel is. Die heeft geleerd om te kijken naar mijn gedrag en misschien ook wel wat aan te merken heeft op mij?  Het vorige gesprek wat ik met hem had gehad was totaal niet prettig. Er zijn dan ook een hoop emoties los gekomen. De makkelijkste weg om met die emoties te dealen was zeer zeker een eetbui geweest. Het weg eten en vandaag dan gewoon weer naar therapie gaan en net doen of er niets aan de hand is. Dat ik die weg niet meer in wil was alleen voor mij wel duidelijk maar wat dan?? Na mijn vorige therapie sessie heb ik er dan ook volop op los geschreven. Alle emoties en vragen die er bij mij opkwamen vonden een plekje op het papier. Op papier i.p.v. in het eten en de wc!

Ook praten hielp enorm en ik heb dan ook alle vragen en twijfels met 2 goede vriendinnen kunnen bespreken. Tja en uit dat alles kwam dan toch wel de vraag is er wel een klik met die therapeut? En hoe ga ik dat vorige gesprek met hem terug koppelen? De tegenzin was dan ook enorm toen ik vandaag in de trein richting therapie zat. Wat ga ik zeggen en hoe zou hij reageren?? Ik had op een gegeven moment enorme buikpijn en stond stijf van de zenuwen.

Uiteindelijk was het dan zover het moment supreme. Mijn psycholoog komt me uit de wachtkamer halen en vraagt wat ik te drinken lust. Ik zeg doe maar wat water. "kan ik me op het drinken focussen en dat helpt hopelijk tegen de zenuwen ;)". ik begin met praten en de eerste woorden komen er dan ook moeizaam uit. "ik zou graag terug komen op het vorige gesprek want ik heb dat gesprek als niet zo prettig ervaren" het woord is eruit maar het betekend ook geen weg meer terug!! Een vloedgolf van woorden komt er daarna uit mij. Het zit me hoog en dit is merkbaar. Mijn psycholoog heeft nog nooit zo stil geluisterd als toen. Na mijn vloedgolf van woorden geeft hij aan dat er nogal wat punten zijn en het hem goed lijkt om het punt voor punt te bespreken. Punt voor punt bespreek ik de situaties de woorden die er in het vorige gesprek zijn gezegt en wat het bij mij heeft opgeroepen. Mijn psycholoog geeft aan dat hij het kan inkomen en dat het fijn is dat ik dit aan hem terugkoppel. Eigenlijk reageert hij heel fijn. Verbazingwekkend want dat had ik totaal niet verwacht in mijn hoofd was het probleem wat ik ervaarde met hem al zo groot geworden. De onrust zakt en de 45 minuten vliegen voorbij. Ik voel dat ik warm ben en volgens mij met een compleet rode boei daar zit. Na 45 minuten loop ik de deur uit en voel ik me totaal opgelucht. Ik voel me goed!! Sterk en ben stiekem ook enorm trots! Ik heb me uitgesproken gezegt wat op mijn hart lag en man wat voelde dat fijn. Dit is een ervaring om niet te vergeten. De opluchting en het gevoel was echt!!! Niet dat opvullen van die leegte  door een eetbui en ontlading van het braken. Wat je keer op keer weer nodig hebt en eigenlijk maar schijn is. Maar echt het gevoel dat het eruit is en een plekje heeft gevonden. Dat ik gezien en gehoord ben. Dat ik een mening heb laten horen en daarmee een echt mens ben. Ik was niet meer iemand die wel wat meer van zichzelf mocht laten zien. Ik was iemand die duidelijk aangaf wat ze fijn en niet fijn vond.

Ik weet nog dat ik zo bang was, bang dat mensen mij echt zouden zien. Bang dat ze iets van mij konden denken.... Maar weet je wat ik denk ook wat van hen! Ik heb mijn eigen kijk op de wereld en nu ik weer goed eet en mijn es heb losgelaten kan ik die kijk op de wereld ook zien. Het is niet langer beperkt tot eten/niet eten. Ik weet nu wat ik wil en dat is zo fijn het helpt me om mijn leven in te vullen zoals ik dat wil, met mensen waar ik mij echt fijn bij voel. En mijn es tja die past zeker niet in het leven waar ik me fijn in voel. Want een echte vriendin is mijn es eigenlijk nooit voor mij geweest!!!