De tijd vliegt zeg! het is al weer half jaar geleden dat ik heb geblogt. Nu is het ook wel zo dat ik het enorm druk heb gehad maar wilde weer eens een update brengen ;).

Momenteel is mijn klinische behandeling bijna afgerond over minder dan 2 maanden ben ik klaar! Dan ga ik weer de "grote boze buitenwereld" in. Dan moet ik laten zien wat ik kan. Dit zorgt zoals je begrijpt voor de nodige stress. Ik vind het best spannend allemaal. Ondanks dat heb ik er ook zeker wel zin en vertrouwen in.

Leven in een kliniek is zwaar daar ben ik de afgelopen 7 maanden wel achter gekomen. Het is onwijs zwaar om iedere dag weer met jezelf geconfronteerd te worden. Om te moeten praten over letterlijk alles wat er in je omgaat. Overal wordt een vergrootglas op gelegd. Met als resultaat dat je jezelf langzaam aan beter begint te begrijpen. Dat je stappen maakt en soms kei hard terug valt om vervolgens weer langzaam omhoog te klimmen en weer stappen te zetten. De afgelopen 7 maanden waren niet makkelijk vaak zat heb ik gedacht wat doe ik hier? Ik wil niet meer, ben het zat om in een kliniek te zitten. Vaak zat wilde ik het liefste mijn ogen sluiten en wegrennen. Dat deed ik echter niet! Ik ben geconfronteerd met mezelf en in heel mijn leven heb ik nog nooit zoveel emoties gevoeld. Verdriet, frustraties, irritaties, boosheid, blijheid, twijfels, onzekerheid, afwijzing, eenzaamheid, gezelligheid, vertrouwen, wantrouwen, verliefdheid, trots, somberheid. Al die emoties liepen als een achtbaan door mijn behandeling heen. Ik leer het verdragen maar ook uiten. Iets wat ik voorheen deed in het eten.

Het is moeilijk te zien wat je hebt behaald en bereikt als je ergens nog midden inzit. Voor mijn gevoel is het proces tot verandering vollop aan de gang. Langzaam aan begin ik kleine verschillen te merken. Ik zet mezelf steeds meer op de eerste plaats. Als ik me rot voel zoek ik contact en afleiding. Ik heb meer rust en neem ook meer tijd om te rusten door minder in te plannen. Wat resulteerd in minder druk en ook geen behoefte meer hebben aan eetbuien en compensatie daarvan. 

Er is een hoop duidelijkheid gekomen door deze behandeling wat er achter die eetstoornis zat/zit. Pijnlijke thema's een aantal heb ik aangepakt maar helaas ben ik er nog niet helemaal. bepaalde thema's vallen onder het kopje "vermeden". Tja het blijft lastig als je zo goed bent in vermijden en onderkennen van je problemen. Ik merk alleen dat ik langzaam aan niet meer wil vermijden. De thema's die er nog liggen gaan daarom zeker nog aan bod komen. Uiteindelijk heb ik geleerd dat vermijden enkel een kortte termijn oplossing is. Hoe eng iets ook is het weegt niet op tegen de problemen die je kan krijgen als je het binnen houdt. Vaak speelt vertrouwen hierin een belangrijke rol. Maar hoe kan je iemand vertrouwen als je diegene niet toestaat dat ze iets van jou zien? Dat ze je leren kennen en begrijpen? Je eetstoornis is daarom een prima oplossing toch? Daar hoef je niets van jezelf te laten zien die kent je al. Die helpt je en is veilig. uit ervaring kan ik zeggen dat een es je alleen nog maar meer klem zet. Je weghaalt uit je sociale leven. Je weghaalt van de mensen die om je geven en die je vertrouwen waard zijn en waarvan jij het waard bent dat ze er voor jou zijn.

al met al ben ik een stuk wijzer geworden en heb ik mensen dichterbij laten komen. Ik heb me opengesteld voor anderen. Mijn kwetsbaarheid laten zien was (en is soms nog) zeker moeilijk maar wat ik er voor terug krijg is zoveel meer waard! Ik hoop zo dat alle meiden en jongens die dit lezen en nog steeds eenzaam vechten tegen hun eetstoornis beseffen dat de echte hulp dichter bij is dan je denkt! Het zijn de mensen om je heen die om je geven. Die er voor jou zijn als jij ze maar toelaat!