Een jaar geleden alweer. Een jaar geleden dat ik met een grote koffer vol met spelletjes, koffie, kleding en vragen richting de kliniek ging. Niet wetend wat mij daar te wachten stond. Me niet bewust zijnde van de zware weg die voor mij lag. Nu precies een jaar later sta ik al ruim 3 maanden weer met beide benen in het echte leven.

Het lijkt al weer zo ver weg die 1.5 jaar van mijn leven. Eerst bij de Ursula en daarna in een kliniek voor de achterliggende problemen. Soms kan ik me haast niet eens meer voorstellen dat ik zo bang ben geweest. Bang bij het moeten eten van bijvoorbeeld een boterham. Dit besef kwam gisteren ineens heel erg naar voren toen ik samen met een klasgenoot van mijn nieuwe studie zat te eten. We raakte aan de praat. Zij bleek ook bij een psycholoog gelopen te hebben. Toen ik haar uiteindelijk vertelde dat ik ook maar al te goed wist wat de geestelijke gezondheidszorg inhield naar het overwinnen van mijn eetstoornis zag ik haar blik.

Een eetstoornis? Alles is weer normaal. het is zowel qua gewicht als qua doen en laten niet meer aan mij te zien dat ik een eetstoornis heb gehad. Dat die worstelingen in mijn hoofd ooit zo sterk aanwezig zijn geweest. Dat broodje wat ik at in de kantine was een gewoon broodje, dat werdt gegeten door een gewone student die wat zat te praten met haar klasgenoot. Het besef dat dat broodje 1.5 jaar geleden niet zo gewoon was vloog dan ook wel weer even hard binnen. Het besef wat ik wel niet heb bereikt! 

De eerste maand uit de kliniek, weer op eigen benen was pittig. Je moet je leven weer oppakken en dat blijkt soms toch nog best lastig te zijn. Ik heb namelijk in de kliniek een heel proces doorgemaakt. Veel inzichten gekregen en mezelf beter leren kennen. Een soort van sneltrein die op de plaats van eindbestemming is aangekomen. Daar aangekomen merkte ik alleen dat mijn vrienden/familie allemaal nog ergens op de tussenstations hingen. Het oppakken van mijn hobby's ging dan ook moeizaam. De banden zijn enorm verwaterd. Ik lijk niemand meer echt te kennen en niemand kent mij meer echt. Wat heb ik me soms ook enorm eenzaam gevoeld hierdoor. Veranderingen zijn mooi en soms wenselijk maar als je merkt dat niemand om je heen is veranderd is de uitdaging des te groter om je oude plekje niet gewoon te pakken maar een nieuw plekje te creeëren voor jezelf.

Mijn visie en kijk op het leven is dan ook enorm veranderd na 9 maanden in een kliniek. Ik ben echt volwassen geworden. Ik kan niet langer wegkijken van al de moeilijkheden in de wereld. Me verstoppen voor pijnlijke emoties, iets wat ik voorheen maar al te graag deed. Alles is er nu en dat is soms knap lastig. Het laat je de wereld in een heel andere vorm zien. Voor het eerst sinds jaren kan ik me echt gelukkig voelen en genieten van dingen.

Maar ook voor het eerst sinds tijden kan ik me echt irriteren aan mensen, boos worden of zomaar in huilen uitbarsten. Soms is dat een enorme verademing! Ik weet in ieder geval nu zeker dat ik weer deel uitmaak van de maatschapij en de wereld. Soms maakt het me ook enorm angstig omdat het allemaal nog zo nieuw lijkt.

De afgelopen 3 maanden gingen dan ook met vallen en opstaan, tot op de dag van vandaag ben ik aan het stoeien. Ruimte aan het zoeken en creeëren voor de nieuwe mij!

Mijn leven zoals het nu is, weer meedraaiend in de maatschapij. Als verpleegkundige, student, vriendin, dochter en zo veel meer :) Maar niet langer als dat meisje die op de vlucht was dat meisje met haar eetstoornis!

Voor het eerst durf ik dan ook te zeggen dat ik mijn eetstoornis heb losgelaten! Heel soms op moeilijke en vooral eenzame momenten hoor ik haar stem nog als achtergrond geruis, voel ik de drang.

Maar ik weet nu hoe het is om echt TE LEVEN! en ik moet zeggen... dat smaakt een stuk lekkerder :).