Het is weer een lange tijd stil geweest... maar vandaag ben ik de confrontatie weer aangegaan. Het was heftig! Een Es loslaten is nog niet zo makkelijk als ik dacht....

De afgelopen maanden gaat het zeker wel beter. Ik ben in september begonnen met een studie en tot nu toe loopt dat allemaal lekker! Ik heb alles nog gehaald, kan me weer concentreren en echt voor de studie gaan. Naast mijn studie heb ik een nieuwe baan als verpleegkundige en ben ik sinds 2 weken verhuisd naar mijn eigen appartement. Waar ik eindelijk wat ruimte en mijn eigen plekje heb gekregen. Tja so far so good. Eigenlijk loopt alles wel op rolletjes. Tenminste zo kan ik het voordoen. Zo ziet de buitenwereld het en zo zie ik  het zelf ook nog. Helaas ben ik nog steeds niet helemaal eerlijk tegen mezelf en is de vermijding nog steeds aanwezig.

Verandering heb ik altijd al lastig gevonden. Het duurt bij mij nu eenmaal wat langer voor ik echt mijn draai heb gevonden. Mijn es komt vaak in die periodes opduiken en ik heb hem stiekem al wel weer wat ervaren. Het is vooral de stress, het hectische en het gemis van een veilig gevoel. Geen controle hebben en dat maar weer zoeken. Een eetbui bleef dan ook niet uit.

Sinds januari dit jaar ben ik begonnen met individuele PMT. Ik krijg nog 1x in de week individuele PMT om aan de laatste doelen te werken. De laatste... en met reden ook de laatste doelen het is namelijk het ondergeschoven kindje, iets wat ik tot nu toe altijd heb vermijd namelijk: lichaamszelfbeeld.

Zoals ik boven al schreef gaat het eigenlijk wel goed. Maargoed dat kan ook niet anders aangezien ik mijn lichaam nu al maanden negeer. Ik ben niet meer bewust bezig met uiterlijk en eten. Ik doe alles en leef mijn leven. Maar diep van binnen voelt het niet goed en ligt er nog een hoop. Ik negeer mijn lichaam iedere dag maar los daarmee niets op. De enige manier om wel wat te gaan oplossen is niet langer te negeren. Weer naar mijn lichaam te gaan kijken. Te gaan voelen wat het met mij doet. Eigenlijk weer de confrontatie aangaan. Iets wat ik tijdens mijn behandeling op de ursula ook altijd moest. Maar dit keer maakt het me bang. Bang weer terug te vallen in een slecht eetpatroon, bang dat ik mezelf nooit kan accepteren. Bang dat het misschien toch niet zo goed met me gaat als ik zelf denk.

Soms vraag ik me af of ik er nog wel wat mee moet of ik nog wel moet willen werken aan mijn lichaam. of negeren niet gewoon een prima oplossing is. Zolang ik me lichaam negeer voel ik niet de afkeer, het nare gevoel, de ontevredenheid. Om eerlijk te zijn voel ik dan vrij weinig wat een echte relatie aangaan. Met plezier kleding dragen en echt stralen ook onmogelijk maakt.

Vandaag had ik weer PMT en werdt ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had de welbekende touwtjes oefening die vele van jullie wel zullen herkennen. Waarbij je drie touwtjes pakt, waarbij 1 aan geeft hoe je, je lichaam ziet. Waarbij er 1 aangeeft hoe je er uit zou willen zien en het laatste touwtje geeft je daadwerkelijke omtrek weer. De oefening viel me zwaar. Veel gedachtes van vroeger kwamen weer naar boven. Het raakte me enorm vooral toen ik zag dat mijn lichaamsbeeld nog steeds zo scheef is. Dat ik nog steeds geen realistisch beeld heb en de drang te willen afvallen naar al die tijd zo aanwezig blijft. Wat kan een ES toch hardnekkig zijn. Ik ben sterker dan hem met eten gaat het goed. Maar ik kan me rot blijven voelen over mijn lichaam. En vraag me steeds meer af of ik ooit wel van mezelf kan gaan houden?

Ik kan het niet langer negeren de gevoelige snaar is geraakt. Ik moet mijn lichaamsbeeld gaan aanpakken. Door de moeilijke en pijnlijke gevoelens heen. Want negeren dat werkt niet meer. Ik vind het spannend en erg moeilijk er is veel angst. Angst dat mijn es toch weer gaat winnen uiteindelijk. Mijn therapeut gaf terrecht aan dat ik veel ervaring heb opgedaan. Het is niet de eerste keer dat mijn es trekt en zeker niet de eerste keer dat ik sterker ben geweest. Hoe ik handel ligt nog steeds bij mezelf. Ik ga doorzetten en er voor vechten om uiteindelijk echt naar mijn lichaam te kunnen kijken zonder te handelen naar mijn es gedachtes. Vandaag is me in ieder geval al gelukt. Ik voelde me rot maar heb goed gegeten. Hopelijk blijft dit zo ondanks moeilijke hobbels gaan. Want een Es echt loslaten is meer dan goed eten, Niet braken en geen eetbuien meer hebben. Het is naar jezelf kunnen kijken en kunnen zeggen I am Proud 2 be me!