Afgelopen zondag zat ik in de kerk. Ik ging luisteren naar een mis met medewerking van mijn oude jongerenkoor. Het thema van de mis "verlies" heeft de afgelopen week impact op mij gehad. Iedereen krijgt in zijn of haar leven wel te maken met verlies. Alleen was dit thema voor mij nu momenteel erg herkenbaar.

ik moet keuzes gaan maken in mijn leven. Bij het maken van keuzes kom je tot nieuwe inzichten dat niet alleen het zorgt ook voor verlies. Ik moet er dingen voor gaan opgeven. Mijn vertrouwde leventje zoals ik dat nu ken. Dit beseffende maakt mij dat ook wel een beetje bang. Bang om te verliezen wat ik nu heb.

          Be not afraid to let go..!

De afgelopen maanden is er veel veranderd in mijn leven. Ik heb mijn opleiding tot verpleegkundige afgerond. Ik ben op mezelf gaan wonen en ben gestart met een traineeship. Ik woon dus nu niet meer thuis ook ben ik geen studente meer. Ik heb nu mijn eigen leventje gekregen. Een leven wat van je wordt verwacht als je volwassen wordt. Dit zorgt ook wel weer voor de nodige stress door een fulltime baan op een zwaar complexe afdeling. De lat ligt hoog en ik moet presteren. Ik wil het allemaal perfect doen want dat eist toch iedereen? Je moet vooral maar normaal zijn en erbij horen. Ik voel me alleen helemaal niet bekwaam, ik weet namelijk dat ik nog veel beter kan. Ik doe mijzelf en daarmee mijn patiënten te kort. Ik kan namelijk veel meer maar mijn hoofd zit vol. Vol met mijn eetstoornis die iedere dag zoveel aandacht opeist. Die dag in dag uit loopt te trekken en alle vrije tijd om mij heen lijkt op te vreten. Het zit hem al in simpele dingen zoals boodschappen doen. Dit is voor mij een zware last het is niet simpel want er zijn zoveel keuzes. Wat ga ik kopen? Ik wil gezonde dingen met niet zo veel calorieën terwijl daarnaast een stem roept juist wel calorieën voor een eetbui. Door alle stress om maar mijn masker op te zetten en te leven in schone schijn verergerd mijn eetstoornis juist. Ik uit die stress weer in eten of juist niet eten. Het is een visuele cirkel.

Waarom ben ik dan zo bang om het te verliezen? Wat heb ik aan die schone schijn? Wat brengt het mij om iedere dag maar door te gaan in de daglijkse sleur terwijl ik totaal niet gelukkig ben. Het is mijn perfectionisme en doorzettingsvermogen, ik mag niet falen van mezelf. Is dit alleen wel terecht is het falen? Is het juist niet knap als je aan jezelf gaat werken? Ik weet wat het me opleverd als ik zo door zal gaan. Waarschijnlijk nog een crisisopname. Mijn laatste crisisopname heeft mijn ogen geopend het gaat niet zoals ik wil. Ik verlies de controle juist. Ik kan niet perfect zijn en doordat ik dat wil gaat het juist mis. Weet je waar ik zo bang voor ben voor de reacties van anderen. Iedereen denk dat het altijd wel goed met mij gaat heb mijn leven op de rails. Wat als blijkt dat het allemaal maar schone schijn is? Het is eng om op te geven wat vertrouwd voor je is! Het is veilig en het werkt al jaren zo voor mij.

Alleen begin ik nu te beseffen dat het niet meer werkt. Dat mijn eetstoornis die voor mij zo veilig voelt van mij zijn koffers wel is mag gaan pakken. Ik wil hem los laten maar momenteel trekt hij nog te hard. Ik besef dat ik mijn leventje ga verliezen en daarmee alles wat daarbij hoort. Mijn werk, mijn hobby's en ook uiteindelijk mijn manier van denken, voelen en mijn manier van uiten namelijk door mijn eetsoornis. Dat maakt me ook wel weer bang...

Ik zet me over mijn angst heen want wat ik er voor terug krijg is het meer dan waard om dit alles te verliezen. Ik wil namelijk dat meisje worden dat zelfverzekerd is van zichzelf en tevreden is met haar uiterlijk. Dat meisje wat van haar zelf kan houden en daarmee ook echt van andere kan houden. Die mensen kan toe laten in haar leven, die weer geniet. Om dit te bereiken zal ik eerst het grootste verlies van mijn leven moeten gaan lijden om daarna mijn leven stukje bij beetje weer op te gaan bouwen. Alleen dit keer in de bouwstyle zoals ik het wil.

of zoals het in de overweging van afgelopen zondag werdt gezegt:

Wat je weg je ook brengt, wat je hebt verloren, nu verliest en zult verliezen in het leven: wees niet bang om te verliezen. Ik wens u toe, dat uw verlies maakt, dat u dezelfde mens blijft, maar niet hetzelfde blijft.