Weg.... mijn leventje zoals ik dat kende is er niet meer. Langzaam begin ik het te beseffen wat ik kwijt ben geraakt door mijn es. Wat er nu niet meer is....

 Hier zit ik nu en voel de pijn van binnen. Alles waar ik voor heb gewerkt/geleerd is weg het pijnlijke besluit is gevallen. Ik kan niet meer werken als verpleegkundige niet zolang ik zelf nog niet goed voor mezelf kan zorgen. Het is dan echt gebeurt de eerste stap is gezet. De eerste stap van het verlies en het doet zeer.

Mijn es heeft het allemaal van mij afgenomen. Mijn mia die het altijd zo goed wist. Die me wel even zou laten horen hoe dat het moet. Die hard loopt te schreeuwen. Die zeker weet dat ik gelukkig wordt als ik maar blijf afvallen. Breekt me op... ik ben moe, heel erg moe, moe van het vechten tegen mijn es.

Ik wil dat het ophoudt ik ben klaar met het spelen van jou spel! Het is niet leuk meer de regels worden steeds strenger en strenger. Er komt steeds meer verlies en nu is de maat vol!! Ga maar een ander huis zoeken mia want hier ben je niet meer welkom!!

Weg.... De controle... weg... mijn gevoel.... weg... mijn strijd...weg....mijn twijfels...weg... mijn leven... DE weg naar geluk is waar ik naar toe wil! Wie helpt mij te vergezellen op deze weg?