Ken je niet die dagen dat je geloofd dat je nooit iemand gaat vinden? Dat ze je toch niet zien staan! Dat je jezelf te dik en te lelijk vind en wat kan een jongen uberhaupt in jou zien?? Er zijn wel duizenden meiden knapper dan jij toch??

Ik ken dat gevoel maar al te goed. De afgelopen jaren moest ik er niet eens aan denken. Samen zijn met een jongen. Iemand die mijn lichaam mooi vind die aan mij zit. Ik walgde zelf enkel van mijn lichaam vond mezelf te dik en lelijk nee dat kon ik een jongen niet aan doen. De onzekerheid was te sterk en de eetstoornis trok te hard. Ik hield niet van mezelf laat staan dat ik een jongen toe liet om echt van mij te houden.

Ik heb de afgelopen maanden enorme stappen gezet. Ik begin het steeds meer te merken. Het is er daarom nu ook eindelijk van gekomen. Ik ben verliefd!!!! Ik heb nu die jongen die van mij houdt die mij accepteerd zoals ik ben. Die mijn lichaam mooi vind!! Die mij verkiest boven al die andere knappe meiden in de wereld. Het voelt goed voor het eerst heb ik het gevoel dat ik er mag zijn. Dat ik er misschien toch toe doe. Dat iemand wel van mij kan houden!! En dat uiterlijk maar een klein onderdeeltje is van wat hij belangrijk vind aan mij!! Langzaam aan begin ik mijn es steeds meer los te laten. Ik heb hem niet meer nodig!!! Ik begin steeds meer te beseffen dat ik goed ben zoals ik ben!! Dat ik weer wil gaan leven, genieten en stralen. Ik wil er voor gaan en gelukkig worden met mijn vriend!!

In dat geluk is niet langer ruimte voor een ES!!!! Ik denk dat het nu eindelijk zo ver is!!! Mijn Es is langzaam aan, aan het verdwijnen!!! Wat de liefde daar al niet in kan betekenen!!!