Daar zijn we dan weer :). De tegenwind die er was is gelukkig al wat gaan draaien. Ik kan namelijk zeggen dat ik nu ruim 2 maanden (om precies te zijn 10 weken en 2 dagen :D!) eetbui/braakvrij ben. Ook mijn eetlijst geeft mij nu al meer dan 2 maanden houvast. Het is daarom tijd om verder te gaan en te gaan starten met uitdagingen. Ik mag gaan puzzelen met mijn lijst. Puzzelen welk stukje nu gaat passen. Hoe verder te gaan?

Afgelopen woendag en vrijdag had ik weer therapie bij de Ursula. Daar was ik i.v.m. vakantie al een aantal weken niet meer geweest. Na een turbulente tijd had ik natuurlijk genoeg te vertellen. De ene naar de andere tegenslag was weer geweest. Mijn sociotherpeut stelde natuurlijk toen de vraag hoe het ondanks dat was gegaan met mijn eten? Voor het eerst sinds mijn behandeling kon ik met trots GOED antwoorden. Al was ik diep van binnen zo bang voor een terug val het is niet gebeurd! Ik ben trots ik merk dat ik steeds beter met alles in mijn omgeving en zo ook het leven kan omgaan. Omdat het nu zo goed bleef gaan was het volgens mijn sociotherpeut goed om weer is wat verder te gaan dus: TIJD VOOR MIJN UITDAGINGEN!!

Oke zo sterk als ik net klonk zo hard sloeg de angst toe bij het woord uitdagingen. Niet meer braken oke, geen eetbui oke en gewoon 3 maaltijden en wat makkelijke tussendoors oke. Dat was tot nu toe nog te doen. Maar nu zou ik ook dingen moeten gaan eten die zolang al op mijn "verboden lijst " staan. Ineens lijkt mijn es dan toch nog wat te zeggen te hebben. "Dat ga je niet eten kimberley, daar wordt je wel echt dik van. Houdt het dan maar bij gezonde en veilige dingen. Je eet alweer dus mensen mogen niet zeuren. Je bent al veel aangekomen wil je nog meer aankomen?" Dan ineens komt mevrouw eetstoornis weer de hoek om. Ze voelt dat ik sterker ben en geeft daarom nog net even wat tegen gas.

Ja ik ben aangekomen en nee dat vind ik niet leuk. Maar gewicht heeft niets met geluk te maken dat weet ik nu wel. Ja ik voel nu meer ook moeilijke dingen. Ik voel weer pijn, verdriet en boosheid want ik mag/kan het niet langer wegmaken. Naast die emoties voel ik ook weer echt blijdschap zie en ervaar ik de wereld weer echt! Ik leef niet enkel alleen meer in mijn 'veilige es wereldje' ik kan verder kijken. Het is niet langer Ik en mijn es maar IK en de rest van de wereld. Dat wil ik er niet voor opgeven. Wat zouden die paar kilo's? wordt ik daar nu echt anders door? Schoonheid zit van binnen het echte stralen kan enkel door je goed te voelen!!

Met dit in mijn achterhoofd ben ik begonnen met mijn uitdagingen. Pindakaas en chocopasta op mijn brood, Chocolade als tussendoortje, een magnum Gold als toetje. Vla nu en dan met een toefje slagroom. Naast brood nog andere varriaties moeilijkere broodkeuzes. Mijn es probeerd het nog steeds vooral bij friet en chips sputterd hij. Ik wil en durf dat niet te eten. Niet zonder compensatie! Toch wil ik daar weer naar toe gaan werken en stapje bij stapje wordt alles van mijn uitdaginglijst weer gewoon. De lading gaat eraf en daarmee verdwijnt ook steeds meer mijn es! Ik hoop dat ik over een tijdje kan schrijven dat ook een bakje friet, met stoofvlees natuurlijk ;) me weer is gelukt!! Dat is zeker mijn einddoel en dat doel komt in zicht!!

Ik weet nu wat ik wil! ik wil een voorbeeld zijn voor anderen, Vooral voor meiden die niet geloven dat ze van hun es af kunnen komen. Voor meiden waar ik om geef (in mijn omgeving die zo hard vechten tegen hun es!) Dat ik ze wil laten zien dat er wel toekomst is. Een eetstoornis ben je niet mee geboren het is niet iets wat bepaald is en waar je niets aan kunt doen. Een eetstoornis is iets wat je ontwikkeld iets wat je eigen maakt om met moeilijke en pijnlijke dingen in het leven om te kunnen gaan.

Ik geloof er heilig in dat als je wil je ook andere dingen eigen kunt maken om met die moeilijke en pijnlijke dingen om te kunnen gaan. Net zo goed als je, je zelf kunt dwingen niet te eten en het braken eigen te maken. Kun je jezelf het ook weer afleren en dwingen wel te eten!! Het zijn tenslotte je eigen gedachtes!! Je hebt de keus om je eigen gedachtes en gevoel te geloven. Of om te luisteren naar de mensen om je heen die zoveel om je geven!! Die jij met je es net zo goed pijn doet. Ook voor hun strijd ik iedere dag door!! Maar vooral voor mezelf!

Voor het leven wat ik graag wil en wat ik met eetstoornis nooit zal kunnen behalen. Voor een leven waar ik niet langer in het wereldje "ik en de es" zit maar voor een leven waar ruimte is voor Ik en de ander!!! Diep van binnen hoop ik dat er vele meiden/jongens met mij zijn. Geef niet op en blijf vechten want ook voor jullie is het mogelijk een leven zonder es het is tijd om daar aan te gaan werken en je leven in te richten in de bouwstyle die je zelf wil!!!

liefs kimberley