Afgelopen weekend was erg zwaar, ik heb mezelf namelijk terug gevonden in de stilte....... In de drukte van al het dagelijkse leven vergeten we dat wel eens. Stil staan bij.. Echt naar jezelf kijken en luisteren naar je diepste verlangens.

Al een aantal jaren alweer heb ik de bewuste keuze gemaakt te willen geloven. Ik ben katholiek en ook met mijn geloof bezig. Ik kom in de kerk en ik bid, ik ontmoet jongeren die net als ik geloven, ik begeleid jongeren daarbij. Door mijn eetstoornis is dat een stuk moeilijker geworden. Geloven is ineens niet meer zo vanzelf sprekend. Alles waar ik achter wil staan en sta is niet altijd mogelijk. Het bidden voor de maaltijd het vragen van de zegen over de spijzen die je eet is iets wat voor mij haast niet meer mogelijk is. Ik kan toch niet bidden en om zegen vragen voor iets wat ik niet eet? Of over iets wat straks toch weer in de wc beland?

Dat niet alleen men zegt dat God van ieder houdt zoals hij is. Toch heeft God mij dit lichaam gegeven en ik? Ik kan er niet tevreden mee zijn. Ik kan niet trots zijn en er goed mee doen. Ik vernietig iets wat hij heeft geschapen. Ik verkies een andere stem boven hem. De stem van mijn es. Die hard roept. Soms vervaagd daardoor mijn geloof het gevoel dat God er ook echt is. De strijdlust en de kracht kan dan soms erg ver te zoeken zijn. Ik voel me schuldig want ik schiet te kort...

Dit weekend had ik een weekend met een groep jongeren die samen met mij naar WJD zijn geweest. Een groep die erg divers is maar een ding gemeen heeft. Namelijk geloven, kracht halen uit bezinning en het fijn vinden om samen te zijn. Het weekend was zwaar niet alleen omdat er 3x per dag een eetmoment was. Iets wat natuurlijk op zich al een uitdaging was. Ik moest de stilte weer zien te vinden. Luisteren naar mezelf naar mijn diepste verlangen, naar mijn geloof naar God ik wilde zijn kracht weer voelen. Ik wilde hem weer terug vinden. Weer kunnen bidden.

Ik had een Bijbel tekst gekregen uit Johannes, Bruiloft in Kana waar Jezus te gast was. Het eerste wonder vond hier plaats Jezus veranderde iets simpels als water in wijn. Dat niet alleen de wijn was op en Jezus vulde de vaten weer. De woorden OP, Wat wilt u van me? en Vul hebben me dat hele weekend bezig gehouden. OP iets wat velen van ons hier zijn OP van onze strijd. We moeten weer gevuld worden (soms letterlijk met eten om weer op gewicht te komen) Soms ook minder letterlijk maar meer symbolisch met kracht gevoed om door te kunnen gaan. Door gaan met dit zware gevecht. Wat wilt u van me zegt Jezus tegen zijn moeder! Ja wat wil ik?? In de stilte in de diepe stilte vond ik mijn diepste verlangen...

Het verlangen dat alle mensen met een ES die zo hard vechten en OP zijn een wonder mogen ervaren. Dat zij weer kracht mogen putten en gevuld en gevoed verder mogen gaan! Dat zij een duwtje de goede richting in krijgen.

Tijdens de mis heb ik een kaarsje aangestoken voor al die meiden en jongens met een eetstoornis van over de hele wereld dat, dat lichtje het eerste lichtje is op jullie pad en jullie weg! Dat het mag eindigen in een groot licht het licht van meiden en jongens die stralen!!!

Even was het stil...ook voor mij is er weer een lichtje gaan branden. Ik wil genezen!! Ik wil hier vanaf!! Ik weet het nu zeker. Het eerste duwtje kreeg ik afgelopen donderdag toen de Ursula mij belde. Het was prettig om te horen dat ik nog niet ben opgegeven. Dat de psycholoog van de intake naar mij luisterde. Dat ik mijn angsten mocht uiten. Na overleg in het team (omdat ik bij de GGZ tegen gesloten deur blijf aanlopen) wordt ik nu aangemeld voor de startgroep en mag ik op kennismaking voor deeltijd. Hopelijk is dit het begin van een nieuwe weg. (want de reistijd blijft een struikelblok) Geloof geeft mij nieuwe kracht ik ben wel benieuwd hoe is dat voor jullie?

Hoe ervaren jullie je geloof in combinatie met een es??? Geeft het geen mooie troost dat er in ieder geval een iemand is die van je houdt en je goed genoeg vind zoals je bent ook al kun je dat zelf nog niet zien??