Me broek zakte vandaag meerdere malen af. Niet omdat ik nu ineens zo extreem ben vermagerd maar omdat er wat rare dingen zijn gebeurt.

Vandaag naar lang wachten eindelijk een gesprek op mijn werk. Ik wilde namelijk stoppen met mijn trainseeship en kijken naar andere mogelijkheden. Het gesprek liep wel goed voor mijn gevoel. Geen rare reacties bij het woord eetstoornis. Het zag er even naar uit dat ze echt met me mee dachten en wilde kijken naar een andere geschikte afdeling om te werken. Want ondanks mijn eetstoornis is het niet zo dat ik niet kan functioneren als verpleegkundige ;). Me hartje zit nog altijd op de goede plek en wil ook niets liever dan wat structuur en afleiding hebben dat gaf ik ook duidelijk aan.

Het leek allemaal goed te zijn verlopen er zou een bedrijfsarts bij komen en loopbaanadviseur om te kijken wat nu. Allemaal logische stappen. 's middags zou ik al meteen terecht kunnen voor contract gesprek want er zouden wat wijzigingen plaats gaan vinden omdat ik nu dus geen trainee meer ben. Nou prima ik 's middags weer terug richting ziekenhuis. Daar aangekomen liep het alleen wel heel anders.

ik kreeg een mooi formuliertje voor mijn neus waar opstond  dat ik vrijwillig ontslag zou nemen..... Toen begon het tot mij door te dringen... Niets helpende hand... Niets begrip... Je hebt een es dus je kunt niet functioneren en je moet eruit! Dat is de harde werkelijkheid waar ik met mijn es nu tegen aanloop. Ze gaf aan mij aan dat ik blij mocht zijn deze maand nog te mogen werken en dat ik toch zelf wilde stoppen?? Ik werd wat boos en gaf aan dat ik zeker wilde stoppen met mijn traineeship maar niet vrijwillig met ontslag ga! Ik kies er niet voor om mijn es te hebben en om te stoppen met werken. Ik wil juist blijven werken maar op een afdeling waar er ook wat ruimte is om te werken. Op een afdeling waar niet alle collega's weglopen en de werkdruk wat minder is en er een betere sfeer heerst. Zodat mijn es niet iedere dag de stress heeft als voedbodem.

Het drong goed tot me door als je in deze maatschapij niet perfect bent kun je eruit! Uiteindelijk had ze wel in de gaten dat ik nooit vrijwillig dat formulier zou tekenen en zei ze we doen gewoon alsof dit gesprek niet heeft plaats gevonden. Nou doen alsof hebben jullie al genoeg gedaan! Dit kan ik niet zomaar vergeten ik besef me maar al te goed dat me baan op een ijzer draadje hangt en dat ik hoe hard ik ook vecht daar nu niets aan kan doen :(

toen ik 's middags ook nog een onverwacht telefoontje kreeg van de ursula zakte me broek helemaal af. De ursula was wel de laatste van wie ik een telefoontje verwachtte. Ze gaf aan me nog kort te hebben besproken in het team en dat ze het idee had dat ik nu tegen 2 gesloten deuren aanliep. De gesloten deur van de ursula en van mijn huidige therapeut dat had ze goed ingeschat! Dat als ik er echt niet uit zou komen met mijn huidige therapeut, ik nog een beroep kon doen op de ursula. Dus het is nog geen definitieve ja maar dus ook geen defenitieve nee meer. Dus dat is nog een klein positief puntje op deze rare dag. Ze komen dus niet terug op hun behandeladvies maar willen me ook niet laten zwemmen. Wat ik nu nog steeds heel hard aan het doen ben.