De afgelopen weken zijn erg heftig geweest voor mij. Er is weer veel gebeurd daarbij horen ook gevoelens, emoties en gedachtes. Ik heb op het randje van het leven gestaan. De dood letterlijk diep even in zijn ogen gekeken. Ik wilde niet meer voelen... niet meer denken, vooral niet meer vechten...

De afscheidsbrieven waren geschreven, ik wist het zeker. Voor mij hoeft het niet meer!! Waarom zou ik maar doorgaan voor anderen? Waarom zou ik maar blijven vechten zonder resultaat? Gelukkig had ik mensen om mij heen die mij enorm hebben opgevangen, vooral vriendinnen. Ze hebben me door mijn crisis heen gesleept. Er was iets, iets kleins een klein sprankje van hoop wat mij vooruit bleef duwen.

Het heeft me doen besluiten dat ik nog niet klaar ben hier dat er nog een strijd voor mij licht een strijd die gestreden moet gaan worden. Alleen was ik daar zelf niet meer toe in staat. Ik kon letterlijk niet meer slapen, eten en drinken. Alle levensvreugde alle strijdlust was uit mij verdwenen. Me lichaam was klaar ik kon niet meer totaal op van het maar doorgaan. Voor dat ik er erg in had zat ik op de PAAZ. Want zo kon het niet meer verder... Er werd letterlijk tegen mij gezegd dat als ik me niet op liet nemen en zo slecht bleef slapen/eten en drinken het nog een paar dagen zou zijn en daarna zou het ophouden.

Het drong niet tot mij door, ik hoorde het niet meer. Want ik ben sterk mij overkomt dat niet! Ik kan het zelf en ik wil het zelf doen. Ik moet door en door en opname nee dat mag niet! Stiekem was ik ook wel bang heel erg bang. Want diep van binnen wist ik het niet meer. Mijn ideeën waren op. Mijn strijdlust was weg en ik wilde niet meer. Het besef dat het wel eens te laat zou kunnen zijn straks gaf ook extra angst zou ik het zo ver echt laten komen???

De eerste week op de PAAZ was zwaar het eten ging slecht en het slapen nog steeds niet.
Ik voelde me eenzaam en wilde niets liever dan weer zo snel mogelijk naar huis. Ik vroeg mezelf af hoe het zo ver had kunnen komen? Wat ik nu wil met mijn leven? Ik voelde boosheid verdriet en angst, heimwee en ondanks dat was het voornamelijk leeg. Ik moest eerst gaan accepteren dat ik daar zat. Dat ik nu zelf patiënt ben dat ik degene ben die hulp moet gaan vragen dat ik degene ben die daar zit en wat met haar leven moet gaan doen. De weg naar acceptatie is gekomen maar duurde lang. Ik moet aan mezelf gaan werken. Want zoals het ging gaat het niet meer. Dat ben ik gaan realiseren want als ik wel zo door blijf gaan zal mij leven een drastisch einde gaan kennen.

Mijn vriendinnen, ouders en mijn geloof hebben me gesterkt de afgelopen week ze hebben me laten inzien dat ik zeker wel mensen om mij heen heb. Dat ik niet alles alleen hoef te doen ook al ervaar ik dat wel. Ik ben degene die zo streng is voor zichzelf. Ik ben de perfectionist die alles maar goed moet doen. Ik ben degene die zich niet kan en durft te uiten en dat maar doet in eten/niet eten. Ik ben de enige die mijn leven kan veranderen.

En dat maakt me bang heel erg bang want kan ik het wel? Kan ik mijn leven wel veranderen? Ben ik daar sterk genoeg voor? hoe ziet een ander leven eruit? Wat als ik meer van mezelf laat zien? Wat als ik meer ga uiten? Gaat alle woede en verdriet wat nu verschuild zit achter een lieve lach me overspoelen? Heb ik dan nog wel controle over mezelf? Herken ik mezelf dan nog wel? Want wat ik nu heb is zo veilig. Die lach die altijd op mijn gezicht staat zelfs toen ik de PAAZ op kwam lopen is veilig. Het masker is goed gemaakt niemand kijkt er door heen. Soms kan zelfs ik er niet meer doorheen kijken en lijkt het masker een loopje met mij te nemen. Het is tijd om is te gaan kijken wie er onder dat masker zit? Tijd om te gaan werken aan mezelf, mijn toekomst tijd om te stoppen met toneelspelen. Tijd om echt te gaan leven.

Aankomend week zit ik nog op de PAAZ tijd om er hard tegen aan te gaan!!! Want er zit meer in mijn mars dan dat ik zelf denk!! Ik ben benieuwd wie ik zal zijn zonder mijn es, zonder mijn masker. Het is tijd om dat te gaan ontdekken en langzaam de eerste stapjes daar toe te gaan zetten. Want zoals het ging gaat het niet meer....

Xxx Kimberley