Landelijke publieksdag SABN

Zaterdag 7 november 2009 het is zover een landelijke dag voor mensen met een eetstoornis. Naar lang nadenken toch de drempel overwonnen en besloten daar naar toe te gaan. Mijn wekker ging al vroeg om op tijd in Amersfoort aanwezig te zijn. Na ongeveer 1.5 uur te hebben gereist stond ik in Amersfoort maar nu? was de gedachte die er door mij heen ging.

Ik stapte uit de trein en wist dat ik de bus moest pakken en daarna nog 7 minuten zou moeten lopen. Ik liep aller eerst wat rond want ik kon geen bussen vinden. Toen ik is om mij heen keek zag ik tot mijn verbazing wel 6 mensen zoeken met hun briefje. Ik was niet meer alleen, met een groep van 7 man vervolgde we onze weg naar de Kamer in Amersfoort. Iedereen begon te praten over wat hun beweegredenen waren om er te komen. Ik had al gauw in de gaten dat ik tussen de hulpverleners was beland. Het waren allemaal dietistes, psycholoog en andere mensen die een hulpgroep wilde starten. Ik voelde me steeds onzeker worden ik ben ook wel een hulpverlener verpleegkundige maar ik ging er heen vanwege mijn boulimia. Zouden er wel mensen met een eetstoornis durven komen? Ik hield mijn mond en luisterde naar de discussies die ze hadden terwijl we onderweg waren.

Daar aangekomen kreeg ik wat uitleg en zou David Bisschop Boele een lezing gaan houden als psycholoog en ervaringsdeskundige. Wat bleek het was die psycholoog waar ik op de heen weg steeds naast had gelopen. Dat maakte me ineens wel erg nieuwschierig wat had hij te vertellen?

Hij gaf een presentatie over de verschillen en overeenkomsten tussen eetstoornissen. Veel daarvan wist ik al wel maar waar ik hem erg krachtig en goed in vond was dat hij net als ik tegen hokjes plaatsing is. Veel mensen krijgen een diagnose opgeplakt en worden vanuit die diagnose behandeld. Terwijl we allemaal individuen zijn en ik anders met mijn boulimia om ga dan iemand anders die boulimia heeft. Hij gaf aan dat je meer moet kijken naar de sympthomen dan het daadwerkelijke label. Daar was ik het mee eens. Hij gaf duidelijk weer dat bijvoorbeeld vasten weer te maken heeft met perfectionisme etc... als je dus een cliënt hebt die vaak vast zou dat te maken kunnen hebben met perfectionisme. Het was dus een super intressante presentatie. Het scheelt denk ik ook veel dat hij zelf 10 jaar anorexia heeft gehad en het dus ook wel vanuit de cliënt zijn optiek begrijpt.

Waar ik me dus ook in herkende, dat hij dus ook zowel hulpverlener als patiënt is geweest. Wat ik nu momenteel ook ben. Het gaf mij weer motivatie dat het dus blijkbaar niet onmogelijk is om ook als ervaringsdeskundige mischien nog wel beter werk te verrichten. Daarna kregen we een presentatie over overgewicht bij jongeren het was ook een zeer intressante presentatie. Alleen wat minder specifiek op es gericht.

Toen kwam de lunch het blijft een moeilijk iets. Ik wilde namelijk niet te veel eten en was bang met al mijn emoties dan door te slaan. Ik at braaf een broodje en een glas melk maar daar hield ik het ook bij. Ik kon precies merken wie er wel en geen eetstoornis had. Alle hulpverleners die kwamen naar deze dag zaten gezellig te praten en te keuvelen met elkaar kopje soep erbij lekker broodje. Iets wat voor de mensen met een eetstoornis niet meer zo vanzelf sprekend is. Ik voelde me niet op mijn gemak. Heb met heug en meug dat broodje opgegeten en was blij dat de pauze weer voorbij was. Op zo'n moment besef je dat het wel degelijk je leven gaat beinvloeden. Ik zat aan tafel met een meisje die anorexia had dat was voor mij toch wel prettig heel gek maar ik was daarmee niet de enige die niet zo blij was met de lunch. Ook zei hielt het braaf bij 1 broodje. Ik herkende veel in haar en zei in mij dat was wel fijn ik kon is mijn ervaringen uit wisselen.

Daarna was het tijd voor nog meer ervaringen uit te wisselen. Het was tijd voor lotgenoten contact. Ik nam deel aan de anorexia, boulimia groep. Ik zat daar met 4 meiden die anorexia hebben, 3 dietisten die graag wilde horen hoe wij onze es ervaarde. 4 vrouwen die een es hebben gehad waarvan er 2 nu een groep begeleiden en 2 mensen die vandaag de groep begeleide vanuit SABN. Als je het zo goed leest was ik dus de enige die momenteel boulimia had. Alleen had ik er niet zo'n last van. Ik herkende ook veel in die meiden met anorexia. Die momenteel alle 4 hulp kregen. Zo ver ben ik zelf nog niet mijn pad tot de geschikte hulpverlening is nog niet afgerond ik ben het nog aan het bewandelen. Ik frustreerde me aan de andere kant ook wel een beetje. Een meisje met anorexia zei ik had ook boulimia maar toen durfde ik niet goed om hulp te vragen en kreeg ik ook niet de juiste hulp. Door uiteindelijk anorexia te krijgen kon niemand er meer om heen en moesten ze wel in zien dat ik ziek was. Ik herken dat zelf ook er is zoveel onbegrip over boulimia. Het valt toch wel mee? Je bent toch niet te dun? je eet toch nog ja dat klopt denk ik dan maar wat er in mijn hoofd omgaat maakt niemand mee die strijd iedere dag. Ik merkte dat ook wel ik vertelde dat ik vast liep in de hulpverlening dat ik het allemaal niet meer wist. De frustraties kwamen er allemaal uit. Als je eenmaal een dubbele diagnose hebt ben je afgedaan schipper je tussen het een en het ander. Wat is de hulpverlening in nederland toch krom op het gebied van psychische problematiek. Ik kan als verpleegkundige ook niet zeggen aan u nierprobleem help ik u maar voor u astma moet u een andere verpleegkundige inschakelen :D. haha dat zou wat zijn waarom kan het wel zo gaan in de psychische tak van zorg?

Aan het einde van de gespreksgroep kregen we allemaal een kaartje met een spreuk de mijne was wel heel toepasselijk het geeft duidelijk weer waar ik naar toe moet namelijk: Ik mag gewoon mijzelf zijn en er op vertrouwen dat, dat goed genoeg is! Iets wat voor mensen met een eetstoornis moeilijk is want het vertrouwen in anderen en in jezelf is een constante strijd. Je ziet jezelf in de spiegel staan en kunt niets goeds denken de lat ligt hoog dus het is nooit goed genoeg. Ik ben erg benieuwd wanneer deze spreuk voor mij waarheid mag gaan worden!

Na de dag reisde ik door naar Utrecht samen met een dietiste in opleiding en de psycholoog van de lezing. Het was erg fijn om ook hun belevingen te horen en het gaf aan de ene kant ook wel steun. Aan de andere kant merkte ik ook bij mezelf dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat ik niet altijd zo zeker ben van het feit of ik mijn eetstoornis al wel wil verliezen? Want wat ben ik zonder mijn eetstoornis? Na de dag vol spanningen begon de visuel cirkel weer het eindigde weer in een eetbui met compensatie. Want waar moet ik anders mijn emoties in kwijt?