Vandaag was een zware dag! Aller eerst bericht gehad van de ursula. Daarna door naar Intervisie op mijn werk. Tijd om bij mezelf en mijn werksituatie van de afgelopen tijd stil te staan. Tijd om mezelf een spiegel voor te laten zetten.

Vandaag zat ik vol spanning te wachten op het telefoontje van de Ursula. Terwijl ik eigenlijk al langst wist wat er uit zou gaan komen. Ze waren tijdens de intake al vrij duidelijk geweest. Namelijk dat niet alleen mijn eetstoornis aangepakt moet gaan worden maar ook mijn ontwijkendepersoonlijkheidstoornis (of te wel mijn teruggetrokkenheid). Dit kan de Ursula mij niet bieden dus ik zal verder moeten zoeken bij de huidige instantie waar ik nu zit. Gelukkig heeft die vrouw van de intake nog met mijn huidige therapeut overlegd dat ik zeker wel hulp moet gaan krijgen voor mijn eetstoornis!! Ik zeg gelukkig omdat mijn huidige therapeut dat nu niet het grootste probleem vind. Hij vind het niet wenselijk dat ik een combinatie ga volgen. Hopelijk gaat het me lukken om toch de geschikte therapie te vinden het liefst een combinatie therapie. Zodat de echte strijd straks kan gaan beginnen! Voor nu is het afwachten....

Ik had er dus al best wel het balen in. Want hoe je het ook went of keert het is nooit leuk om afgewezen te worden ookal kan je de reden wel begrijpen. Daarna moest ik dus naar mijn werk we hadden intervisie. Intervisie houdt in dat je in een groep een casus/situatie waar je tegen aanloopt gaat inbrengen en daar met elkaar over gaat nadenken en deze gaat bespreken. Aangezien ik de enige was waar het momenteel niet goed loopt op het werk was ik degene die de casus moest inbrengen.

Daar zat ik dan vol spanning ik kende de groep nog niet want dit was pas de eerste keer. Ik ben ook erg gesloten van mezelf. Alleen op de een of andere manier zat het bij mij zo hoog dat ik vandaag geen moeite ervaarde met het delen van mijn situatie op de afdeling. De werkdruk is namelijk erg hoog op mijn afdeling. De lat wordt erg hoog gelegd. Dat niet alleen er is geen duidelijkheid tussen collega's wat ik als eerste moet gaan leren. Het is allemaal erg vaag en ook het inwerken laat lang op zich wachten. Toen ik afgelopen nachdienst nog een verschrikkelijke opmerking van een collega kreeg was de maat vol. Ik had besloten te gaan stoppen met mijn traineeship. Gelukkig is die gedachte nu naar de intervisie wat afgezwakt. Alleen dat het niet goed loopt is wel duidelijk.

Ik was blij herkenning te krijgen die vrouw die de intervisie vorm gaf kende namelijk mijn afdeling. Ze gaf ook aan dat de sfeer bij ons niet zo goed is. Dat de werkdruk hoog is en daarom gauw het excuus wordt gemaakt dat leerlingen en trainees niet goed ingwerkt kunnen worden. Momenteel heb ik ook geen vaste begeleidster naja ik heb er wel een maar werk daar haast niet mee samen. Daar sta je dus alleen op een afdeling waar de zorg zeer complex is. Voor iemand met een eetstoornis is dit extra zwaar. Ik uit die stress namelijk weer in mijn eetstoornis waardoor ik de nodige kilo's al ben afgevallen. Voor mezelf opkomen blijft een moeilijk punt want heb het al vaker aangegeven dat het zo niet gaat. Ik zou al een gesprek gehad hebben maar die ging niet door omdat de teamleidster ziek was. kortom het blijft maar doorgaan en opstappelen. Niet te vergeten dan ook nog mijn perfectionisme!

Ik legde zo de hele casus voor mijn mede trainees neer. Ze gaven aan dat het zeker niet alleen mijn schuld was maar dat ik meer voor mezelf moest opkomen! dat ik niet zo over me heen moet laten lopen. Dat niet alleen ze vonden zelfs dat het lichtelijk onder pesten viel die opmerking? Ze dachten allemaal goed mee en ik merkte dat mijn verhaal hun ook wel raakte. Na de intervisie bleven ze nog even met mij praten. Ze gaven aan dat ik altijd op hun kon terug vallen en dat deed me wel goed. Ik merkte voor het eerst dat jezelf openen ook een positive kant kan hebben. Het luchte op! Het ligt allemaal niet alleen aan mij ik zie geen spoken. Alleen is het nu zaak om er wat aan te gaan doen.

om te gaan zorgen dat ook mijn werk en daarmee de spanning wat afnemen! Zodat hopelijk hiermee mijn eetstoornis wat minder vrij spel krijgt. Vandaag heeft hij in ieder geval gewonnen. Ik zat namelijk vol emoties na die opmerking van mijn collega, het telefoontje van de ursula en die zware intervisie was het klaar. Toen moest ik ook nog naar de supermarkt me hele huisje was namelijk leeg had niets te eten meer. Daar sta je dan weer in de supermarkt met je mandje en het volgende dillema. Uiteindelijk kom je thuis met 2 volle tassen je eetstoornis heeft weer zegen gevierd. Na een flinke eetbui en helaas ook de compensatie ervan. Kom je weer tot het besef zo kan het niet langer!! Ik moet voor mezelf gaan opkomen!! ik moet laten zien dat ik net zo veel waard ben als een ander. Zodat ik het plaatje van loesje uiteindelijk met een NEE kan beantwoorden! Alleen is dit zo verschrikkelijk moeilijk :(