Het is weer een lange tijd stil geweest. Dit omdat er zoveel weer is gebeurd. Mijn tijd op de PAAZ is niet voor niets geweest. De laatste loodjes daar zitten er aan te komen a.s dinsdag mag ik namelijk met ontslag. Waarna ik nog 2.5 week dagbehandeling daar zal gaan volgen voor net dat extra steuntje in mijn rug.

Momenteel gaat het goed met me. Dat ik dat nog is kon zeggen. Een aantal weken namelijk op zaterdag 20-02-2010 is dat wel even anders geweest. Het werd die dag namelijk erg zwart. De muur om mij heen werd steeds hoger en hoger er was geen perspectief meer. En door alle extra problemen om mij heen was mijn accu echt leeg.

Ik had het nooit verwacht maar het is toch gebeurd. Ik was altijd een sterk en krachtig persoon iemand die alles wel kon relativeren. Toch kon dit gebeuren ik die altijd kon nadenken was haar hoofd die avond echt kwijt. Het was letterlijk zwart met nog maar 1 gedachte het vechten is klaar nu is het tijd om te gaan....

De ambulance werd gebeld......

Zondagochtend besefte ik het allemaal nog niet zo goed. Totdat de arts aan mijn bed stond en mij aankeek blijkbaar had ik erg veel geluk gehad ik had niet veel later moeten komen want anders was het te laat.

Ik heb die avond een tweede kans gekregen er zaten 2 engeltjes op mijn schouders het was nog niet mijn tijd en ik moest verder.

Maar hoe ga je verder naar zo iets heftigs? Er kwam woede, er kwam verdriet er kwam twijfel kon ik wel blij zijn dat ik hier nog was?? Was het niet makkelijker geweest als het gewoon was gelukt? JA dat klopt dat was makkelijker geweest maar ik ben sterk en heb me er weer doorheen gevochten. Maar soms is de makkelijkste weg niet de beste...

De afgelopen weken zijn mijn ogen geopend ik moest letterlijk heel diep gaan, voordat ik die inzichten kreeg. Ik moest mezelf letterlijk opofferen om in te zien dat het zo niet langer kon.

Knopen zijn doorgehakt moeilijke knopen moeilijke keuzes. Contact met mijn vader uiteindelijk verbroken, Mijn bloed eigen vader. Het is niet makkelijk maar doorgaan was geen optie ik wil niet nog een keer zo diep zakken. Pijn heeft het mij gedaan en doet het mij soms nog steeds.

Ondanks die pijn gaan we verder iedere dag een stapje de goede richting in! Dit weekend voor het eerst weer zelf thuis geweest het was fijn om weer tot rust te kunnen komen me kamer is goed op te ruimen. Grote schoonmaak tijd voor een nieuw leven. Een nieuwe start gaan we maken.

Op dinsdag 30 maart gaat het namelijk beginnen! Dan start ik met de 4-daagse deeltijd bij de Ursula. Dan gaat het echte werk beginnen de eerste baby stapjes heb ik al gezet.

Time for a change time for a new life!! Ik wil gaan leven, het is nu mijn tijd......

Tuurlijk houdt ik jullie ook daar weer van op de hoogte en voor iedereen die het ook zwaar heeft weet dat achter iedere donkere wolk een zonnetje schijnt!!