Hoevaak hoor je dat wel niet er zijn nog ... wachtende voor U?

Het leven bestaat namelijk uit wachten, wachten en nog is wachten. We moeten als mens erg veel geduld hebben. Dat niet alleen we moeten als mens ook erg veel slikken. Om eerlijk te zijn merk ik dat mijn geduld op begint te raken. Terwijl ik een meisje ben met engelen geduld maar eens, ja eens heb je genoeg van al dat wachten! Eens zit je aan de grens hoe dat zo ver is gekomen zal ik vertellen.

De afgelopen maanden bestaat mijn leven uit intake's, gesprekken en veranderingen. Afgelopen maandag had ik weer een intake bij de viersprong. Het was een vrij standaard intake een kort gesprekje met basisvragen. Natuurlijk vraagt iedereen in mijn omgeving hoe het is gegaan en of ik al wat weet. Ik geef dan aan dat het gewoon ging, want wat zou er niet goed gaan aan wat vragen beantwoorden? Simpele vragen over wat voor therapie ik heb gehad? en wat mijn klachten zijn? Iedereen hoopt met mij mee dat er eindelijk is hulp komt. Bij iedere vraag die er wordt gesteld of ik al iets weet omtrent therapie moet ik helaas weer met nee antwoorden. Nee want ik zit nog volop in het proces en ik moet wachten. Als het goed is weet ik eind januari wat meer want dan is pas de hele intake rond. Je raad het al als ik dan behandeladvies krijg is het weer wachten, wachten op een plek (als dat is wat er uit het behandeladvies gaat komen.)

Daarnaast ben ik aangemeld bij het team eetstoornissen. Na lang wachten heeft mijn therapeut eindelijk contact met ze opgenomen en zou ik rond januari terecht kunnen. Nu sprak ik afgelopen donderdag mijn therapeut weer. Tja drie maal raden er komt een nieuwe psycholoog in het team en die heeft een wachtlijst dus het wordt waarschijnlijk februari dat betekend weer een maand langer wachten. Ook ben ik niet zo zeker of het wel om deeltijd zal gaan worden. Mijn therapeut liet nu wat meer rond ambulant doorschemeren. Voor mijn gevoel ben ik dan nog is aan het wachten op iets wat voor mij niet genoeg zal zijn.. Want wat er in mijn hoofd rondspook die es die zo hard trekt gaat vast niet weg met 45 minuten in de week er over te praten.

Afgelopen woensdag had ik gesprek op mij nieuwe werkplek omdat ik daar vervroegd ben gekomen. Er is nu afgesproken dat ik ga stoppen met mijn traineeship daar omdat, dat te veel zou worden. Ik ga daar gewoon werken want ik ben tenslotte afgestudeerd. Het is nu alleen afwachten voor mij of ik nog wel groen licht ga krijgen om mijn traineeship over een tijdje weer op te kunnen gaan pakken. Ik weet dus niet of dat uberhaupt nog wel gaat gebeuren.

donderdag zat ik bij de bedrijfsarts dit omdat ik ben gestopt op mijn andere afdeling en ook vanwege mijn eetstoornis. Wat ik daar precies deed weet ik nog steeds niet? Aangezien ik gewoon werk kon de bedrijfsarts niets voor mij doen. Dus hij besloot maar af te wachten tot ik wat meer duidelijkheid krijg omtrent therapie.

Het leven bestaat dus uit wachten. Het grootste gedeelte van je leven gaat ook verloren aan wachten. Wachten bij de kassa, in de file staan, wachten in het ziekenhuis op een poli en iedereen doet er aan mee want we kunnen niet anders. Het is vanzelf sprekend geworden dat je maar moet wachten. Maar wat als je dat niet meer kunt? Iedere dag voel ik mijn eetstoornis harder trekken en lachen. Hij heeft nu het laatste woord! Want hij kan nog minimaal 2 maanden zijn slag slaan niemand die er zich om bekommert. Mijn eetstoornis zal niet wachten en stil staan nee hij gaat door! Ondertussen ben ik moe, moe van het vechten en moe van het wachten! Ik heb behoefte aan duidelijkheid zodat ik weet waar ik aan toe ben! Zodat niet mijn es extra hard gaat trekken want in die 2 maanden kunnen er toch nog wel wat kilootjes af? Wie gaat mij tegenhouden? Het blijft een zware strijd die ik heb verloren want ik zit net als duizenden andere mensen vast in het systeem in het stysteem van wachten! Lang leven de zorg in Nederland lang leven de wachttijden want een eetsoornis dat is toch niet zo erg? Je kan vast nog wel een maandje langer wachten........