Hier weer een blog van mij. Het is een tijdje akelig stil geweest. Aller eerst natuurlijk voor iedereen nog de beste wensen en een zeer gelukkig en gezond 2010 toegewenst. Het jaar begon voor mij meteen al heel erg zwaar ik heb me hard naar boven moeten knokken maar hier ben ik weer!!

Waarom nog vechten? Waarom maar lachen en doorgaan?
Is het niet duidelijk dat het klaar is.... Dat ik op ben helemaal op van al dat vechten. Weer een nieuw jaar is ingeslagen 2010 nieuwe kans nieuw begin zou je zeggen? Maar ik kan alleen maar op zijn.. Welke woorden zijn nodig om te zeggen ik kan het niet meer? Het is klaar en laat me maar! Welke woorden zijn er nodig om te zeggen dat mijn es zo hard trekt? Dat hij mij bang maakt. Dat ik mezelf zie aftakelen met de dag? Waar is dat meisje gebleven wat ik zag als ik in de spiegel keek dat meisje met haar lach? Ze is weg en diep van binnen is er de angst dat ik haar voorgoed verloren ben.

Dit is de worsteling waar ik de afgelopen weken door heen ben gegaan!! Ik herkende mezelf niet meer. Waar was dat meisje wat ik altijd in de spiegel zag, dat meisje wat, wat verlegen keek met haar lach? Het afvallen ging goed de complimenten kwamen. Ik voelde me met de dag sterker worden dit ging mij lukken. Ik zou mooi worden, controle hebben en me er helemaal op storten.

Tot die blikken kwamen de blikken van angst. Angst uit de ogen van mijn omgeving. Ze keken dwars door mij heen. Angst voor wat ik was geworden en wat er van mij ging komen. Angst mij voorgoed kwijt te zijn. Angst in de stem van mijn ouders bij iedere leugen die ik gaf over hoe goed ik wel niet had gegeten. De blikken van mijn vriendinnen die zich compleet machteloos leken te voelen. Wat doe ik hun toch aan??

Even kwam het besef zeker naar mijn laatste nachtdienst toen ik bijna van mijn eigen af ben gegaan het moet stoppen!! Het is klaar dit ben ik niet meer! Waar is dat meisje dat altijd zo hard kon vechten? Afgelopen dinsdag had ik gesprek met iemand van team es. Er kwam uit dat het allemaal nog niet erg genoeg was voor klinisch of deeltijd dat mijn huidige psych er maar wat meer aandacht aan moest besteden. Even was ik blij! Ik heb nog steeds de controle ik hoef niet tegen mezelf in te gaan en ik kan weglopen van mezelf en al mijn angsten en mijn kop hard in het zand steken, Tot mijn moeder aan de telefoon tegen mij zei wanneer krijg je wel hulp hoe ver moet het zijn?

Moet je net zolang doorgaan tot je wel ondergewicht hebt zo ver laat jij het niet komen hoor!!! Dat wil ik niet!! Voor even besefte ik heel erg goed dat het daar wel naar toe gaat! Dat ik de smaak van het afvallen te pakken heb en dat ik er heel goed in ben geworden. Dat alle complimenten smaken naar meer. Dankzij mensen van dit forum de Ursula nogmaals opgebeld. Ze hebben me herbesproken en ik heb hulp nodig! Meer dan ambulant in hun optiek ik moet gaan vechten en hard!! Ze gaan contact opnemen met de GGZ in de hoop dat 2010 mij die hulp gaat brengen!

Afgelopen weekend had ik GALA ik moest in een jurk. Iets wat voor mij erg moeilijk is ik haat het om mijn vrouwelijke rondingen te laten zien. Daar stond ik dan alle ogen op mij gericht. Het ene naar het andere complimentje maar ondanks dat ook weer die ondertoon de toon van angst. Van het besef het gaat volgens mij niet goed met Kimberley. Ik ben aan het wegglijden en moet weer wat houvast krijgen.

Afgelopen zaterdag heb ik die houvast weer even gekregen en de smaak weer even mogen proeven de smaak van trots op jezelf kunnen zijn! Op dat gala was ik even mijzelf even een dood normaal meisje. Dat zelfs een klein stukje pizza op heeft zonder de paniek zonder de angst. Even leek het weg te zijn diep op de achtergrond en voor even ja voor even kon ik stralen!! Mijn goede voornemen voor 2010 is weer een zonnestraaltje te worden voor iedereen en vooral weer dat meisje te worden wat in de ochtend als ik in die spiegel kijkt trots kan zijn en naar mij lacht!!