Hallo allemaal, ik ben Sanne en ik ben 17 jaar oud. Ik ga naar het Gymnasium en mijn passie ligt in de paardensport; ik bof super met mijn eigen paard. Mijn broer en zus zijn al een hele tijd het huis uit, omdat ze een stuk ouder zijn dan ik (24 en 26).

Vanaf nu mag ik een dagboekje gaan bijhouden op Proud2Bme! Ik ben er super blij mee, omdat ik, ik denk net als veel anderen, me vaak onbegrepen en alleen voel. Ik hoop dat dit mijn gevoelens een stukje kan verlichten. Eerst vertel ik jullie wat over mezelf:

Mijn leven is op zich een beetje anders gegaan dan bij vele andere meiden. Toen ik net 1 jaar oud was verhuisden wij naar Gabon in Afrika vanwege het werk van mijn vader. We hebben daar bijna 4 jaar gewoond, en hoewel ik nog klein was weet ik me nog een hoop leuke momenten uit die tijd te herinneren. Vervolgens verhuisden we weer naar Nederland, waar ik naar de basisschool ging. Toen ik in groep 7 zat kwamen mijn ouders met het bericht dat we weer gingen verhuizen; ditmaal naar Nigeria: ook in Afrika. Mijn broer en zus bleven in Nederland wonen in ons huis.

In Nigeria ging ik naar groep 8 op een klein schooltje voor Nederlands onderwijs met ongeveer 22 leerlingen. Ik maakte hier supervrienden, maar omdat het expat-bestaat een leven van komen en gaan is vertrokken 2 van mijn beste vrienden halverwege het schooljaar. Sindsdien vond ik het buitenlandse leven niet meer leuk; ik voelde me vaak alleen en onbegrepen: ik was de oudste op school en nu waren mijn leeftijdsgenootjes ook nog vertrokken! Na groep acht verhuisde ik weer naar mijn oude plek in Nederland en ging ik samen met mijn beste vriendin naar klas 1 van het Gymnasium. Mijn vader bleef in Nigeria wonen.

Ik denk dat dat het prille begin was van mijn eetstoornis. De overgang van het kleine schooltje naar de ‘leerfabriek' van de middelbare school waren voor mij groot. Er kwam ontzettend veel op mij af en ik voelde me verloren. Ik voelde me depressief en dom, maar ik kon altijd met leraren praten en ik kwam uit deze dip. Mijn perfectionisme begon toen op de spelen. In klas 3 kreeg ik een hersenschudding na een val van een paard. Ik zat ongeveer 3 à 4 weken thuis, en de achterstand die ik opliep was groter dan ik eerst dag.

Daarnaast had ik grote lol met vriendinnen, met als gevolg dat ik in de 3e klas bleef zitten. Eerst vond ik dit vreselijk; ik praatte hier vaak over met mijn lerares Latijn die mij altijd steunde. Opnieuw kwam ik uit een dip. De zus van mijn beste vriendin kreeg in die tijd ook anorexia, en ik wilde ook dun worden! Ik dacht zelfs één keer: ‘ik wou dat ik eventjes anorexia had, dan was ik ook dun'. Niet wetende dat het een hel was/is.

Toen ik naar de 4e klas ging moest en zou ik goede cijfers halen. Ik was overigens dolgelukkig en had alles wat ik wilde: lieve mensen om me heen, een eigen paard, ik haalde goede cijfers en had best veel aandacht van jongens. Daarnaast was ik net begonnen met roeien. Toen ik van vak besloot de wisselen koos ik het vak Bewegen Sport en Maatschappij. Ik vond dit superleuk: sportte inmiddels méér dan 1x per dag en daardoor moest ik veel eten, wat ik toen ook met genot deed! Ik kreeg veel complimenten over mijn lichaam, maar snapte eigenlijk niet dat mensen mij mooi vonden. Ook miste ik mijn vader steeds meer, want die woonde inmiddels al 5 jaar in Nigeria. Ik vond alle mensen uit mijn klas gespierd en slank, en dat wilde ik ook.

Ik ging hardlopen voor mijn conditie; en natuurlijk niet meer snoepen want dat was zogenaamd niet voor mij weggelegd. Als snel ging er geen dag meer voorbij dat ik niet sportte. Sterker, ik durfde niet niét te sporten, bang dat ik te weinig calorieën verbrandde. Met kerst kreeg ik gescheurde pezen, waardoor ik 2 weken op krukken liep. 2 weken op krukken?! Ik was doodsbenauwd dat ik nu ging aankomen. Ik moest maar nog minder eten. Dit had als gevolg dat ik afviel. Mijn sociale contacten gingen verloren omdat ik de hele dag bezig was met (niet) eten, calorieën en bewegen.

Ik weet nog heel goed dat mensen commentaar gingen leveren op mijn gewicht. Het was op een donderdag, en ik was in die tijd heel depressief omdat ik mijn papa zo miste. Ik huilde de hele dag en om mijn gevoelens te doven at ik bijna niets meer. Naar school ging ik steeds minder, omdat ik door het energietekort erg emotioneel was. Op die dag kwam ineens mijn mentor naar me toe, met de boodschap dat hij me wilde spreken. Hij zei dat het veel mensen opviel dat ik zo veel was afgevallen, en wat ik daarvan vond. Ik werd nogal boos: ik was hartstikke dik en mensen moesten zich niet met mij bemoeien!

Ik miste gewoon mijn vader en door dat verdriet at ik misschien slecht, maar dun? Ha! Ik nooit! Mijn mentor legde zich hier eerst bij neer. Nog geen uur later kwamen mijn vriendinnen op me af (die ik steeds minder zag); ze zeiden dat ik er zo slecht uitzag en dat ik zo sterk vermagerd was en hoe dat kwam. Weer werd ik pissig en gebruikte ik mijn gemis als excuus. Mijn beste vriendin zei nog: ik wil niet dat er met jou hetzelfde als met mijn zus (die dus anorexia had gehad).

Die avond brak ik. Ik had gek genoeg al maanden niet op de weegschaal gestaan, omdat ik bang was dat ik ontzettend zwaar was. Die avond ging ik op de weegschaal staan en schrok (ja zelfs ik) me dood. Ik kon me niet herinneren dat ik zo licht was geweest, maar ik had toen nog net een gezond gewicht. Maar ik? Mijn lichaam? Dat moest een fout zijn. Ik was in mijn ogen namelijk superzwaar. Ik ging nadenken en moest aan mezelf toegeven dat ik misschien inderdaad te weinig at. Toch "zei" een stem/ gedachte in mijn hoofd: hé, je bent al zo ver! Je kan het! Gaat door, door, door! En dat deed ik. Ik raakte in een negatieve spiraal en viel nog wat af.

Toen kwam het moment dat ik mijn lerares Latijn alles bekende. Ik kreeg positieve respons en ging die week nog naar de diëtiste en kinderarts. Deze laatste verwees mij door naar een eetstoorniskliniek, waar ik sindsdien een ambulante therapie volg voor NAO, omdat ik voor de intake m.b.v. de dietiste weer op mijn minimum zat. Maar dit was slechts het begin van mijn strijd. Ik wilde vanaf toen ook weer vechten!

Na meer dan een jaar gaat het nu redelijk goed met me. Ik eet goed, maar voel me steeds rot omdat ik eet. Ik walg van mijn lichaam en dit zit ontzettend diep. Ik heb tenslotte jaren tegen mezelf gezegd dat ik om te walgen ben. Het eten gaat met ups en downs, maar de gevoelens worden nog steeds erger. Ik hoop dat ik jullie door mijn blog herkenning en kracht kan geven.

Ik zet vaak nog stappen terug, maar ik geef nooit op!

Liefs,

Sanne