Deze week was echt een week van verandering. Na 7 jaar is mijn vader weer definitief in Nederland komen wonen. Natuurlijk heel erg gezellig, maar het wordt vast wennen! Zoals ik eerder schreef zijn mijn ouders deze week eerst samen op vakantie, waardoor ik alleen thuis ben.

Wat is misschien nog wel het moeilijkste vind is dat mijn moeder weg is. Ik vergelijk altijd alles met mijn moeder qua eten. Ik weet dat het voor iemand met een eetstoornis heel normaal is om steeds maar te vergelijken hoeveel iemand anders eet, maar ik ben er zelf inmiddels ook wel achter dat ik dat niet meer wil. Toch valt het me zwaar dat ik er deze hele week ‘alleen' voor sta. Het geeft me de mogelijkheid op een terugval, maar aan de andere kant geeft het me de kans om na de denken over wat ik nu eigenlijk zélf wil.

Wil ik mezelf blijven vastklampen aan mijn eetstoornis? Wil ik dag in dag uit met eten bezig zijn? Wil ik in een wereld leven die bestaat uit presteren, compenseren en op mijn hoede zijn? Want vaak heb ik het gevoel dat ik in zo'n wereld leef.
En ja, ik heb het al zo vaak tegen mezelf gezegd: ga nou eens leven! Diep in mijn hart wil ik gewoon eten wat ik zelf wil, geen lightproducten meer nemen en dat soort rotzooi. Nooit meer compenseren. Ik wil zelf mijn hoeveelheden bepalen en me niet meer aan een strak eet- en tijdschema ‘moeten' houden!

Het vreemdste is nog wel dat ik precies weet wat ik daarvoor moet doen: gewoon goed eten, minder perfectionistisch zijn, niet meer op de weegschaal staan en gewoon lekker puberdingen doen. Het klinkt zo makkelijk, maar waarom is het dan zo moeilijk voor me? Wil ik het niet? Of durf ik het niet?

Ik ben kwaad op mijn eetstoornis in mij die mij van dit alles weerhoudt. Maar de enige manier om dingen te veranderen is door dingen anders te doen. Daarom heb ik een hoop dingen vastliggen die ik doodeng vind. Morgen ga ik met vriendinnen koken en deze week ga ik ook twee keer ergens anders eten. Dit betekend voor mij echt controle loslaten: iets wat me bang maakt, maar me ook een sterk gevoel geeft wat betreft het ‘verslaan' van mijn eetstoornis.
En of dat allemaal gaat lukken en of ik tevreden ga zijn? Dat is weer een andere uitdaging (!).

Tot slot nog een mooie tekst uit een liedje dat ik vandaag hoorde, best toepasselijk:

‘Je zult toch een keer moeten kiezen,
niet voor de makkelijkste weg.
Het gaat niet om winnen of verliezen,
maar om wat je hart je zegt'.