Stoppen met therapie

 

Zoals ik eerder schreef was ik aan het wachten op een evaluatiegesprek over mijn therapie bij Accare in Smilde; dinsdag was het dan zover...

Eerst zou ik nog een half uur PMT hebben, en daarna het gesprek. Met mijn PMT-therapeute ben ik toen een stuk in het bos gaan lopen, het was tenslotte stralend weer. We hebben veel gepraat over hoe rot een eetstoornis eigenlijk is en over de stappen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Voor mezelf had ik al besloten dat ik voor nu wel even wilde stoppen met therapie: het zelf proberen. Ik voelde, en voel nog steeds dat ik die kracht heb.

Het is ontzettend moeilijk te beschrijven maar ik heb het idee dat ik de laatste twee weken kilometers ben opgeschoten. Dacht ik al dat ik heel ver was, dan heb ik nu ontdekt dat het nog beter kan. Ik had al lange tijd het idee dat ik de anorexia op de achtergrond had geschoven, maar achteraf gezien was dat een grote illusie. Ik was alleen maar gewend geraakt dat ik leefde mét de eetstoornis. De laatste twee weken heb ik het idee dat ik écht leef, écht zonder eetstoornis. Die mij altijd weer liet denken denk denken over eten. Er gaan nu dagen voorbij dat ik niet continu calorieën tel, maar gewoon aan leuke dingen denk! Dit komt zeker weten ook omdat ik goed en regelmatig eet de afgelopen weken: niet te veel én niet te weinig. Dus geen schuldgevoel en ook geen compenseren; nooit gedacht dat ik dat zou kunnen.zon

Oke, terug naar therapie ;). Bij het gesprek werd mij gevraagd of ik nog hulpvraag had en zo ja wat. Ineens raakte ik in paniek: ik wil wel stoppen met therapie, maar dat betekende dat ik afscheid zou nemen van iets dat zo gewoon voor mij was geworden. Duizend gedachten gingen door me heen: wat nou als ze me nu wegsturen? Klopt mijn gewicht eigenlijk wel? Straks liegen ze en sturen ze me dik ‘weg'. Daarom heb ik eerlijk gezegd dat ik zelf het idee had dat het echt goed met me ging, maar dat ik me nog wel vreselijk zorgen maakte over mijn lichaam, alhoewel ik weet dat ik een gezond gewicht heb. Mijn therapeuten zeiden toen tegen me dat ik best nog een keer langs de diëtiste mocht, maar ze vroegen zich tegelijkertijd ook af hoeveel nut dat zou hebben. Want wat ze ook zou zeggen, ik moet mezelf toch zelf accepteren omdat het nu goed is... En dat is meer dan waar.

Daarom hebben we in overleg besproken dat ik voor nu ga stoppen met therapie. Het voelt voor mij goed, maar ook beangstigend. Wie weet hoe het nu gaat lopen, ik moet blijven vechten. En als het toch niet gaat mag ik altijd terugkomen. Ik kreeg ook nog een heel leuk compliment van mijn PMT therapeute: dat ze in mijn ogen zag dat ik gelukkiger was. En later zei de andere therapeute ook nog dat ik zo straalde! En heel eerlijk gezegd: zo voelt het de laatste tijd ook!

Ik hoop dat ik jullie met deze blog laat zien dat er altijd hoop is. Blijf vechten en weet dat de zon schijnt achter de wolken!

 

Reacties

Joyce - Donderdag 11 maart 2010 20:24
Wat goed zeg Sanne! Heel veel succes en blijf in jezelf geloven!!..

Liefs,
Joyce
Christien - Zaterdag 13 maart 2010 00:19
Wat een ongelooflijk mooie en positieve blog van jou! Hier wordt ik gewoon echt vrolijk van! Dit geeft mij kracht, ik hoop dat het jezelf kracht geeft elke keer als je het terugleest en dat het heel veel andere mensen ook kracht geeft. You go girl!

xxx Christien