Met alweer de zoveelste sneeuwbui buiten zit ik lekker warm achter de computer. Ik durf bijna wel te zeggen dat deze week alleen thuis best goed is gegaan. Ik heb mijn eetlijst heel goed volgehouden en daar ben ik best trots op. Wel vond ik het moeilijk om echt zelf te moeten koken en alles echt zelf doen, dan ben ik er zo mee bezig en blijf ik alles maar checken en afwegen. In sommige uitdagingen die ik voor mezelf gesteld had kies ik dan toch weer voor het veilige van de eetstoornis, maar in andere dingen kan ik ‘m goed de baas.

Aan de ene kant dus heel spannend, maar aan de andere kant valt er ook een soort rust over me heen. Ik kan zelf alles bepalen van hoe, wat, waar en hoe laat, en daardoor kan ik beter loskomen van die vaste dagstructuur die ik mezelf anders zo opleg en die beïnvloed wordt door anderen. Echt heerlijk, even die vrijheid!

Deze week dus heel wat vrijheid en blijheid! Daarover gesproken; dit is iets waar ik ontzettend aan gehecht ben en (weer) van kan genieten. Deze week was het weer wat beter weer en kon ik er lekker met mijn paard opuit. Even de frisse wind daar je bol doet een mens goed. Terwijl ik aan het rijden was dacht ik terug aan een dik jaar geleden. Alles was in die tijd zo ellendig en donker, ik worstelde vreselijk met het eten/niet eten en had het ontzettend koud. Geen sociale uitstapjes en ga zo maar door... Daarnaast natuurlijk geen energie om na school nog dingen te ondernemen zoals bijvoorbeeld rijden. Wat een negatieve spiraal...

Na een periode van weer leren eten en aankomen realiseer ik me nu maar al te goed dat eten zo belangrijk is om te voelen en te leven. En ja, het is elke dag een strijd en mijn zelfbeeld is niet goed, maar iets wat ik niet ga doen is het hierbij laten zitten. Ik ben een eind, maar ik weet dat het nog niet ‘normaal' is.

Toch ben ik ergens bang voor de toekomst. Ik accepteer mijn lichaamsbeeld nu gewoon niet. Maar op een of andere manier wil ik toch niet opnieuw afvallen. Natuurlijk zou ik in mijn ogen slank willen zijn, maar ik weet ook dat als ik opnieuw ga rotzooien met eten dat ik ook al mijn lichamelijke klachten van toentertijd weer terugkrijg. En dat is iets wat ik niet wil, want dat vond ik een echte hel. Maargoed, de toekomst: hoe zie ik die eigenlijk? Ik ben nog steeds bang voor alles wat daarbij hoort. Mijn diëtiste zei een tijd terug: wees nou niet bang als je de komende jaren wat bijkomt, dat hoort bij het leven en bij ouder worden. Toen kon ik redelijk leven met die gedachte, maar hoe langer ik er over nadenk hoe banger het me maakt. Als ik mezelf nu niet kan accepteren, hoe moet dat dan later? Ik wil niet als ik jaren ouder ben nog steeds met die roteetstoornis worstelen! Een hoop vragen voor de toekomst dus....

Ik zeg maar: stapje voor stapje... want acceptatie gaat in stapjes...