genieten

 

Wat een periode van uitdagingen zeg...


Zaterdagochtend heb ik mezelf een voorproefje op de zomercollectie gegund en ben eens lekker alleen wezen shoppen. Ja, jullie horen het goed, alleen! Niet omdat ik het niet gezellig vind met vriendinnen hoor, maar ik wilde gewoon even lekker op mezelf zijn. Ben overigens goed geslaagd qua kleren. Van mijn moeder kreeg ik wat extra geld mee zodat ik iets lekkers kon kopen als tussendoortje... pfft... dat wordt moeilijk dacht ik nog. Toch heb ik bij de bakker een ‘jammy' met suiker en kaneel gekocht. Ik zou hem eigenlijk in de stad opeten, maar dit durfde ik niet. Stel je voor dat een bekende me zag eten! Die moest me toch meteen een gigantische vreetzak vinden! Heb het dus mee naar huis genomen en ik moet toegeven dat het best lekker was! (En mijn moeder was ook nog eens trots).

Omdat mijn vader donderdag definitief terugkomt uit Nigeria wil mijn moeder een verrassingsontbijt organiseren (hij landt heel vroeg). Op zichzelf natuurlijk een heel origineel idee, maar ik zie er ontzettend tegenop. Al met al, ze wil dus croissantjes erbij doen, en die moesten we volgens haar dit weekend maar even voorproberen. Meteen bekroop mij een gigantisch schuldgevoel en ik begon meteen te bedenken hoe ik hier óf onderuit kon komen, óf hoe ik dit ging compenseren. Ik had tenslotte die ochtend ook al een moeilijk tussendoortje op! Maar wie wil dit nu eigenlijk allemaal? Ikzelf, of die roteetstoornis?
Dus bij de lunch een croissantje op buiten mijn andere brood om. Ik werd meteen ontzettend onrustig, in mijn hoofd, maar ook lichamelijk. Terwijl ik heel goed weet dat een mens af en toe mag genieten en dat ik heus niet kilo's aankom van dit alles.

Maar het moeilijkste moest nog komen: de verjaardag van mijn tante op zondag. Toen ik zondag uit bed kwam eerst ontbeten en daarna een flink stuk met de honden gewandeld. Dit doe ik vaak 's ochtends, maakt je hoofd lekker leeg! Omdat ik wist dat we die middag op visite naar mijn tante gingen had ik mezelf het een en ander ‘opgelegd'. Ik mocht niet compenseren van mezelf. Best wel moeilijk voor mij, met de gedachte aan een groot stuk verjaardagstaart in het vooruitzicht. Tot nu lukte het me om me goed aan mijn eetlijst te houden.

Bij mijn tante aangekomen was er geen taart! E cht een giga opluchting op één of andere manier. Nou, dan durf ik ook wel wat hapjes te nemen dacht ik. Dit deed ik ook, en ik was best trots. En toen... kwam er ineens wel taart! Ik schrok me in eerste instantie dood, want ik vond dat ik mijn portie wel had gehad. Toch heb ik een stuk appelkruimeltaart genomen, en hoewel ik het ontzettend moeilijk vond er van te genieten heb ik het helemaal op.
Omdat we pas rond 8 uur thuis kwamen hadden we pizza (en dat op zondag haha). Echt dóódeng, maar ik dacht inmiddels van ‘dit dan ook nog maar'. Al met al heb ik dus superveel dingen geprobeerd die ik echt bijna niet durf, en het is ook nog allemaal gelukt! Ik ben heel trots, maar nog steeds boos op mijn eetstoornis, omdat het mijn leven zo ontzettend beheerst.
Maandag is altijd weegdag bij mij, maar er was helemaal niets aan de hand. En wat dan nog, denk ik bij mezelf? Stel dat er iets bij was? Ben ik dan minder waard? NEE! Natuurlijk is het belangrijk om gezond te eten, maar een mens mag en moet genieten, ook van ‘moeilijk eten'.

Ik hoop dat het me in de toekomst steeds minder zal bezighouden, maar loslaten is zo moeilijk.

 

Reacties

Annebeth - Maandag 22 februari 2010 20:07
Ik shop ook best vaak alleen, ook wel vaak samen, maar dat is heel anders. Alleen shoppen zorgt in ieder geval dat alles 2 keer zo snel gaat ;)
Lara - Maandag 22 februari 2010 20:24
Hey sanne,

de Yammies van Bakker bart zijn lekker he!! Echt goed dat je dit allemaal zo doet... ook zo wijs hoe je alles overdenkt en hoe je tegen je eetstoornis in gaat. Vind echt dat je heel goed bezig bent.

Leuk dat je hier schrijft!

Liefs,
Lara
Isa - Maandag 22 februari 2010 21:37
Hoi Sanne,
Zo hé, wat knap! Super dat je 'al' die dingen hebt gegeten. Het lijkt voor jou veel, maar eigenlijk is het best normaal denk ik. En ook fijn voor je dat je gewicht gelijk is gebleven. Dat geeft wel vertrouwen hč?
Ontzettend goed dat je je leven niet laat beheersen door je eetstoornis!! Je kunt het!
Groetjes,
Isa
Christien - Zondag 28 februari 2010 21:53
Woww wat een positieve en goede blog! You rock girl! Geef die eetstoornis maar een flinke trap, heel goed! En het is niet makkelijk maar je doet het wel, ontzettend dapper is dat! I'm proud of you!