Omdat het vakantie is, is natuurlijk iedereen vrij en vooral heel blij. Mij valt deze vakantieweek zwaarder dan ik had gedacht. Het schoolritme is natuurlijk weg, en omdat ik nu mijn normale dagstructuur kwijt ben heb ik meer moeite met eten. Altijd gebeurt dat weer: het gaat goed, maar als het dan even anders loopt wordt het weer doffer en doffer in mijn kop...

Toch ben ik gisteren sinds tijden met vriendinnen wezen logeren. Best wel een grote stap, want dat durfde ik het afgelopen jaar helemaal niet. Want bij logeren hoort natuurlijk samen koken en daarna lekker op de bank om film te kijken. In mijn gedachten vertaald met: stilzitten en vreten.

Uiteindelijk toch mijn spullen gepakt en op de fiets naar het logeeradres gegaan;). Kreeg daar natuurlijk gelijk een sapje aangeboden, wat ik vriendelijk afsloeg: roteetstoornis! Toch was het heel gezellig en daarna hebben we in de stad alsnog lekker wat gedronken. En tsja, toen liet ik het maar over me heen komen. Vervolgens met z'n allen boodschappen gedaan, en hoewel ik me er niet mee probeer te bemoeien merk ik dat mijn eetstoornis-gedrag dan weer heel erg opspeelt. Toen we weer thuis waren hebben we lekker gekookt en gegeten en ik kon er best wel van genieten, hoewel het vergelijken blijft. Als dat opkomt probeer ik altijd op mezelf in de praten: het is mijn leven, mijn eten en het zal mijn mond in moeten. Ik kan wel vergelijken, maar dat is totaal zinloos. En dat is het dus ook!

Daarna gingen we cake bakken die overigens heerlijk mislukt was maar al met al wel lekker! Na een de film hebben we nog wat gepraat, en dat liep uit tot het fijnste gesprek dat ik in tijden met mijn vriendinnen heb gevoerd. Ik kon eindelijk weer eens eerlijk zijn over hoe het met me ging en ik durfde me best kwetsbaar op te stellen. Ik vertelde dat het aan de ene kan heel goed gaat, maar dat de eetstoornis nog wel heel erg mijn leven beheerst. Het gaat goed, maar aan de andere kant durf ik bijvoorbeeld niet goed met vrienden af te spreken, want stel je voor dat er eten bij komt! Mijn vriendinnen reageerden echt heel goed, maar schrokken ook wel omdat ze niet meer hadden gemerkt dat ik er nog last van had. En dat is nu juist de valkuil: omdat ik er weer gezond uit zie merken niet veel mensen nog iets van mijn ‘anorectische gedrag'. Dan val ik af, maar bedenk dan weer dat dat ook niet goed is.

Het was een heel fijn gesprek en zo zie ik weer: praten is zo ontzettend belangrijk! Het lucht op, maakt soms verdrietig, maar helpt wel altijd iedereen weer een stapje in de goede richting!