Tien jaar geleden had ik heel het internet afgespeurd naar titels als deze. Had ik mezelf vergeleken met elke 'What I Eat In A Day'-video voor een platte buik en een thigh gap. Had ik me suf gelezen op pro-ana forums en gevaarlijke afslankpillen op het internet besteld. Tien jaar geleden had ik hierop geklikt. Tien jaar geleden wilde ik weer anorexia krijgen, hoe idioot het nu ook klinkt. Het gevoel te dik te zijn, de eetbuien, de zelfhaat, het brak me op. Tien jaar geleden zat ik vol in mijn jaren durende eetstoornis. Tien jaar geleden heeft de dieetcultuur me zo klein en onzeker gemaakt, dat het mij in feite m'n leven kostte. Tien jaar geleden had ik, terwijl ik zocht naar termen als deze, een heel andere boodschap moeten horen. En ik hoop dat jij, als jij ook maar een beetje op de versie van mij tien jaar geleden lijkt, hier nu ook de boodschap vindt die je eigenlijk nodig hebt om te horen.

Voor degene die anorexia wil...

Ik wilde anorexia. Geïnspireerd door de pro-ana sites waar ik op belandde tijdens het zoeken naar manieren om af te vallen, met mijn al zieker wordende hoofd. De eetstoornis was zijn voeten in de aarde aan het zetten. Ik wilde anorexia. Zo dun mogelijk, zo min mogelijk, zo gedisciplineerd en sterk mogelijk. Ik kreeg anorexia. Het verraderlijke ervan is, dat ik me in die tijd heel erg sterk heb gevoeld. Mijn omgeving zag dat het slecht met me ging, uitte hun zorgen, zette alles op alles voor mij en stuurde me naar therapie. Zelf heb ik nooit de ernst van mijn eetstoornis ingezien in de tijd dat ik anorexia had. Het spijt me om dat te schrijven, maar het is wat een eetstoornis met je doet.

bron foto

Een eetstoornis laat je pas heel laat ontdekken wat er allemaal stuk gaat. Welke fysieke, maar ook mentale en sociale gevolgen het met zich meebrengt. Hoe moet je vechten tegen een ziekte die, zeker in het begin, je zo krachtig en sterk laat voelen? Ik kon de hele wereld aan, want ik was aan het afvallen, want ik at niet. En naar dat gevoel ben jij misschien ook wel op zoek? Omdat je je zwak voelt, niet goed genoeg, te lelijk, te dom, te gebroken... Ik begrijp dat als geen ander. Dat is ook waarom je hier nu bent, toch? Omdat je zo snel mogelijk anorexia wilt krijgen. Omdat je zo snel mogelijk wil afvallen, ruggengraat wil kweken, niet meer wil kunnen stoppen.

Het gaat niet over eten, het gaat niet over dun willen zijn.

Ik wilde ook niet stoppen, maar het overkwam me. Ik was zo ontzettend boos op mezelf dat, na een relatief korte periode van ondergewicht, de eetbuien weer terugkwamen. Ik was zo dichtbij. Dicht bij wat? De eetbuien... Extreme hunger, noemen ze dat. Eerder extreem gefaald!! Al mijn kilo's in een mum van tijd weer eraan. Gezond gewicht? Gefaald gewicht, te veel gewicht, te veel van mij.

In de jaren die volgden bleven de eetbuien, en ontwikkelde ik boulimia. Niet minder eetstoornis dan eerst, even heftig als het was, maar wat wilde ik 'mijn' anorexia graag terug. Wat wilde ik me graag weer sterk voelen. Ik wilde me weer 'in control' voelen. Ik dacht dat als ik weer anorexia zou krijgen en gewicht kon verliezen, mensen me beter zouden vinden, leuker zouden vinden. Dat ik meer geaccepteerd zou worden en me minder alleen en mislukt zou voelen. Hoe meer ik met eten en afvallen bezig was, hoe groter de drang werd. Hoe meer ik ernaar verlangde, hoe zekerder ik dacht te weten dat het álles uit zou maken.

En het maakt ook alles uit, maar niet op de manier dat ik dacht dat het deed. Mijn eetstoornis maakte mij zo ongelukkig. Of je nou anorexia hebt of anorexia wilt: het gaat niet goed met je. Het afvallen geeft even een gevoel van kracht, maar het is nooit genoeg en het is niet houdbaar. Je houdt het niet vol. En hou je het wel vol? Dan doet jouw lijf dat niet. En het verdrietige is: het is niet waar het om gaat. Het gaat niet om de kilo's aan je lijf of om zo min mogelijk daarvan. 

Het gaat niet om dun of mooi zijn. Het ging mij ook niet om dun of mooi zijn. Het ging om de trotse woorden van anderen, toen ik de eerste kilo's afviel en de anorexia nog niet zichtbaar was. Omdat afvallen nu eenmaal 'goed' is in deze maatschappij. Het ging over hoe ik me al die tijd ervoor totaal niet goed had gevoeld. Integendeel. Het ging over hoe zwak ik me voelde en hoe ik wanhopig op zoek was naar controle, kracht en houvast. 

Maar het maakt zoveel kapot.

Alles stond in het teken van het verliezen van dat gewicht, van minder eten. Zelfs tijdens leuke dingen, dagjes uit, dingen waar ik ook wel oprecht van kon genieten, zat er altijd een stemmetje in mijn hoofd. Soms was dit stemmetje hoopvol: misschien kan je met een hele dag door de Efteling wandelen wel lekker veel calorieën verbranden! Soms was het stemmetje angstig: zou je wel naar dat etentje gaan? Je kan je waarschijnlijk toch niet inhouden, blijf maar thuis! Vaak was het stemmetje ook boos, dan deed ik het niet goed en moest ik mezelf straffen. Het maakte mijn leven zo zwaar.

De gevolgen werden groter en groter. Met vrienden afspreken? Nee, dat gaat niet meer, straks willen ze chips eten of bier drinken. Laat maar. Bovendien schaamde ik me voor mezelf, ik was nog niet dun genoeg. Maar ik viel af. Ik had niet eens meer energie om af te spreken met vrienden. Om acht uur naar bed, een tiener die leefde als een bejaarde. Ik was op. Mijn lichaam constant koud, geen concentratie voor school, geen energie om te leven. Niks. En dat terwijl ik me alleen maar beter wilde voelen. You can't hate yourself into a version of yourself you can love.

En natuurlijk, niet iedereen is hetzelfde en ook niet iedere eetstoornis is hetzelfde. Niet alle aanleidingen en omliggende problematiek rondom eetstoornissen zijn hetzelfde. Misschien zit je al jaren in een eetstoornis of misschien sta je op het punt die te ontwikkelen. Maar als de titel jou zo triggerde dat je erop hebt geklikt, hoop ik dat de boodschap in deze blog er eentje zal zijn die je raakt. Die je in je hart sluit, want je bent het zo waard. Je bent zo ontzettend veel meer dan een gewicht, een getal op de weegschaal. Het leven is zo ontzettend veel meer waard dan altijd maar bezig zijn met...

Je bent zo veel meer waard!

Een hoop harde woorden in deze blog. Harde woorden voor die eetstoornis - hoe groot of klein ook - die in jou woedt. Maar harde woorden met liefde als drijfveer, want lieve jij, het gaat me om jou, om jouw leven. Ik begrijp zo ontzettend goed het gevoel dat je moet afvallen, omdat je anders niet met jezelf denkt te kunnen leven. Geloof me, dat dacht ik ook, precies zo. Maar nu heb ik weer een gewicht dat bij mij past. Een gewicht dat ik vroeger veel te hoog had gevonden, maar een gewicht dat goed is en waar ik me nu ook goed bij voel. Ik weet dat het kan en ik weet dat als ik het kan, jij het ook kan. 

Want je bent zoveel meer dan je gewicht. Het leven is zoveel meer. Misschien ben je niet de dunste van je vrienden. Misschien zegt de BMI zelfs wel dat jij overgewicht hebt. Maar je geluk en gezondheid zijn zo ontzettend veel meer dan dat. Het zit in je lijf, maar nog zo veel meer in je hoofd. Misschien is dat gewicht hoger dan je zelf voor ogen had, misschien gaat je gewicht nog veranderen, maar welk gewicht je ook hebt: je hebt eten nodig en het bepaalt niet jouw waarde als mens. Anorexia gaat je niet fijner later voelen op de lange termijn, je mag goed voor jezelf zorgen.

Ik heb leren omgaan met mijn twijfels en emoties. Ik heb zelfvertrouwen gekweekt. Ervaringen opgedaan en vrienden gemaakt. Misschien had ik dit eerst nog niet, maar het ontwikkelen kon pas echt, toen ik de eetstoornis los ging laten. Dat is in het begin supereng, want je hebt niet direct houvast. Het voelt eerst slecht, voordat het goed gaat voelen. Maar daarna creëer je iets dat constructief is, iets dat écht is. Vrijheid. Dat verdien je. Dat kan op elk gewicht. Je bent goed genoeg, wat je gewicht ook is.