Extreme Hunger bij herstel
Ik ben een vreetzak! Er is werkelijk waar iets mis met me. Hoe konden mensen ooit denken dat ik anorexia heb. Het is gewoonweg een lachertje. Ik en weinig eten, ik en gecontroleerd eten? Are you kidding me! Ik ben nog erger dan rupsje nooit genoeg. Niemand mag dit weten, want dan zal iedereen me vies en een mislukking vinden. Ze hebben nog gelijk ook, want welke anorexia patiënt eet er nou zo veel als ik? Welke anorexia patiënt kan niet stoppen met eten en denkt de hele dag aan eten? Ik schaam me kapot. - Voorgaande heb ik een tijd geleden met regelmaat gedacht. Waarom? Omdat ik periodes had van zogeheten "Extreme Hunger". Iets wat eigenlijk heel vaak voorkomt tijdens herstel van anorexia nervosa...
Extreme hunger komt heel vaak voor, maar lijkt helaas niet heel bekend. Ik heb er in ieder geval niet eerder over gelezen. Dit komt wellicht omdat het onderwerp voor veel mensen mét een eetstoornis schaamtevol is en hierdoor verzwegen wordt. Dat is heel verdrietig, want hierdoor denk je dat je een van de weinigen bent die hier last van heeft. Je voelt je raar en schaamt je, terwijl dat helemaal niet nodig is. In deze blog deel ik daarom graag wat meer informatie over extreme hunger en mijn ervaring hiermee. Ik hoop dat dit de schaamte rondom dit verschijnsel wat vermindert.
Extreme hunger kan tijdens herstel...
♥ ieder moment ontstaan
♥ niet voorkomen
♥ een aantal weken of maanden duren
♥ een tijd verdwijnen en dan weer terugkomen
♥ ook kort na gewichtsherstel weer even terugkomen
♥ plotseling helemaal verdwijnen
Zoals je wel leest kan extreme hunger in alle vormen en periodes tijdens herstel van je eetstoornis voorkomen. Het hoeft bovendien niet altijd voor te komen tijdens herstel van je eetstoornis. Het kan ook volkomen uitblijven. Laat dit verschijnsel geen reden (van je eetstoornis!) zijn om nu te roepen: Ja, maar als ik hier last van krijg begin ik er niet aan! Weet dat dit een zoveelste smoes van je eetstoornis is om het gevecht niet aan te gaan. Natuurlijk is extreme hunger een heel naar en angstaanjagend verschijnsel, maar het is ook iets tijdelijks, iets wat weer verdwijnt.
Vanaf het moment dat ik er iedere ochtend voor koos om de strijd met de eetstoornis aan te gaan, dacht ik wel weer even normaal te kunnen gaan eten. Gewoon hetzelfde als mijn vriendin, zes nette eetmomenten per dag. Dat bleek een stuk minder eenvoudig dan gedacht. In tegenstelling tot het weinige eten waar ik daarvoor op kon leven, had ik vanaf toen ineens extreem veel trek. Het was gewoonweg nooit genoeg. Ik moest meer en meer en kon niet stoppen met denken aan eten. Ik probeer afleiding te zoeken, de extreme honger te stillen door 's avonds nog koffie te drinken en ik verslond pakjes kauwgom. Niets hielp. Vreselijk.
Het was zo'n intens gevoel. Zo'n intense drang naar eten. Ik kon niet stoppen met denken aan eten en zou het liefst de hele avond en nacht dooreten. Mijn maag was vol en opgeblazen, maar alles in mijn hoofd schreeuwde om meer voedsel. Zo calorierijk mogelijk. Ik voelde me als kandidaat van Expeditie Robinson die het weken lang enkel op droge rijst en kokosnoten had moeten doen en nu een tafel vol luxe producten voorgeschoteld kreeg. In tegenstelling tot de kandidaten van Expeditie Robinson, kon ik maar heel kort genieten van het opgegeten eten. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan als ik toegaf aan de honger. Ik voelde me vies, walgelijk, dik, een veelvraat, een mislukking. Nou ja, alles wat je in de inleiding van deze blog hebt kunnen lezen...
Extreme honger zorgt voor extreme angst
Extreme Hunger is een van de meest angstige zaken tijdens herstel. Ik moet zeggen dat ik ook aardig wat angstige momenten met paniek en tranen heb gehad in de weken dat ik hier veel last van had. Dit speelde met name in de avonden. Mijn vriendin heeft dit hierdoor ook meegemaakt en ik heb vrij veel steun hiervoor bij haar gezocht. Ze hielp me om het toegeven aan het vele eten soms uit te stellen en 'rustig' te blijven zitten op de bank. Dit had vaak als gevolg dat ik me heel naar ging voelen en uiteindelijk moest huilen. Het er laten zijn en uiten van die gevoelens, zorgde er vervolgens wel voor dat de extreme drang naar eten afnam. De vraag is natuurlijk wel of ik niet vaker had moeten toegeven aan deze honger. Mijn lichaam vroeg er immers niet zonder reden om. Tegelijkertijd weet ik niet of het me dan was gelukt om door te zetten met voldoende en normaal eten. De drang om te compenseren wordt dan ook groter.
De volgende dag begon ik dan helaas vaak weer van voren af aan. Eten, eten, eten en niets anders dan eten spookte door mijn hoofd. Vreemd genoeg wist ik (shame on me!) kort geleden nog niet van het bestaan van 'Extreme Hunger' af. Het had me wel gerustgesteld als ik had geweten dat dit gewoon bij het herstelproces hoort. Ik vind het daarom ook heel fijn om dit nu met jullie te kunnen delen.
Door de weken heen is die extreme honger langzaam weggegaan. Het was niet een exact moment, het is gewoon langzaam verdwenen. Heel soms heb ik er nog een beetje last van, maar in vele minder mate als een tijd terug. Ik besef me dat het best weer terug kan komen, zeker als ik weer wat zou gaan minderen met eten. Een extra motivatie om door te zetten en vol te houden.
Wat is Extreme Hunger?
Extreme Hunger is een verschijnsel waarbij je lichaam zichzelf probeert te helen. In korte tijd eet je een extreem grote hoeveelheid eten op. Dit is niet hetzelfde als het hebben van een eetbui. Dit is een natuurlijke reactie van je lichaam op een lange periode van voedsel onthouding passend binnen het herstelproces. Iets wat na verloop van tijd ook automatisch weer verdwijnt.
Waardoor ontstaat extreme hunger?
Jouw lichaam heeft iedere dag een bepaalde hoeveelheid calorieën nodig om goed te functioneren. Als gevolg van je eetstoornis heb je je lichaam waarschijnlijk lange tijd te weinig voeding gegeven. Als je het dan eindelijk voldoende eten gaat geven, dan zal je lichaam er alles aan doen om de afgelopen periode van ondervoeding als het ware 'goed te maken'. Misschien weten je hersenen dat er voldoende voeding beschikbaar is, je lichaam weet dit niet.
Even een rare vergelijking: Stel je bent iemand 3.000.000 euro schuldig, maar je geeft hem eerst jarenlang niets. Dan geef je hem ineens 1.000 euro. Het is dan vrij logisch dat de persoon aan wie je dit geld schuldig bent vanaf dat moment constant blijft vragen om meer geld. Zo werkt het ook met je lichaam. Je hebt het lange tijd veel te weinig gegeven, waardoor je lichaam nu constant vraagt om eten, veel meer dan het lichaam van ieder ander zonder eetstoornisverleden.
Het kan zeker een tijdje duren voordat je gevoel van honger (verzadiging) weer normaal wordt, maar dat gebeurt wel. Daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Ik denk dat ik een aantal weken last heb gehad van deze extreme vorm van honger en nu is het vrijwel helemaal weg. Dit komt uiteraard mede doordat ik mijn lichaam meer eten toesta en dagelijks voldoende voeding biedt. Het is wel echt belangrijk dat je dit doorzet, wil je niet steeds opnieuw terechtkomen in de verschijnselen van extreme hunger.
Eer en Accepteer
Probeer de honger ook te zien als iets natuurlijk van je lichaam. Jouw lichaam wil zichzelf redden en helen. Dat is mooi en waardevol en iets heel bijzonders. Hoe meer jij in staat bent om dit toe te staan en accepteren, hoe sneller deze extreme honger zich zal normaliseren.
Het komt goed ♥
Fotografie: bestreviewsbase.com
Gerelateerde blogposts
Reacties
Je eet alles waar je trek in hebt zonder compensatie. Het heeft Mo geholpen om te herstellen van haar anorexia/boulimia.
Met m'n boulimia had ik eigenlijk geen honger. At ik om dat vervelende gevoel kwijt te raken; de emoties en mijn slechte spijsvertering. Dan moest ik extra volume maken om alles weer kwijt te raken. Met hulp van een natuurgenezer heb ik in het de aanmaak van je hormonen en neurotransmitters die de eetlust reguleren.
verleden, na mijn opname, mijn voedingspatroon aangepast, onder andere geen kaas en andere voedingsmiddelen waar ik niet tegen kan. Scheelde wel in de spijsvertering en bijna geen vreetbuien meer.
Eetbuien zoals deze zijn door lichamelijke oorzaken, zoals ondervoeding en/of ondergewicht of een geschiedenis daar van.
Ik ben het namelijk niet eens dat mensen met anorexia geen eetbuien zouden kunnen hebben. Dit soort uitspraken zorgen er alleen maar voor dat mensen er niet over durven te praten, wat kan leiden tot een overvloeiing naar boulimia. Ik hoop niet dat dit aanvallend klinkt, dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik ben juist zò blij dat er hier een blog over is. Ik zag alleen wat verwarring in de reacties en dit is mijn mening er over ♡.
De extreme honger tijdens mijn herstel van anorexia was een schok voor me en omdat er niets over bekend was en ik totaal niet wist hoe ik er mee om kon gaan heeft het er toe geleid dat ik nu al jarenlang aan boulimia lijd. Meer bekendheid over de extreme honger die op (kàn!) komen zetten tijdens herstel is altijd goed!
Bij extreme hunger gaat het meer om een fysiologische reactie van het lijf dat reageert op een lange periode van onthouding. Dit kan overgaan in objectieve en subjectieve eetbuien, vaak als gevolg van schaamte, gevoelens van falen en boosheid richting jezelf. Bij eetbuien gaat het vaker om psychologische leegte/pijn en verslaving.
Het is denk ik niet zinvol te discussiëren over welk label eraan te hangen. Het meer bekend maken van 'extreme hunger' en hierover met elkaar durven praten is van grote waarde. Hierdoor kan het doorschieten in boulimia of bed wellicht deels voorkomen worden.
Ik was van obesitas afgevallen naar extreem ondergewicht, kan het zijn dat de mate van extreme hunger gerelateerd is aan het gewichtsverlies of de periode van uithongering?
Naarmate ik dichter tegen mijn gezond gewicht kwam, zijn deze perioden van extreme honger volledig verdwenen. Ik denk dat dat ook een beetje kwam doordat ik die strakke structuur en eetlijst losser begon te volgen. Ik volgde meer mijn gevoel, nam doorheen de dag extra's als ik honger had, enz... Nu mijn gewicht hersteld is en ik veel losser met mijn eten omga, heb ik totaal geen drang meer naar dat soort eetbuien.
Dus geloof me, het blijft niet eeuwig duren. Hoe eng het ook is ♥
Dank je wel voor deze blog in ieder geval, Scarlet!
Helaas was deze popcorn uitverkocht.
Ik ben echt instaat om alle hema's af te fietsen om tompouse popcorn te vinden.
Duim voor me....xxx
Toen ik de eerste keer genas van mijn anorexia, had ook regelmatig veel honger. Ik had toen een minimaal gezond gewicht.
Helaas heb ik ook weer een terugval gehad en door het vele afvallen is die honger ook weer terug. Ik denk dat het goed is bij anorexia om toch wel een paar kilo boven minimaal gezond gewicht te blijven.
In de jaren waarin ik genezen was, had ik een normaal gewicht, passend bij mijn postuur. Er was toen ook geen sprake van regelmatig veel honger. De aanleiding van bovenstaand verschijnsel heeft, zoals je kunt lezen, vooral te maken met onthouding.
Ik kan me echter voorstellen dat jouw lichaam, als dit lange tijd op een minimaal gezond gewicht zat (in combi met wellicht toch te weinig voeding) wel voortdurend honger blijft houden, omdat het zich graag wil terugvechten naar een gezond gewicht, sterk lijf.
Ik denk ook zeker dat het verstandig is om op een voor ieders lichaam passend gewicht te herstellen.
Tijdens vakantie met vriendinnen ging ik plotseling volgens een normaal eetpatroon eten zonder te compenseren. Daardoor kreeg ik zo'n extreme fysieke honger, totaal anders dan eetbuidrang. Ik zat bijvoorbeeld na een uitgebreide lunch best vol, ik had (objectief!) veel meer gegeten dan vriendinnen. Een kwartier na de lunch was dat volle gevoel totaal verdwenen en had ik het gevoel alsof ik de hele dag nog niks gegeten had. De hele dag door echt buikpijn van de honger. Zo vreemd. Na een paar weken ging het gelukkig weg. De eetbuidrang was er toen nog wel trouwens.
Wat voor mij het verschil was met eetbuidrang: bij eetbuidrang hoef ik geen honger te hebben. Ik kan ook vol zitten of misselijk zijn, ik heb voornamelijk zin óm te eten, niet om mijn maag te vullen. Na een eetbui en overgeven wilde ik vaak direct weer eten, maar vanuit schuldgevoel en 'Alles is toch al verloren.' Bij die honger was het puur fysiek, oprecht het gevoel dat mijn maag weer helemaal leeg was en had ik daarom weer eetbehoefte.
Ik herken best veel in deze blog, maar het lijkt me zo raar omdat ik nooit ondergewicht heb gehad...?
Ik voel 's avonds inderdaad soms dat mijn lichaam precies schreeuwt om 'meer' (waarvoor ik me dan ook altijd schaam). Als ik dan toegeef ben ik altijd bang dat ik een eetbui heb gehad ... hoewel ik eigenlijk niet goed weet wat een eetbui precies inhoudt ...
via de zoekbalk op de website vind je heel veel informatie over wat eetbuien inhouden. Neem eens een kijkje. Ik denk daarnaast dat het wel waardevol kan zijn om samen met iemand eens te onderzoeken of je je lichaam op dit moment voldoende voeding biedt... dan zou die schreeuw om eten wellicht ook minder hevig kunnen worden.
Take care!
Bedankt voor je antwoordje.
Ik kan eigenlijk zelf antwoorden op je vraag: ik heb al vele jaren anorexia inclusief (serieus) ondergewicht en volgens bepaalde mensen uit mijn omgeving en ook mijn therapeute zit ik momenteel in de (zeer) rode zone.
Consequent meer voeding gedurende de dag is dus sowieso eigenlijk cruciaal en een must, maar wat ik dan ook ervaar is de angst om ook dan nog altijd een "schreeuwend lijf" te hebben.
Ik noem deze honger eigenlijk altijd mijn lintworm, haha
Wat een fijne, oprechte en open blog heb je hier weer neergeplaatst. Je bent echt een vrouw naar men hart en een voorbeeld! Eén van mijn belangrijkste herstel-motivatie is dat ik later ook graag in de hulpverlening zou gaan. Want hier in België is er heel weinig op vlak van eetstoornissen, vooral geen ervaringsdeskundige hulpverlening!!!!
Ik at al jaar heel eenzijdig, dezelfde maaltijd smorgends en savonds, elke dag weer net hetzelfde bord. Toen ik eindelijk weer lekkere dingen toeliet, kon ik ook niet meer stoppen. Dat leidde er toe dat ik weer begon te braken. Ondertussen ben ik daar weer vanaf (oef!) Maar nu durf ik uit schrik voor herval geen nieuwe dingen meer proberen.
Als dansdocente ben ik een voorbeeld voor kinderen en jongeren, en die voorbeeldfunctie geeft me steeds veel stress, alsof alles MOET goed gaan , elke dag! Want anders ben ik het 'niet waard om les te geven'. Ervaar jij dit ook soms zo met je werk in de hulpverlening?
Blijkbaar mogen we vanuit België ook geen therapie meer volgen in Nederland, wat ik enorm jammer vindt. Het was echter altijd mijn redmiddel achter de hand. Weet jij waarom? Op dit moment gaat het niet zo goed, en ik heb alles (bijna) geprobeerd in België.
Sorry voor het lange berichtje! Je hoeft hier niet per se op te antwoorden, ik wou je gewoon even zeggen dat ik je bewonder. En dat je moet weten dat je al duizenden kwetsbare zieltjes geholpen hebt met al je zachte lieve, empatische, oprechte boodschappen!
Veel liefs from Belgium :p !
Geen idee of je van het Antwerpse bent maar daar kan je mss wel bij de eetstudio terrecht, daar wordt er wel met ervaringsdeskundige gewerkt. Even Google'n ze hebben een goede website.
Hopelijk vind je de gepaste manier om verder te geraken.
Liefs
En wat een mooie afsluiter; Mijn lichaam is aan het herstellen en daar mag ik trots op zijn.
Ik heb nog een lange weg te gaan maar ooit komt het eind in zicht...
Ik ben al een jaar op hetzelfde gewicht (weeg mij niet meer, durf ik echt niet) maar het is wel net gezond gewicht. Alleen ik eet al een jaar dezelfde hoeveelheid en beweeg dezelfde hoeveelheid dus denk dat ik niet aangekomen ben.
Oke maar mijn ding: die extreme honger is bij mij nooit weggegaan. Ik kan alleen maar aan eten denken en zit nooit vol. Ik eet gewoon genoeg denk ik. Ik wil absoluut niet meer aankomen maar wil wel van die extreme honger af. Ik heb nooit eetbuien ofzo maar wel dat ik soms een dag ietsje meer eet en wel compenseer.
Wat moet ik doen? Ik ben radeloos
Xx
Hopelijk zie je deze reactie nog, het is alweer een maand later. Maar ik herken best wat je schrijft. Ook ik zit al een jaar of 4 op een gezond gewicht. Wel nog steeds richting de ondergrens. Ik ben laatst een klein beetje afgevallen (nog steeds wel 'gezond' gewicht) en ik merkte meteen dat ik weer last kreeg van honger. Ik kon zo 4 boterhammen lunchen en daarna het gevoel hebben dat ik nog niks gegeten had. Ik heb mezelf 1 week lang toegestaan om, voor zover dat lukte, hieraan toe te geven. Hierdoor ben ik inderdaad weer wat aangekomen maar ik heb nu geen (extreme) honger meer. Het verschil tussen het gewicht waarmee ik honger heb en geen honger heb is minimaal. Wat ik maar wil zeggen. Soms kan 1 tot 2 kilo al het verschil maken tussen hongergevoel en geen honger gevoel. Dit hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te zijn. Toch kan ik je alleen aanraden om een heel klein beetje aan te komen en te onderzoeken wat er gebeurd. Hoe moeilijk ook, uiteindelijk is dat wat je lichaam wil en waar het om vraagt.
Liefs
Dankjewel voor de blog!
Als je vragen hebt of hier over wilt door praten kan dat op de chats of het forum.
Maar wel steeds meer zin in eten heb.
En ook meer ga eten stiekem....