Een pijnlijke confrontatie...
Lief dagboek,
Hier zit ik dan. Het is midden in de nacht en ik ben heel moe. Maar ik besloot dat ik voor ik zou gaan slapen nog even zou schrijven over mijn dag. Want ik heb veel meegemaakt.... Dit was een zware week voor me met geen dag zonder zelfbeschadiging en het eten ging ook nog slechter dan normaal. Het kwam waarschijnlijk allemaal door de medicijnen en ik had vandaag weer een gesprek met de psychiater en die zei dat de bijwerkingen nu ongeveer zouden verdwijnen. Ik hoop het maar, want ik kan dit niet langer aan...
Mijn vader had een gesprek met de ouderbegeleidster om dezelfde tijd als mijn gesprek met de psychiater. Moe en verdrietig liep ik achter de psychiater aan, de gang door. Eenmaal in het kamertje moesten we gezamelijk een dagboekkaart invullen. Ik keek terug hoe mijn week was gegaan. Hoeveel ik gegeten had, of ik zelfschadelijk was geweest, suicide gedachten had gehad, eetbuien enz. Ik merkte dat de psychiater schrok toen ze erachter kwam hoe slecht ik gegeten had die week. Wat raar voelt, want voor mij voelt het alsof ik me helemaal vol heb gepropt, dat ik veels te veel heb gegeten! Maar dat hoort misschien wel bij een eetstoornis?
Ze werd een beetje boos en zei dat we een afspraak hadden gemaakt dat ik elke maaltijd iets zou gaan eten. Want als ik niet bereid was de behandeling te volgen en me aan de afspraken te houden, dat het dan toch niet zou werken. Ze was erg streng en ik voelde me echt rot. Alsof iedereen met een eetstoornis die daar komt meteen na een afspraak goed zou gaan eten. Alsof dat zo makkelijk is met een eetstoornis. Ik heb haar eerlijk verteld dat het me sinds een tijd niet meer lukt om normaal te eten, hoe ik het ook probeer. Ik ben helemaal gewend aan heel weinig eten...
Daarna gingen we de voordelen en nadelen van het hebben van een eetstoornis opschrijven. Ik probeerde uit alle macht het rijtje met voordelen langer te maken dan die met nadelen, maar helaas lukte dat niet. Dat was wel confronterend. En de psychiater confronteerde me in dit gesprek ook erg met hoe groot mijn eetprobleem is. Ik denk altijd maar dat anderen hun eetprobleem veel groter is dan die van mij. Dat mijn eetstoornis helemaal niet zo ernstig is. Maar ze liet me in dat gesprek wel zien hoe ver het bij mij eigenlijk gaat. Dat was pijnlijk...
Ik vertelde verder dat mijn weegschaal thuis kapot bleek te zijn. Dus dat ik mijn gewicht helemaal niet zeker wist! Dus ik moest me daar laten wegen! En het bleek dat ik lichter was dan de weegschaal thuis aangaf! En dat ik ondergewicht heb.. Daarna vertelde de psychiater dat ze meteen een afspraak met een dietiste voor me zou maken....
De avond ervoor had ik mijn moeder verteld dat ik het raar vond dat mijn broeken allemaal zo groot waren en steeds groter werden. Ze zei 'ja, vind je het gek?' Ze vond dat het kwam, omdat ik zo slecht eet. Ze zei ook dat ik erg veel ben afgevallen. Ik stond perplex. Ik? Afgevallen? Waarom zie ik mezelf dan net zo dik als eerst? Terwijl er opeens acht centimeter ruimte tussen me buik en me broek in zit, die vroeger perfect pastte? Dit doet zo'n pijn. Het weten. De waarheid. Iedereen, waaronder mijn psychiater en mijn moeder vertellen me dat mijn ribben heus al te zien zijn. Dat ik het zelf gewoon niet kan zien. Maar ik wou alleen maar dun zijn! Mooi zijn! Ik wil niet een wandelend skelet zijn waarbij de ribben uitsteken enzo! Dat heb ik nooit gewild! Waarom kan alles niet gewoon weer goed zijn...?...
Groetjes,
June