Lief dagboek,

Wat is het dat je gelukkig maakt? Waar vind je het geluk? Hoe ik het geluk kon vinden, was het gene wat ik me afvroeg sinds zeven jaar geleden. Vol met hoop en moed besloot ik het te gaan zoeken. Ik had zo mijn eigen mening over geluk. Dacht door het te onderzoeken erachter te kunnen komen hoe je werkelijk gelukkig kon worden.. Maar ik zat altijd weer fout...

Er is niet een simpele manier om gelukkig te worden. Een deur die je opend waardoor je vervolgens meteen gelukkig bent. Geen verdriet meer hebt. Maar er is ook geen geluk zonder verdriet. En dat wou ik niet inzien... Iedereen voelt zich wel eens verdrietig. Echt altijd gelukkig zijn is wat ik wil, maar wat ik nooit zal krijgen. Maar... Misschien zou het saai worden, niet? Als je altijd gelukkig bent? Nu ik zoveel pijn heb gevoeld... Voel ik me nog gelukkiger, als ik gelukkig ben. Omdat er zo'n groot verschil is. Als je altijd gelukkig bent wen je eraan. Het word normaal en niet meer zo speciaal. Zoals ik had toen mijn problemen nog niet begonnen waren...

Ik weet nu ook dat anderen mij blij kunnen maken, maar als ik werkelijk gelukkig wil worden ik dat zelf moet doen. Ik zal niet meer wachten op hulp. Ik maak uiteindelijk de keuze of ik stop met vechten of doorga. En als ik ervoor kies niet door te vechten.. Dan zal ik niet wachten op hulp. Dan zal ik mijn eigen keuze accepteren....

Ik wil het niet meer
het doet zo vreselijk zeer

ik walg van mezelf als ik in de spiegel kijk
en wat blijkt?
weer een halve kilo erbij
Terwijl de kilo's er eerst afvlogen,
maar zelfs dat was niet genoeg voor mij.

Laat me met rust! Laat me alleen!
Ik en mijn eetstoornis, gaan wel ergens anders heen
Het zou een miljoen jaar later zijn, voor mijn eetstoornis verdween

ik geloof er niet in,
maar ik doe iedereen pijn
waarom word je zo verdrietig omdat ik dun wil zijn??!

Zie je me niet lijden
het valt niet te beschrijven
maar mijn pijn was zichtbaar toen ik begon te snijden
snap je niet, het doet me niks
als ik zou overlijden

dit leven is mijn leven niet
al die vreselijke tijden
en dan durf je mij te vragen
om te blijven vechten
je hebt geen idee hoe zwaar het is!

hoe die stem je kan beïnvloeden
en hoe rustig en verdoofd ik word
als mijn wonden beginnen te bloeden
Ik wil weer luisteren naar de stem..
de eetstoornis houd mij op de been...
ik en mijn eetstoornis..
dat is wat ik wil…
samen, voor altijd...
Helemaal alleen...

Dit gedichtje heb ik vandaag geschreven

Het is nogal heftig, maar gewoon wat ik voel.

Ik weet niet of het me gaat lukken te blijven vechten.

Ik bedoel ik doe het geeneens voor mezelf...

Ik wil zo graag weer terug naar hoe het was.

terwijl dat zo moeilijk was en pijn deed.

wat is er mis met mij?

Groetjes,

June