Ik weet het niet meer...

Lief dagboek,

Ik weet het echt niet meer. Wat moet ik doen? Ik ben gestopt mijn eetlijst te volgen. Ik heb vandaag nog niks gegeten of gedronken en dat wil ik ook niet. Ik weet dat het fout is. En ik zal iedereen weer zo'n pijn doen. Ik moest huilen bij de gedachte dat ik iedereen valse hoop gaf.

Waarom denken ze allemaal dat ik zo sterk ben? Ze verwachten teveel van me. Ik ben moe! Hoor je me? Waarom hoort niemand me! Ze zeggen dat ze me horen, maar ze luisteren niet echt! Het dringt niet tot hun door hoe kapot ik ben... Dat ik er klaar mee ben... En me moeder kan niet accepteren dat ik borderline heb. Ze blijft volhouden dat ik het NOG niet heb en dat het weg zal gaan. Ik zeg niet dat ik er niet van kan genezen, maar ze moet wel de waarheid onder ogen zien. Ik heb borderline. Punt. Klaar. Ik heb het zelf ook geacepteerd, nu is het haar beurt..

Gisteravond kreeg ik een paniekaanval. Ik wou snijden en me moeder was niet thuis. Ik heb haar hele kamer doorzocht, op zoek naar mijn mesje die ze voor me bewaard, maar niet gevonden. Toen herinnerde ik me dat ik een deel van het afbreekmesje eraf had gebroken en bij me bureau had weggegooid. Ik heb mijn hele kamer overhoop gehaald, werd helemaal gek. Ik was mezelf niet meer. Ik gooide mijn zware bureau aan te kant maar tervergeefs, ik heb het mesje niet kunnen vinden. Daar zat ik dan, huilend op de vloer in een hoekje tot mijn moeder binnen kwam.

Ik bevroor toen mijn moeder vroeg wat die passer daar zo gevaarlijk op mijn bureau lag te doen... Ik ontkende dat ik mezelf gesneden had... Ik loog...

Groetjes,

June