Door June

Ik val, maar doe geen moeite om weer op te staan.
Ik zal elke maaltijd overslaan.

Ik doe mensen pijn waar ik zoveel van hou
Dat als ik in de spiegel kijk, ik trots kan zijn,
is alles wat ik wou.

Waarom begrijpen ze niet?
Ik zie het vet dat jij niet ziet.

Mijn broeken passen niet meer
ik ben zo moe en alles doet zeer..
Toch doet het horen van diezelfde zin me niks
dat ik in gevaar verkeer

De weegschaal blijft me roepen
Toch voel ik de veiligheid,
wetend dat hij me nooit zal bedriegen
een glimlach op mijn gezicht,
weer een kilo kwijt.

In mijn definitie van perfectie
is alles dun en alles plat

Kijk mama, ik word al dunner, al mooier
Je dacht dat het me nooit zou lukken.
Je hebt me onderschat...

Reageren op dit gedicht? Klik hier