Al vier jaar verder. Al vier jaar ziek. In deze vier jaar heb ik zoveel pijn, verdriet en heftige gebeurtenissen doorgemaakt. Zoveel veranderingen op mentaal en lichamelijk gebied, maar ook mijn uiterlijk is 360 graden gedraaid. Ik ben een compleet andere Dyleen geworden maar ik ben nog steeds het lieve, zorgzame, enthousiaste meisje.

Het is vermoeiend, slopend en pijnlijk om dag in, dag uit in de greep te zijn van de eetstoornis. Weinig slapen. Veel rituelen, drangen, dwangen en handelingen die ik vanuit mijn perfectionisme en ziekte moet uitvoeren. Geen rust ervaren. Alleen maar bezig zijn met mijn gewicht. Ik sta alleen maar “aan”. Mijn lichaam en geest op overlevingsmodus. Geen connectie meer met mijn lichaam voelen. Ik voel mij soms echt een robot.

De eetstoornis die drijft op mijn kernovertuigingen. Mijn negatieve overtuigingen dat ik het niet waard ben. Niet mooi genoeg ben. Dat ik toch alles al verkeerd doe. Dat ik toch alles al verpest met mijn ziekte. Dat afvallen beter is – mooier is – veiliger is. De eetstoornis die het nooit goed genoeg vindt. Steeds een nieuwe grens wil opzoeken. De prestatiedrang die groter wordt. Terwijl mijn lichaam en gezondheid steeds verslechteren.

Maar de eetstoornis vindt het nog niet erg genoeg. Die blijft Dyleen steeds maar overhalen dat ze niet ziek genoeg is, niet dun genoeg en dat het nog erger kan. De stem is zo krachtig. Blijft schreeuwen. Elke keer een beetje harder. Het stopt nooit.

Het gedicht dat ik met jullie wil delen, schreef ik op het moment dat ik veel verdriet voelde en de echte pijn voelde, die de eetstoornis mij geeft. Ik heb altijd de meeste inspiratie voor het schrijven wanneer ik mij heel erg kwetsbaar en verdrietig voel. Het geeft mij verlichting als ik al mijn pijn erin kwijt kan; dit is bij dit gedicht ook zo gegaan.

Dieptepunt

het schreeuwt steeds harder
luider en sterker
krachtiger en pijnlijker

in verwarring
tweestrijd

eetstoornis op zijn toppunt
maar ikzelf
ben op het dieptepunt

vastgeklampt aan regels
rituelen en drangen
afstraffing en uitputting

niet wetend waarom
maar het "moet"

om te streven
naar een gevoel
een gevoel van prestatie

ik kan de rust niet meer vinden
ik ben het kwijt
waar kan ik het zoeken

de paniek wordt erger
allemaal lijntjes in mijn hoofd
kris kras door elkaar
niet meer te volgen

de lijntjes worden verdubbeld
vermenigvuldigd

tegelijkertijd ook
ingewikkelder
intenser
en ondraaglijker

Probeer altijd de allerkleinste lichtpuntjes te vinden, zodat uiteindelijk meer én grotere lichtpuntjes gaan volgen. Dat gaat ook met kleine stapjes.

Een dikke knuffel voor iedereen. ❤

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.