Ik heb mijn haar eraf geschoren. There, i said it. Nou ja, ik had het ook niet kunnen zeggen, je kan er niet echt omheen. Heerlijk vind ik het om te zeggen dat dat me nu niet echt meer iets uitmaakt, want dat is weleens anders geweest. En dat is ook precies waar ik het vandaag over wil hebben: jezelf verstoppen, klein houden, niet durven en willen opvallen.

Er anders uitzien dan de norm, dan wat anderen van me gewend zijn: dat leek me het ergste wat er bestond. Ik ben sowieso ontzettend lang onzeker geweest over hoe ik eruitzag, wat ik uitstraalde. Ik wilde zo min mogelijk ruimte innemen, zo min mogelijk opvallen, zo min mogelijk bijblijven. Eigenlijk wilde ik er helemaal niet zijn. 

Al maanden zit het in mijn hoofd; dat haar op mijn hoofd moet eraf. Het begon me tegen te staan, te irriteren. Kort knippen, ja, maar hoe? In welk kapsel? Wat past bij me? Mapjes op mijn telefoon vol met verschillende kleuren, kapsels, variërend in lengte... Ik kwam er maar niet uit. Resultaat: er gebeurt niets. Een paar weken geleden kwam ik enkele filmpjes tegen van hairguru Brad Mondo, waarin hij reageerde op filmpjes van vrouwen die hun haar eraf halen. Jemig, wat vet! Dacht ik direct. Ja maar nee, dat is niets voor jou. Dat staat je niet, je hebt flaporen, een ongelijke hoofdvorm, een gek gezicht, dat moet je helemaal niet willen. Ja, ik heb ook helemaal gelijk. En het idee, evenals het enthousiasme, werd weer naar de achtergrond gedrukt.

En toch, er was een zaadje geplant. In de weken die volgden begon mijn haar me meer en meer tegen te staan. Mijn tijdlijn vulde zich langzaam met kale vrouwen die ik prachtig vond en het idee begon toch weer wat te leven. Wat nou als....? 

Identiteit

Op de middelbare school lukte het me best goed om niet op te vallen. Ik heb het idee dat ik makkelijk verdween in de menigte, niet echt opviel door het een of ander. Prima, precies zoals ik het wilde. Ik weet nog hoe mijn moeder haar best deed om me haarclipjes aan te smeren. Eén keer is het gelukt; ik had ze echt in toen ik 's ochtends op de fiets naar school stapte. Maar halverwege de rit heb ik ze letterlijk van me af gegooid. Op de fiets kijkt iedereen al naar me, no way dat ik zo op school kan verschijnen.

Het lijkt een minimale aanpassing, die haarclipjes, maar voor mij was het de wereld. Zeker als je nagaat dat ik in die tijd letterlijk 4 dezelfde broeken, in dezelfde tint, 4 keer het zelfde shirt in dezelfde kleur had (dat is precies deze outfit); ik weigerde om iets anders aan te trekken. 

Ook al is dit inmiddels voor mij echt wel veranderd (ik heb meer dan 1 outfit), toch vind ik het best lastig om hier echt een weg in te vinden. Ik merk dat ik nog steeds best veel van mijn identiteit ophang aan hoe ik eruitzie, hoe anderen mij zien, terwijl het me juist zo bevrijdend lijkt als je dat allemaal van je af kan laten glijden. Die oordelen en verwachtingen, van anderen, maar ook van jezelf. Dat je buiten je eigen gebaande paden mag treden om jezelf daar tegen te komen.

Waarom dan kaal?

En dan: dat kale hoofd, waarom is dat dan nodig? Nou, dat is niet nodig, hoor. Maar wel lekker. Ik vond (en vind) het enorm bevrijdend om even uit dat beeld te stappen: van vrouwen met haar. Nee, ik ben nog steeds vrouw, ook zonder haar. Heel eerlijk: ik voel me zelfs vrouwelijker en zelfverzekerder zonder datgeen waarvan ik dacht dat het me vrouwelijk maakte.

Wat me opvalt, is dat veel mensen benieuwd zijn naar de reden én vooral dat ik me genoodzaakt voel om die ook echt te hebben. Misschien een beetje hetzelfde als met een tattoo zetten: het mag nooit voor de leuk, om niks. Nee, er moet altijd iets achter zitten. Nou, misschien zit dit er wel achter. Het leek me heerlijk, gewoon geen gedoe, geen haar in mijn gezicht, geen haar in mijn nek dat vies blijft plakken als ik zweet (ja, ook vrouwen doen dat gewoon). Geen zoektocht naar de 'beste' shampoo (die ook altijd veel en veel te duur is), nee, gewoon even geen gedoe. 

Het. is. maar. haar.

"En je vriend dan? Vind hij het wel mooi?" Ja, hij vindt het mooi. En ook als hij dat niet zou vinden, had ik het alsnog gedaan. Ik heb daar geen toestemming voor nodig. Dit is namelijk mijn leven en mijn keuze. Ik doe er niemand kwaad mee, ik heb alleen (even) geen haar meer. En daarnaast: niemand heeft mij ooit gevraagd of ik het mooi vond dat mijn vriend zijn hoofd scheert. Waarom is dat anders als het om mij gaat?

Nee, ik heb geen mental breakdown, nee, ik ben niet ziek. Nee, mijn seksuele voorkeur is niet ineens veranderd. Ja, ik weet wat ik doe. Het. is. maar. haar. Waar maken we ons druk om? Het lijkt me heerlijk als we dit allemaal los kunnen koppelen van elkaar. Als vrouwen hetzelfde mogen als mannen: gewoon, omdat ze het willen. Mannen hoeven geen reden te hebben, waarom ik dan wel?

Dan ben ik maar lelijk

(Lang) haar maakte me mooi, dacht ik altijd. Ik verzorgde het goed en hechtte er veel waarde aan. Zoveel, dat een kappersbezoek al snel op een mislukking kon uitlopen. Het was nooit goed, net een milimeter te veel erafgeknipt. En ik had er geen zin meer in om mijn stemming af te laten hangen van een mislukte knipbeurt of een bad hair day. Het leek me heerlijk om 'lelijk' te mogen zijn. Gewoon echt even schijt hebben. Gewoon even leven, zonder die extra druk erbovenop. Ja, mensen hebben een oordeel, een mening, maar ergens het is ook bevrijdend om te weten dat ze dat hebben. Ik leef namelijk nog steeds, ik verander daar niet door. Het gaat er niet om wat zij, anderen, vinden. Nee, het gaat erom wat ik vind, wat ik voel. En dit voelt nu goed.

Nee, je hoeft zeker niet je haar te knippen om tot een bepaalde zekerheid, bij jezelf te komen. Ik zeg ook niet dat ik dat hiervoor niet had. Maar misschien kan het je wel helpen om eens na te denken wat schoonheid voor jou betekent, en waarom het zo belangrijk is (of kan zijn). Wat gebeurt er als je een keer buiten die norm valt? Buiten je eigen norm? Als je eens niet tot in den treure op zoek bent naar perfectie of het nastreven van dat ideaal?

"Zo, dat is een ander gezicht!", hoor ik naast me terwijl ik de sportschool binnenloop. Ik grinnik: "Nou, nog steeds hetzelfde gezicht, hoor", reageer ik met een knipoog. En zo voelt het ook. Ik zie er misschien anders uit, maar ik voel me en ben nog steeds hetzelfde.