Op de basisschool ben ik jarenlang echt flink getreiterd. Ik was lelijk, hield van dammen en zong bij een kinderkoor. Genoeg redenen om iemand te pesten, toch? Omdat er op dat moment thuis ook zoveel gebeurde had ik niet de kracht en energie om hier weerstand tegen te bieden. Hoe graag ik het ook wilde, het lukte me gewoon niet.

Pesten, het komt in ontzettend veel vormen en manieren. Online, op school, op het werk, in families, burenruzies, er zijn ontelbaar veel situaties te bedenken. Ik denk dat velen zich ook wel iets voor de geest kunnen halen uit eigen ervaring. Ik ook. Jaren ben ik gepest en getreiterd. Vrienden heb ik hierdoor verloren, maar ook een stukje van mijzelf. Ondanks mijn pestverleden heb ik pesten altijd een beetje onderschat. Waarom weet ik niet. Misschien wilde ik er niet aan geloven, misschien heb ik het weggedrukt. Pas tijdens mijn latere EMDR sessies kwam dit weer naar boven. Hier schrok ik van. Was dit echt gebeurd?

Afwachtend kijkt ze me aan. Ik probeer na te denken, maar mijn hoofd voelt zwaar. Ineens voel ik mijn buik samentrekken. Ik ben weer op de basisschool. Meerdere gebeurtenissen schieten door mijn hoofd. Ik van de fiets geduwd, ik word uitgelachen, er staat ineens porno op mijn computer... Het houdt niet op. Ik word misselijk en open mijn ogen weer. Het liefst wil ik huilen, klein bij mijn moeder op schoot. Haar (vieze) parfum ruiken en weten dat alles oké is. Maar daar ben ik niet. Ik zit in een lichte kamer op een blauwe bank. Tegenover mij zit mijn psycholoog. Ze ziet dat ik het moeilijk heb en wacht op mijn reactie. Ze bied me een glaasje water aan en gretig drink ik het glas leeg. De misselijkheid zakt en ik voel me weer een beetje rustig worden.

"Wil je vertellen wat je zag?" Vraagt ze als ze ziet dat ik weer iets meer ontspan. Ik knik en vertel haar over vroeger. De pet die mij lelijk stond, hoe dom ik was met rekenen, hoe lelijk mijn gezicht is, hoe groot mijn tanden zijn, hoe stom ik was om bij een kinderkoor te zingen, dat ik nog geen borsten had, hoe mijn beste vriendin mij in de steek liet voor de pesters. Alles kwam eruit. Hoe ik tegenover mijn pesters van de leraar moest vertellen dat ik wilde dat ze ophielden. Hoe erg ik mij voor het blok gezet voelde. Hoe alleen ik mij voelde, hoe eenzaam mijn strijd was en hoe ik 's avonds mijzelf in slaap huilde. Hoe erg ik elke dag met lood in mijn schoenen naar school fietste. Ik trok het niet meer. 

De laatste dag van groep 8. Iedereen in mijn klas was blij en vierde feest. Ook ik ging een nieuwe periode in. Naar een nieuwe school, wat ik al een erg moeilijke stap vond. Waar ik echter nog meer mee zat was dat mijn pesters naar dezelfde school gingen. Echt blij kon ik die dag ook niet zijn. Die vakantie heb ik hard aan mijzelf gewerkt. Ik wilde opnieuw beginnen op die school. Ik wilde sterk genoeg zijn, ze geen reden meer geven om mij te treiteren. Ik zocht een baantje, kocht nieuwe kleren en ging naar de kapper. De eerste dag viel mij reuze mee. Ik leerde fijne mensen kennen en de pesters zaten gelukkig in een andere klas. De school was zo groot dat ik de confrontatie makkelijk kon vermijden. Ik leerde al snel leuke klasgenoten kennen en voor het eerst in jaren voelde ik de druk van mijn schouders afglijden. Het kon dus wel. 

Echt gepest ben ik hierna nooit meer. Wel kwam ik regelmatig mijn pesters tegen. Ik had ze zelfs op Facebook. Ik was te bang om te laten merken hoe ik mij echt voelde. Vorig jaar heb ik mijn lijst opgeschoond en ze verwijderd. Ik heb hier geen boodschap meer aan. Ik heb geleerd dat dit stukje uit mijn verleden mij meer heeft gevormd dan ik aanvankelijk dacht. Ik was het zelfs vergeten. Ik had het weggestopt. Ik denk dat het voor mij misschien nog te pijnlijk was om dit onder ogen te zien.

Dit 'lelijke' meisje is net zo mooi als ze vroeger was. Houdt nog steeds van zingen en dammen en schaamt zich hier niet langer voor. Dit meisje durft weer petten te dragen zonder dat ze gelach in haar hoofd hoort. Ze durft weer te leven. Zonder angsten.

Lieve jij, mocht je dit herkennen, op wat voor manier dan ook. Laat je niet gek maken. Je bent een prachtmens. Ik gun je een leven zonder verdriet, boosheid en angst. Je bent goed zoals je bent. Ook al heb ik dit veelal alleen gedaan, dit is echt niet nodig. Blijf hier niet alleen mee zitten, je hoeft deze strijd niet alleen te voeren.

♥