Al meer dan 6 jaar gaat er geen maand voorbij zonder dat ik even op Proud2Bme kijk. Dat ik even door het overzicht blader & artikelen lees die mij aanspreken. Het is een soort houvast waar ik gebruik van maak op de momenten dat ik behoefte heb aan (h)erkenning. Ik heb dan ook bewondering voor de fijne, persoonlijke wijze waarop het team van Proud2Bme informatie geeft over onderwerpen waar soms nog moeizaam over gesproken wordt. Als je het mij vraagt is dat onnodig & erg zonde.

Al langer loop ik rond met het idee om een bericht te schrijven voor jullie website, maar ik was er nog niet helemaal over uit of ik mij met mijn woorden tot de andere bezoekers zou richten of juist mezelf iets wilde vertellen. Nog steeds heb ik daar geen definitieve keuze in gemaakt, maar doet dat er überhaupt wel toe?

Ik ben me ervan bewust dat iedereen die deze website bezoekt zijn/haar eigen verhaal heeft, een eigen proces doormaakt en een eigen resultaat behaalt. Het is zinloos om te gaan vergelijken of iedereen in hetzelfde hokje te stoppen. Het is dan ook niet mijn insteek om uit te wijden over mijn persoonlijke traject. Ik wil met dit bericht eigenlijk vooral vertellen dat niemand dit alleen hoeft te doen.

Tijdens mijn ontwikkeling van de afgelopen jaren heb ik de momenten van eenzaamheid & wanhoop als erg zwaar ervaren. Ik voelde me ongezien & onbegrepen. Het voelde alsof ik de zwaarte van mijn eetstoornis in mijn eentje moest dragen, zonder dat ik iemand anders daarmee mocht belasten. Ik wérd als het ware mijn eetstoornis en wist soms niet meer goed wie ik als mens was & waar ik voor stond.

Maar gaandeweg mijn traject heb ik niet alleen mezelf, maar ook mijn eetstoornis beter leren kennen. Zo ervoer ik dat de slechte dagen uiteindelijk ook weer voorbij gaan. Dat het schuldgevoel minder wordt en de wanhoop langzaam afneemt. Hoe je dat moet doen? Helaas bestaat er geen algemene handleiding voor genezing. Door onze unieke wegen kan ik je dat dan ook niet precies vertellen. Maar het belangrijkste is dat je hoop houdt. Dat je geen onmogelijke stappen van jezelf eist, maar dat je jezelf de tijd gunt.

...En dat je praat. Op het moment dat ik namelijk mijn verhaal besloot te delen, viel er een last van mijn schouders. Ik werd langzaam maar zeker de schaamte en de eenzaamheid de baas. Het taboe dat ik zo sterk in stand had gehouden, durfde ik langzaam te doorbreken. ‘Ja, eten is mijn zwakke plek en ik heb het er soms even moeilijk mee.' Maar heeft niet iedereen een kwetsbaarheid? En zijn we als persoon niet véél meer dan dat?

Ik wil jullie vragen om hoop te houden, want er zullen betere dagen komen. Dagen die vervuld zijn met mooie, onbezorgde momenten. En dat zullen er steeds meer worden. Beloof jezelf om juist van die waardevolle momenten te genieten. Laat ze niet zomaar voorbij gaan, maar sla ze in gedachten op. En probeer dan op de moeilijke dagen uit deze positieve lichtpuntjes nieuwe kracht te putten.

Ik geloof in jullie. Nu jij nog.