Hoi, ik ben Lotte, 23 jaar oud en helaas al een aantal jaren ziek. Ik was 13 jaar oud toen ik CVS kreeg (Chronisch Vermoeidheid Syndroom), na de HPV-vaccinatie. Ik kon geen hele dagen op school blijven, waardoor afspreken ook niet zo vanzelfsprekend was. Ik ben daarom ook jarenlang gepest, omdat ik anders was dan de anderen. Ik hoorde nergens bij. Erg eenzaam, moet ik eerlijk zeggen.

Ik kreeg een depressie, ik wist niet hoe ik moest leven. Acceptatie was moeilijk. Daarbovenop heb ik ook te maken gehad met seksueel misbruik. Mijn depressie werd groter en groter hierdoor. Ik voelde schaamte, alsof het mijn hele leven overnam. Ik besloot om in therapie te gaan. Praten vond ik erg moeilijk, vanwege onder andere de schuld/schaamte-overtuigingen, maar het heeft me enorm geholpen om mijn stem te vinden. Uiteindelijk ben ik in opname gegaan, voor 5 maanden, om aan mezelf te werken. Op die plek ben ik ook gaan durven praten over wat mij allemaal is overkomen.

Ik zat opgenomen met meerdere meiden, die een eetstoornis hadden. Ik zag hoe zij omgingen met hun struggles. Niet eten, weinig eten, kloten met eten, eten verstoppen, overmatig bewegen. Elke dag een beetje meer, werd ik ook in die wereld mee gezogen. Het begint als iets onschuldigs, maar in principe leef je met een sluipmoordenaar in jouw hoofd, het wordt van kwaad tot erger, totdat je de controle compleet verliest. Want nee, een eetstoornis laat je geloven dat je het allemaal perfect onder controle hebt, maar in werkelijkheid ben je het compleet kwijt. Ik begon te sjoemelen met eten. Ik dacht eindelijk ergens wel de touwtjes in handen te kunnen hebben. Spoiler alert: ik verloor juist die touwtjes. Steeds een beetje meer liet ik ze, onbewust, zachtjes los.

Ik ontwikkelde bovenop mijn anorexia ook zelfbeschadigings- en bewegingsdrang. Moet je nagaan; Chronisch vermoeid (= geen energie) en een eetstoornis (= ook geen energie) + bewegingsdrang. Jezelf uitputten totdat je lichaam stop zegt. Maar daar kon ik niet naar luisteren, ik moest en zou mijn doel behalen en dan kon ik de volgende dag wel wat rustiger aan doen zei ik tegen mezelf. Again, spoiler: het doel werd juist opgekrikt. Als het gisteren lukte, dan kan ik vandaag nog wel een stukje meer, want dan pas mag ik trots op mezelf zijn. Ondanks de in mijn hoofd geprente doelen die ik ondanks alles toch haalde, was ik verre van trots op mezelf. Ik wilde rust, ik wilde dat het stopte. Maar het lukte niet, het stopte niet. Ik was moe, maar durfde er niet aan toe te geven. Het was een manier om niet te voelen, letterlijk weg te lopen van m’n problemen. Ik was bang dat als ik aan de vermoeidheid toegaf, ik me nog ellendiger ging voelen, zoals vroeger. Dat alles als de bliksem insloeg. Sinds een aantal maanden ben ik vrij van mijn eetstoornis en bewegingsdrang. Ik had nooit gedacht dat ooit te kunnen en durven zeggen.

Wat ik nu ga zeggen, komt waarschijnlijk je strot uit, maar écht: er is licht aan het einde van de tunnel, I promise! Het kan echt beter worden, zolang je dag in dag uit door blijft vechten. Zolang je aan jouw eigen hoofd laat zien wie de baas is, jij in plaats van de eetstoornis, gaat het echt bergopwaarts. Weet je, bij mij is het ook niet in één rechte lijn gegaan. Ik ben de berg op gaan klimmen, ben ontelbare keren er weer vanaf gevallen. Maar zolang je niet opgeeft om het avontuur aan te gaan met jezelf, is er echt hoop voor jou. De reden dat ik het een avontuur noem, is omdat je met deze reis jezelf opnieuw kan gaan leren ontdekken, begrijpen, snappen. Basically op reis gaan met en in jezelf. Sterker te worden dan je ooit was. Nee, niet voor de ander. Voor jezelf.

Ik heb CPTSS gekregen door alle nare dingen die mij zijn overkomen.Onder andere daarvoor heb ik nu 3,5 jaar mijn hulphond in mijn armen kunnen sluiten. Hoe fijn is het dan dat er altijd iemand naast je loopt die je opvangt als je valt, maar ook weer omhoog helpt. Zonder hem was ik nooit gekomen tot waar ik nu ben. Heb jij ook een dier dat naast jou staat en er voor je is, in tijden van nood maar ook in tijden van blijdschap? Ik besef nu: ik was mezelf helemaal aan het kapot maken. Dat heb ik nooit verdiend. En jij ook niet. Zullen we afspreken dat we vanaf nu niet meer streven naar onszelf de grond in werken, maar het compleet tegenovergestelde: zo lief mogelijk voor onszelf te zijn? Je bent niet alleen, ik doe met je mee!

Hoe ben ik dan op dit punt gekomen? Doorzetten, de pijn en emoties voelen, anderen toelaten in mijn strijd, hulp en steun accepteren, luisteren naar de signalen van mijn hulphond en uiteindelijk ook stapje voor stapje durven te gaan luisteren naar de signalen van mijn eigen lichaam. Toen ik dacht dat ik niet meer verder kon, heb ik mezelf het tegendeel weten te bewijzen and so can you! Ik durf nu voor het eerst te zeggen: ik wil leven, ik wil niet dood.

Houd vol, dapper mens. Je bent niet alleen in jouw strijd, wij willen helpen. Laat je ons toe?