En dan is er het moment dat je genezen bent... Je moet jouw leven zonder excuses weer herpakken. Je moet doen alsof alles weer vanzelfsprekend gaat en alsof je geen moeilijke momenten meer hebt en als je die toch hebt ze zelf kunt oplossen of verbergen. Zo voelt het voor mij toch in ieder geval. Weer verantwoordelijkheid, weer zelfstandigheid...

Wat als je het toch weer moeilijk krijgt en terug wilt naar de tijd waar je alles onder controle had? Het lijkt op sommige momenten de makkelijkste optie. Het voelt zo verkeerd om dit te schrijven, maar toch is het wat ik voel. Een gevoel waar ik met niemand over kan praten. Ik zou iedereen teleurstellen en ze zouden mij niet begrijpen. "Weet je dan niet meer wat voor een hel het was?" Ik kan het niet uitleggen, een gevoel is er en dat heb je zelf niet altijd in de hand.

Hoe kan je zo graag naar iets terug verlangen waarvan je zo hard hebt afgezien, iets dat je zoveel pijn heeft gedaan, iets dat niet alleen jou maar ook de mensen rondom jou zo kwaad, bang en verdrietig heeft gemaakt?

Hoe kan dat verlangen op sommige (zwakke) momenten terug zo groot worden dat het je helemaal gek maakt? Het is het niet waard! Zomaar in je leven gekropen, zonder je erom vroeg, op een moment van 'zwakte'. Er was de keuze om te vechten of het je volledige leven laten leiden/lijden.

De keuze lijkt vast heel simpel, maar is het alles behalve. Elke dag weer de strijd, meer en meer palmt het jouw leven in. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het terugvechten wordt. Je wordt steeds kleiner, steeds zwakker, het vreet al je energie weg en het veranderd je op een manier dat niemand je nog herkent.

En toch is het verlangen er nog steeds. Alles leek zo gestructureerd, gecontroleerd, je wist wat er van je verwacht werd en dat was het. Allemaal schijn, dat weet je zelf ook! Maar je bent iets kwijt en verliezen doet pijn! Een deel van jezelf die je gemaakt heeft tot wie je nu bent, ergens zal je het voor altijd bij je dragen... Of toch niet?

Hoe denk jij hierover?