De eerste keer dat ik van anorexia hoorde weet ik nog goed, ik hoorde in groep 8 dat er een documentaire op tv kwam over anorexia. Ik keek die samen met mijn ouders en kan me nog herinneren dat ik vol verbazing zat te kijken hoe een meisje in een kliniek een Snicker/Mars op moest eten en vertelde dat het voelde alsof er vergif in haar lijf stroomde. Ik zei tegen mijn ouders dat ik veel te veel van lekker eten hield en nóóit anorexia zou krijgen.

Toen kwam de 1e klas op de middelbare school. Ik was altijd al een beetje onzeker over mijn lengte, ik was namelijk vrij groot voor mijn leeftijd maar wel altijd slank. Pas aan het eind van de eerste klas begon ik dat echt vervelend te vinden, ik merkte dat ik vrouwelijke vormen kreeg terwijl mijn vriendinnen nog allemaal meisjes waren. De zomer van de 1e naar de 2e klas begon ik wat af te vallen, gewoon wat minder snoepen en thee drinken in plaats van sapjes. In de 2e klas was ik toch al behoorlijk wat af gevallen en ik kreeg wat gesprekken bij de schoolmaatschappelijk werkster. Later dat jaar werd ik doorverwezen naar ggz friesland en kreeg gesprekken met een psychologe en gezinstherapeut. Ik vond echter dat er geen probleem was en dat ik alleen maar wat af wilde vallen en verder niks. In mijn laatste gesprek zei m'n therapeute dat ze niks met me konden en dat ik pas hulp moest als ik in het ziekenhuis lag vanwege ondergewicht. Ik had toen geen ondergewicht maar was wel al wat afgevallen.

In de zomer van de 2e naar de 3e klas ben ik nog iets afgevallen en toen kwamen de eetbuien. Verschrikkelijk vond ik het. Ik probeerde zo weinig mogelijk te eten en mijn vriendinnen op school hadden het natuurlijk ook wel door, ik at of komkommer of niets in de pauze. Terwijl ik thuis aanviel op de chips en de koekjes. Ik schaamde me ontzettend en durfde het ook niet met mijn ouders te delen. Ook kwam ik aan, ik durfde niet meer te wegen. Waar ik eerst trots was op de hoeveelheid die ik was afgevallen schaamde ik me nu te pletter over de hoeveelheid die ik weer was aangekomen. Deze cirkel van niets eten en dan een eetbuien ging nog door tot de herfst van de 4e klas.

Rond de kerst in de vierde klas (vorig jaar) besloot ik eens te wegen, en ik was niet blij. Ik kon niet geloven dat het zó veel was. Ik besloot per direct te stoppen met de eetbuien en viel al snel vrij veel af. Ik kreeg complimentjes en voelde me top. Op een gegeven moment ging het afvallen niet zo snel meer en ik wilde nog veel meer afvallen. Ik begon stiekem te sporten op mijn kamer en stond heel vroeg op om te sporten. Ik viel steeds meer af en veranderde van een gezonde meid in een ziek en zwak vogeltje. Ik at bijna niets meer en mijn ouders zagen dat natuurlijk ook wel. Ze stonden machteloos tegenover het monstertje in mijn hoofd, en ik ook.

Op school ging het met mijn cijfers prima, sociaal niet. Ik had geen leuke klas en vlak voor de werkweek naar Londen stortte ik in. Ik had afgesproken om met een paar meiden samen in een gastgezin te gaan, maar van de 1 op andere dag wilden ze niet meer bij mij. Het bleek dat niemand met mij wilde. Ik was ontzettend gekwetst en uiteindelijk werd ik geplaatst. Een week voor de werkweek begon ben ik huilend in mijn moeders armen gevallen, ik kón niet meer. Ik was zo ongelukkig en moe en het enige wat ik wilde was weer een koekje kunnen eten zonder gedachten. Mijn moeder werd ook helemaal emotioneel en we zijn naar de huisarts gegaan.

Eenmaal bij de huisarts schrok iedereen van mijn gewicht. Ik moest iedere 2 weken komen en bleef maar afvallen. Ik werd ingeschreven bij de ruyterstee, maar de wachttijd was minimaal 2 maanden. Dat hield ik niet vol. Ik besloot niet mee te gaan naar Londen en kreeg een week vrij van school. In die week heb ik nog een voorstelling gedanst en zocht ik ook naar andere hulp, ik wilde dat het sneller ging want een ziekenhuisopname zag ik niet zitten. Ik vond de kliniek Ter Berken in België. Dat was bijna 300 km ver want ik woon in Friesland, maar de hulp was snel en dat had ik nodig. Na veel gedoe met de verzekering kon ik dan eindelijk opgenomen worden.

Mijn opname is de moeilijkste maar beste beslissing van mijn leven geweest. Ik werd gehoord. De eerste dag was ontzettend moeilijk, ik kwam aan en we mochten mijn spulletjes in mijn kamertje zetten. Ik mocht mijn ouders en broertje een knuffel geven en aanschuiven bij het middagmaal: soep, friet met een snack, salade en een brownie als dessert. Ik heb niets gegeten. In de avond werd mijn bloedsuiker gemeten en die was zo schrikbarend laag dat ik onmiddelijk een boterham met kaas en een pakje sap moest drinken omdat het anders gevaarlijk werd. Met veel tranen heb ik het gedaan.

De twee weken daarna waren ontzettend moeilijk, mijn bloedsuiker werd 3 keer per dag geprikt en iedere keer was het te laag waardoor ik een extra pakje sap moest drinken. Ook had ik heel erg heimwee en iedere dag skypete ik huilend met mijn ouders. Na 2 weken werd het wel beter. Ik at inmiddels het basispakket en mijn ouders kwamen in het weekend langs ( ik mocht nog niet naar huis ) Ik kwam langzaam wat aan , maar na 2 weken stopte dat: Ik moest een versterkt pakket gaan eten. Ik vond het doodeng maar heb het wel gedaan. Eerst met hier en daar gesmokkel, later niet meer, ik wilde de andere meiden niet teleurstellen, want aan hen heb ik ontzettend veel gehad. Ik ben ze nog steeds ontzettend dankbaar. Helaas kwam ik van een aankomlijst en 3 nutri niet genoeg aan om mijn gewichtslijn te halen en na 4 weken opname moest ik naar huis.

Aan de ene kant was ik blij: ik haatte de kliniek en ik haatte dat België zo ver van huis was, ik had ontzettend heimwee naar mijn ouders en broertje en miste mijn vriendinnen. Mijn ouders kwamen me 2 dagen voor mijn 16e verjaardag ophalen. Ze waren ontzettend bang dat ik het thuis niet ging volhouden, maar ik ben mijn lijst blijven eten en werd opnieuw bij de Ruyterstee ingeschreven. Eerst wilde mijn vader dat ik daar opgenomen werd, maar bij de intake was ik ver genoeg om dat te voorkomen. Nog steeds had ik ernstig ondergewicht, maar ik at voldoende en deed geen gekke dingen qua compensatie en beweging, ik wilde nu namelijk zélf beter worden

Ik startte met de module dieetmanagement waarbij ik een eetdagboek bij moest houden en iedere week een uitdaging moest eten. Ook moest ik doorgaan met aankomen, een aan het eind van de module heb ik mijn streef gehaald. De therapie heeft me niet heel veel geholpen omdat ik de uitdagingen niet heel spannend vond. De individuele therapie en de opvolgende groepstherapie hebben wel erg geholpen. De opvolgende groepstherapie startte begin dit schooljaar, ik had inmiddels mijn streef bereikt en mocht beginnen in de zelfbeeld groep. Hier heb ik ontzettend veel geleerd en ik ben sterker in mijn schoenen komen te staan.

Toen de zelfbeeldtherapiegroep stopte is ben ik helemaal gestopt met therapie. Dat is nu een maand geleden. Ik voel me zo goed en sterk, ik eet lekkere dingen, kan gedachten over mijn lichaamsbeeld redelijk goed relativeren, heb weer lol met vriendinnen, ben eigenlijk altijd vrolijk en geniet van het leven. Als kers op de taart heb ik ook nog een hele lieve vriend die ontzettend veel van me houdt.

Een jaar geleden toen ik in de kliniek zat had ik nooit durven dromen dat ik nu sta waar ik sta. Ik ben geen ziek en zwak vogeltje meer, ik ben een jonge vrouw van 17 die haar eindexamenjaar ingaat en klaar is voor het leven. Ik wil genieten en mijn eetstoornis achter me laten, dat is moeilijk, want de eetstoornis is voor mij nog altijd een makkelijke en veilige keuze, maar ik weet nu hoe de andere kant eruit ziet en die is zo ontzettend veel zonniger. Hiervoor ben ik mijn ouders, broertje en vriendinnen echt dankbaar. Hoe vaak ik wel niet gehuild, gezeurd e.d. gedaan heb. Ze hebben me onvoorwaardelijk gesteund en doen dat nog, en ik kan niet beschrijven wat dat voor mij betekent. Ik heb weer zin in het leven!