Zeventien jaar lang leed Lenette van Dongen aan een eetverslaving. Periodes van hevig lijnen wisselden elkaar af met periodes van eetbuien. Maar na een lange weg wist de cabaretière haar problemen te overwinnen. Ze leerde om met haar perfectionisme te dealen; dat de volumeknop niet altijd op 100 % hoeft te staan. Ze heeft nu een goed leven. Ze weet waar haar valkuilen liggen en weet op tijd in te grijpen wanneer het mis dreigt te gaan.

Lenette sprak over haar eetverslaving, en de burn-out die ze later kreeg, tijdens een avond in het Dolhuys in Haarlem. Openhartig vertelde ze haar verhaal over haar problematiek en de manier waarop ze deze heeft overwonnen.

Want het ís mogelijk om eruit te komen!

Lenette zat op de balletacademie toen haar problemen begonnen. Er zat een 'pijn' of een 'knoop', zoals ze hetzelf noemt, en elk mens zoekt een andere manier of uitvlucht om daarmee te dealen, om de pijn te onderdrukken. Bij de één is dat drinken, bij de ander keihard werken, of teveel eten. Zolang je maar niets meer voelt van de pijn die er zit. In de balletwereld, waar érg de nadruk werd gelegd op afvallen, lag het bij Lenette al snel voor de hand dat haar 'manier' afvallen werd.

‘Je bent onzeker. Je wilt controle hebben, iets wat je heel goed kan. Wat ik heel goed kon was afvallen. Ik kon 14 dagen niet eten en toch een volledige dansopleiding volgen. Ik had blauwe nagels omdat mijn hart het bijna begaf zonder voeding.' Maar omdat dit voor een lichaam niet vol te houden is liep het uit op eetbuien, zoals velen van jullie zullen herkennen.

Tóch heeft Lenette nooit haar vinger in haar keel gestoken: 'Ik heb nooit mijn vinger in mijn keel gestoken omdat ik me het moment wél herinner dat ik boven de wc hing en dacht 'zou ik het doen?'. En toen mijn ziel, mijn diepste weten wist 'als ik dit doe, ben ik ik dood''

Wat zeker waar is! Als je eenmaal begint met braken, is het einde zoek. Dit is dus zeker een belangrijke tip voor meiden die op hetzelfde punt staan!

Zeventien jaar lang bleef Lenette in haar eentje doorvechten. Totdat ze uiteindelijk, totaal moegestreden, een zwerver op een bankje zag liggen in het park. Tóen ging de knop om. Ze besefte dat dít het moment was om iets aan haar problemen te gaan doen, wilde ze niet op eenzelfde manier eindigen. Ze is toen naar de huisarts gegaan, en die heeft haar de zogenaamde 'regressietherapie' aangeraden. Daarnaast ging ze voor haar eetverslaving in behandeling bij de valeriuskliniek in Amsterdam.

Maar hoe is ze er dan uiteindelijk uitgekomen?

'Door niet meer te lijnen. Want dat lijnen was een soort van nep-grip op de dingen hebben. Door niet meer te lijnen werd ik eerst heel dik, en heel ongelukkig met dat dikke lijf. En dacht alleen 'als ik nu weer míjn tactieken ga toepassen, dan komt die zwerver er weer bij, dan houdt het op. Ik moet nu luisteren naar mensen die er op z'n minst op eniger wijze verstand van hebben. Ik ben toen gestopt met lijnen, met het wonderlijke resultaat dat het ophield een onderwerp te zijn. Ik denk geen dag meer over eten na dan behalve wat zal ik vandaag eten.'

Is Lenette nu dan élke dag gelukkig?

'Nee, ik moet elke dag opnieuw beslissen dat het leuk wordt.' 

Ook accepteert Lenette dat de dalen er zullen blijven. Maar ze weet er nu beter mee om te gaan.

Ik heb leren accepteren dat ik niet elke dag blij op sta. Als ik me zo voel, weet ik dat het niet helpt mijn huis te gaan verbouwen, mijn streefgewicht te halen of een andere man uit te proberen. Ik zie die stemming tegenwoordig als een kat die voorbijkomt, even op schoot springt en dan weer weg gaat.

En ik heb nog steeds mijn blinde vlek. Ik neig dan naar perfectionisme en dan vind ik 80 procent weer niet goed genoeg. Maar ik laat mijn evenwicht hier niet meer echt door verstoren. Ik berust met de gedachte dat hoge bomen nu eenmaal lange schaduwen hebben.’ (bron: interview fonds psychische gezondheid)

Bekijk hieronder het filmpje van het gesprek met Lenette: