Het is gewoon echt mooier zo. Ja, ik weet wel dat het ongezond is, maar het is toch mijn leven? Als ik het nou mooier vind, dan mag dat toch gewoon. Hoe erg kon het nou zijn om gewoon wat lichter te zijn en bezig te zijn met afvallen? Als ik dat nou echt mooier vond en mij er beter bij voelde, dan had toch niemand daar wat mee te maken? Hoeveel er ook achter die drang naar controle zat, stiekem vond ik het ook gewoon mooier als ik dunner zou zijn...

En of ik dat nu echt zelf vond, of dat het vanuit mijn eetstoornis kwam, wist ik niet. Het maakte mij ook niet zo veel uit, ik voelde het zo en dat was belangrijk. Natuurlijk kon ik het ook laten, maar het voelde ook zonde om er niets mee te doen. Het kón anders, ik kón afvallen, dus waarom zou ik dat niet doen als ik dat mooier vond?

Natuurlijk ging het mijn geen levensgeluk brengen, dat wist ik ook wel, maar daar kon ik dan toch nog aan werken? Aan de achterliggende dingen kon ik werken en ondertussen kon ik er in ieder geval uitzien op een manier die ik mooier vond. Ik vond het ook gewoon meer bij mij passen, had ik mijzelf wijsgemaakt. Ook al gaven alle grafieken aan wat wel gezond was, en dat dit het duidelijk niet was, mijn gevoel hierover was zo sterk dat het alle herstelmogelijkheden in de weg zat.

Wie vertrouw je meer?

Mijn omgeving, mijn behandelaren, de diëtist, eigenlijk iedereen was het erover eens dat dit niet gezond was. Altijd werd in het midden gelaten wat mooi en niet mooi was. Ik was vrij om mooi te vinden wat ik wilde. Toch koppelden zij dat altijd los van elkaar, het heeft namelijk ook eigenlijk niets met elkaar te maken. 

Het was voor mij logisch om te gaan voor iets wat ik mooier vond, om dat na te streven en ik vond het daardoor onbelangrijk wat gezond was. Ondertussen zag mijn omgeving een ongezond meisje, iets wat zij totaal niet koppelden aan mooi of niet mooi. Het was ongezond, punt. En dat was te zien.

Wie zou ik eigenlijk meer moeten vertrouwen? Die kritische en lelijke eetstoornis? Die, hoe je het wend of keert, altijd invloed zal hebben op het beeld dat jij in de spiegel ziet. Die altijd een mening zal hebben over mijn gewicht en die, hoe lichter ik ben, alsmaar sterker en dwingender zal worden? Mijn familie? Die mij al mijn hele leven kent en mijn ontwikkeling heel bewust heeft meegemaakt. Die als geen ander weet wanneer ik gezond en stralend was en wanneer niet? Of mijn behandelaren? Die het beste met mij voor hebben en voor wie het voornaamste doel van ons contact is; mij beter maken. Die enkel dingen zullen zeggen en doen ten gunste van mijn herstel? Zonder mening, zonder vooroordeel, puur op het gebied van mijn mentale en lichamelijke gezondheid.

Als ik dit zo naast elkaar legde, wist ik het antwoord natuurlijk wel. Dat maakte mijn gevoel niet minder, want ik kon nu eenmaal niet meteen veranderen wat ik mooier vond. Hoe dat beeld er ook in was geslopen, of dat nu de eetstoornis was, of de modeblaadjes, of mijn onzekerheid, of gewoon van mijzelf, het beeld zat er. Misschien was het helemaal niet meer de vraag wat mooier zou zijn of niet, of wat ik daarvan zou vinden. Misschien was het vooral de vraag hoe ik daarmee om moest gaan en wat nu echt belangrijker was? 

Als die zoektocht naar mooier zijn, perfecter zijn, mij telkens een nieuwe intake op zou leveren, wilde ik dat dan wel? Als ik met het lichaam dat ik voor ogen had, telkens in een nieuwe therapie zou belanden en mijn familie alsmaar bezorgder zou maken, was dat het dan waard? Wat had ik dan eigenlijk aan dat lichaam? Wat had ik dan eigenlijk aan die mening van mijzelf?

Wat wil je eigenlijk echt?

Ik denk dat er niets mis is met mooi willen zijn, dat is denk ik een heel natuurlijk gevoel. Alleen is dat op veel meer manieren in te vullen. Er zijn denk ik meerdere manieren om bij dat gevoel te komen, om bij een tevreden gevoel over jezelf te komen, zonder dat dat schade toebrengt aan je lichaam en je leven. Om jezelf mooi te vinden, op een manier waar je een leven mee kunt opbouwen. Dat afvallen was misschien de manier waar je je aan vast hebt geklampt, dus logisch dat dat kan voelen als de juiste weg. Pas als je die manier, die weg, even laat voor wat het is, ontstaan er misschien meer mogelijkheden om dat op een andere manier te bereiken. 

Wat wil je echt: een mooi uiterlijk of een mooi leven?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019