Laatste fase pittiger dan aankomen?

 

Je moet blijven vechten, laat de moed niet zakken, ga verder je hebt nu al zoveel bereikt. Dat zijn de zinnen die nu om mijn oren vliegen. Mijn laatste periode van mijn klinische behandeling is begonnen. Na eerst 3 maanden op een 4 daagse dagbehandeling te hebben gezeten zit ik nu al bijna een jaar in de kliniek. En waar ik zo bang voor was, is nu waar ik tegen vecht: de mening en gedachtes van anderen. Want ja, je zit op gezond gewicht, je eet weer en doet weer een stap in de normale wereld. Iets waar ik hard voor heb moeten knokken...

Iets langer als 3 jaar heb ik nu mijn eetstoornis. Zo rond mijn 16e stond ik eigenlijk vol in het leven, maar was ik zo druk bezig met maar niet te voelen dat ik mijzelf voorbij liep. Mijn passie ligt al jaren bij dieren waaronder koeien en paarden en daarnaast sporten. Half 6 op staan, werken tot 9 uur, terug op de fiets naar huis met de bus, naar school, dag op school en weer naar huis, even thuis zijn en de avond vullen met sporten. Wauw wat een leven, alles doen waar ik van hield. Maar niet alles ging zoals ik wilde, want het was nooit goed genoeg.

meisje meisje

Mijn eetstoornis sloop er voorzichtig in totdat alles verpest, negatief en gevoelloos voelde. Ik maakte mijn leven kapot en moest in behandeling. De eerste maanden wilde ik niet, ik wilde alleen maar afvallen en richten op alles rondom eten en bewegen totdat ik klinisch opgenomen moest worden. Het ging niet meer. Ik gaf mij vrijwel bijna over en stapje voor stapje (ook vaak stapjes achteruit) ging ik mijzelf beter leren kennen, voelen en accepteren dat het niet meer kon als hoe ik bezig was.

Vechten tegen een eetstoornis, persoonlijkheidsstoornis of depressie en ga zo maar door is zwaar. In welke fase je zit maakt niet uit. Vechten tegen een probleem wat in je hoofd zit en soms niet zichtbaar is, is niet af te meten. Ik dacht dat het aankomen in gewicht vanaf ondergewicht altijd het zwaarste was, maar het blijven eten en op gewicht blijven is ook zwaar, dit gewicht gaan accepteren is ook zwaar, terug je leven op pakken en contacten aan gaan is ook zwaar en dan ook nog tegen je negatieve gedachtes over eten, jezelf, dingen die je doet ingaan is ook zwaar. Maar hoe meer je blijft proberen, hoe makkelijker het gaat worden en hoe sneller je dus weer voor een nieuwe uitdaging staat. Zo probeer ik het nu te bekijken.

Zelf heb ik nu een ontslag datum in de kliniek, nog 5 weken en mijn klinische behandeling stopt. Een periode waar ik heel heel veel van heb geleerd. Praten over jezelf, je gevoel en moeite. Ik had nooit verwacht dat ik kon praten over moeilijke privé zaken (geheimen die alleen in mijn hoofd rond spookten), dat ik bij iemand die ik niet kende kon huilen en dat dat gewoon geaccepteerd werd. Voor mij heeft mij dat enorm geholpen om te kunnen vechten tegen anorexia.

Toen ik diep in mijn eetstoornis zat kon of wilde ik niet voelen, mocht mijn verdriet er niet zijn en focuste ik mij alleen maar op mijn school, werk, sport en vooral mijn eetstoornis. Het was super eng om terug dingen echt te voelen en daarmee om te gaan, zeker als je je niet meer kan en mag richten op je eetstoornis of automutilatie. Iets wat bij mij speelde...

koe

Maar heel deze periode is geweest. Ik ga het nu afronden. Wat heb ik deze periode onderschat. Ik zit in een groep waar nu veel nieuwe bij komen die in het begin staan van hun behandeling en dus nog erg gericht zijn op hun eetstoornis, maar dat wil ik niet meer. Ik wil gaan voor de toekomst, maar onbewust word ik toch getriggerd door anderen die nog veel bezig zijn met niet eten, compenseren enz. Ik moet het goede voorbeeld zijn, bij mij moet het goed gaan en ik mag absoluut niet laten merken dat het een keer minder met mij gaat, want ik ben degene die binnenkort weg gaat en terug gaat werken en thuis zichzelf overeind moet houden. Je gedachtes kun je niet zelf veranderen en je stemming ook niet, ook al wil ik het soms zo graag.

Ik kom mijzelf tegen en wil nu dus nog leren om toch moeilijkheden uit te blijven spreken en hulp te vragen om zo de laatste periode hier goed af te sluiten en sterker weg te gaan. Alleen red je het soms niet. Ik wil mij richten de laatste tijd, op hoe ga ik straks verder ga na mijn behandeling, hoe vaak heb ik nog gesprekken en individuele therapieën, wat zijn de afspraken over eten en gewicht en de rest van heel het riedeltje. Ik weet wel wat ik heel graag wil en dat is verder op mijn werk: een mooi melkveebedrijf in Zeeuws Vlaanderen, hier ligt mijn passie.

Een ding wat ik ook graag wilde was uit huis gaan, maar gezien mijn inkomsten die ik nu heb kan ik nog geen eigen huisje huren, wat is hier de oplossing voor: koop goedkoop een ouder model caravan en je knapt hem helemaal op. Ik heb een hele goede werkplek met een super goede werkgever die altijd voor mij klaar staat en dus ook toestemde dat ik de eerste periode mijn caravan in zijn tuin mag zetten. Toch een beetje uit huis maar ook weer op een veilige plek. Ik ga dus een spannende tijd te gemoed.

caravan

Meiden die hier uit de kliniek met ontslag zijn gegaan en waar ik nog contact mee heb begrijpen de dingen die ik vertel, waar ik nu moeite mee heb. Hierover praten en ervaringen uitwisselen helpt mij om met bepaalde dingen anders om te gaan. Waarschijnlijk zijn er genoeg meiden op Proud die hier ook tegen aan lopen. Leer juist nu te kiezen voor jezelf, hulp te vragen en te accepteren dat je nog niet helemaal klaar bent. Ook jij mag nog je mindere dagen hebben, dat is ook gewoon gezond.

Liefs,
Annemiek

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Michelle - Dinsdag 31 mei 2016 19:10
Wauw! Mooi geschreven!!
Heel veel sterkte en succes de komende dagen!
Romy - Dinsdag 31 mei 2016 19:21
Waaaauw, wat ontzettend mooi geschreven! Ik neem echt zo diep mijn petje voor je af en heb gigantisch veel respect voor je! Ik vind je zo een topper & ben blij dat ik jou heb leren kennen in de kliniek. Je bent echt super sterk! Nogmaals ik heb echt heel veel respect voor je & geloof in jou dat het jou gaat lukken! Je hebt zo goed je doelen voor ogen, je super schattige eigen plekje, je werk en de dieren. En heel knap dat je je gevoel zo goed hebt omschreven! Je kan het!
Heeeel erg veel liefs!
nynesxx - Dinsdag 31 mei 2016 19:57
Herkenbaar inderdaad. Nooit opgenomen maar nu ook een gezond gewicht en dan volhouden
Xx - Dinsdag 31 mei 2016 20:12
Mooi geschreven, alles wat je zegt is precies zoals het is. Als we onszelf aan die dingen blijven herinneren komen we er wel! Heel veel succes de komende vijf weken en natuurlijk ook de periode die daarna volgt!! X
soof - Dinsdag 31 mei 2016 20:16
Wauw Annemiek! wat hebben we veel meegemaakt daar. De tranen staan in m'n ogen! prachtig geschreven. Het komt zo krachtig over! En dat klopt want dat ben je ook! Jij komt er wel bikkel! xxx
juul - Dinsdag 31 mei 2016 20:25
Mooi omschreven en herkenbaar! samen vechten deze laatste periode!!

Karin - Dinsdag 31 mei 2016 20:36
Ontzettend mooi geschreven Annemiek. Hopelijk kunnen wij iets blijven betekenen voor jou. Je bent een topper. Veel sterkte en je weet: blijven praten.
Ingrid - Dinsdag 31 mei 2016 20:41
Hey Annemiek, ik ben een tijdje samen met jouw in behandeling geweest ! Mooi verhaal en wat goed van je dat je op eigen benen gaat staan. Heel veel sterkte met de laatste loodjes en heel veel succes in de toekomst ! Liefs !
Ilona - Dinsdag 31 mei 2016 21:13
Lieve lieve Annemiek (buurman!!!)
Wat ben ik ontzettend trots op je. Mooi geschreven, Ik hoor/lees weer hoop en je hebt mooie plannen voor de toekomst!
Ik heb heel veel zin om je morgen weer te zien en hoop dat we dat nog veel vaker gaan doen, maar dan op een andere plek ;)
Ik heb vertrouwen in je!

Dikke knuffel,
Liefs, Ilona
Peter - Dinsdag 31 mei 2016 23:03
Mooi stukje annemiek! Veel succes met de weg die je nog moet gaan. Aan je werkgever zal het niet liggen! En je weet dat je altijd binnen mag springen!! Succes peter
*** - Woensdag 1 juni 2016 09:05
Mooi geschreven en zo waar: het moeilijkste stuk begint pas als je niet meer gefocust bent op eten en gewicht, als je je onderliggende angsten in de ogen durft te kijken en weer gaat leven. Dapper dat je doorzet. En inderdaad, die hulp blijven vragen is enorm belangrijk. het is niet omdat vanbuiten er alles oké uitzie dat het in je hoofd soms geen chaos kan zijn.
miek0508 - Woensdag 1 juni 2016 09:49
Lieve mensen,

Bedankt voor al deze positieve en lieve berichtjes dat doet mij echt goed.
Jansje - Woensdag 1 juni 2016 16:43
Ha Annemiek!
Dapper wat je tot nu toe bereikt hebt! Ben supertrots op je.
Heb je in de beginperiode gezien in de kliniek, wat een andere, veel sterkere vrouw ben je nu!
Een mooi doel heb je ook. Sterkte in de komende periode. Geef niet op!
Liefs
Jeanne Knoops - Woensdag 1 juni 2016 22:50
Hoi Annemiek , wat super knap van jou dat je er zo goed over kunt praten! Fijn dat je zo ver bent gekomen!! Ik weet zeker dat je heel goed adresje komt en fijn kunt werken !! Je mag altijd bij de buren komen kijken naar de koeien !! Ik wens je alle goeds en je kunt t!! Groetjes Jeanne
Lara - Vrijdag 3 juni 2016 11:34
Wow Annemiek, ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Wat superknap van je dat je dit voor elkaar hebt gekregen. Heel veel succes in de komende tijd. Wat ziet je huisje er leuk uit trouwens!

Groetjes,
Lara

priscillaaaaax - Vrijdag 3 juni 2016 15:49
Mooi geschreven, de dingen waar je tegenaan loopt met de nieuwe cliënten die binnenkomen en aan het begin van hun behandeling staan had ik ook op het eind. Ik ben toen ook eerder met ontslag gegaan, omdat ik het niet meer trok en ik er niet heel gelukkig van werd. Zet hem op de komende tijd en je kan het. Dat blijven vechten kan nog een tijd lang duren, maar dat wordt steeds makkelijker om er tegenin te gaan.
Annemiek - Zondag 5 juni 2016 20:49
Heel mooi geschreven Annemiek! Je kunt trots zijn op je zelf! Je komt er wel. Veel plezier in de caravan bij Wil. We komen wel eens om de koffie. Pootje van Loeka!
tante Annús - Zondag 5 juni 2016 21:14
Lieve meid,wat knap van je!

Jammer dat Silvia deze behandeling niet heeft kunnen volgen!
Volhouden hoor meisje! Liefs T.Annús
Tante Marian - Maandag 6 juni 2016 13:15
Lieve Annemiek,

Jouw geweldig helder verhaal heeft mij diep geraakt.
Trots mag je met recht zijn en ga ga met opgeheven hoofd de toekomst tegemoet.
Warme groeten,
Tante Marian
Prue - Maandag 15 oktober 2018 16:52
Annemieke je lijkt me heel lief voor dieren, op mensen zoals jij zit de wereld te wachten!