Zoals bij bijna iedereen begint het rond je elfde of je twaalfde, de pubertijd. Je word ongesteld, krijgt rondingen en heupen kortom je word een echte vrouw. Bij mij begon het begin elf jaar, ik zat in groep 7 en ging naar groep 8. Het kamp kwam eraan en dat is voor iedereen kind natuurlijk het hoogte punt van groep acht samen met de CITO en de musical natuurlijk.

Maar eerst de zomervakantie natuurlijk daarna begon het zo'n beetje. Ik kreeg me o zo gewilde rondingen en heupen, ik was zo'n beetje de eerst van de klas samen met mijn vriendin.

Alleen ik kreeg soms opmerkingen van de jongens bijvoorbeeld je hebt een dikke kont of je gaat op de
moeder lijken en dan had je ook van die momenten dan deden ze aardig. Ik snapte dat niet en dacht dat hoort wel bij de jongens puberteit en houd na een tijdje wel op maar nee het werd erger en ik kreeg ander soort opmerkingen ik had dikke bovenbenen, dikke ‘tieten' en een dikke kont kortom ik dacht dat ik dik was. Thuis had ik het wel eens gezegd maar ze zeiden ene oor in en andere oor er weer uit, dus probeerde ik dat.

Ondertussen kwam de CITO eraan en op dat moment ben je daar druk mee bezig dus ik was die opmerkingen wel een beetje vergeten. Nadat de CITO was afgelopen was het wachten op de uitslag dat was een hele leuke tijd, we gingen oefenen voor de musical en deden bijna niks aan schoolwerk. Die tijd ging heel snel en de uitslag van de CITO kwam, de musical en het kamp kwamen er ook aan en het was een gezellig tijd. Toen was het tijd je had de basisschool afgerond en mocht naar de brugklas. Je maakt kennis met een geheel anderen ‘levensstijl'. Ook ik moest eraan geloven en ging naar het niftarlake. Het pesten was nog steeds aan de gang en ik hoopte dat ik niet bij die mensen in de klas zou komen en een hele nieuwe start zou maken. Maar dat was niet zo ik kwam juist bij de 2 mensen bij wie ik niet wou komen. Maar ik gaf ze een kans en hoopte omdat we in een hele nieuwe klas zaten ze normaal zouden doen net zoals bij de anderen meiden. Maar dat was niet zo,  ondertussen kreeg ik ook puistjes het ergste wat je in die tijd kan krijgen, ze gingen nog steeds door met opmerkingen maken en er kwamen ook nieuwe bij zoals je bent lelijk, hee puistenkop en nog steeds je hebt dikke boven benen.

Het begon op dat moment echt pijn te doen en ik zei het tegen mijn ouders en die zeiden ga naar je mentor toe of zeg dat ze ermee moeten stoppen. Ik probeerde de laatste maar dat hielp niet, om nou naar de mentor toe te stappen durfde ik niet ik was bang dat het dan juist erger werd omdat je dan een ‘matennaaier'(= een verrader) werd en dat wou ik al helemaal niet zijn.

De brugklas ging snel voorbij en er gebeurde heel veel dingen, mijn rapporten waren goed en ik mocht net niet naar de havo toe en ging naar de mavo(= vmbo-t). In de 2de klas werd het toch wel anders ik kreeg een nieuwe klas, veel mensen gingen weg en zo ook een deel van de pesters. Daar was ik blij mee en opnieuw hoopte ik dat het over zou gaan, maar het ging nog steeds door. Ondertussen kregen we een nieuwe mentor een vrouw, om ons te leren kennen ging je apart met ons praten en moesten we iets invullen. Ze vroeg allerlei dingen ook hoe het thuis ging en of ik ergens mee zat, Thuis was ik een echte puber en had ik vaak ruzie met mijn moeder net zoals andere pubers. Ik vertel ook dat sommige mensen soms opmerkingen maakten waar ik niet blij mee was, daar was ze verbaasd over want ze dacht dat het juist zo goed ging in de klas en ze zou erop letten, dat stelde me gerust. Die opmerkingen hadden me geraakt en ik ging er over nadenken, thuis at ik normaal vond ik net zoals elke kind doet, veel snoepen enz. Ook vond ik dat ik een normaal gewicht had xx voor mijn lengte.

Ik ging me interesseren in gewichten en eten. Ik vroeg mijn vriendinnen hoeveel zei wogen en hoorde dat ze veel lager woogde dat mij, maar ik wist op dat moment niet dat de lengte ook mee telden. Ik schrok ervan en ik vond mijn gewicht nu eigenlijk best wel zwaar. Op dat moment besloot ik minder tot niks mee te snoepen en ook minimaal te gaan eten, dat was ongeveer een jaar voordat ik HET kreeg. Mijn moeder merkte wel dat ik minder ging snoepen want eerst pakte ik altijd stiekem snoep en ijsjes en vond ze dat terug in de prullenbak of ergens anders maar later niet meer, ook merkte ze wel dat ik minder at ik nam bijvoorbeeld een pakje crackers met een pakje sap mee.

Ze wou dat ik brood mee nam maar wie neemt er nou brood mee naar school dacht ik op dat moment dan sta je toch voor lul. Omdat er in heel Nederland veel mensen zijn/waren die met hun gewicht bezig zijn/aren kwam je het onderwerp overal tegen in tijdschriften, kranten en internet. Steeds vaker ging ik die artikeltjes lezen, ik las dat veel sporten, wat ik opdat moment al deed ritmischgym en 3 x per week volleybalen, goed was en ook veel water drinken erbij hielp. Dus ging ik dat doen, maar het was de bedoeling dat je dan ook normaal at dus 3 tussendoortjes en 3 maaltijden. Dat deed ik niet, ik at niet volledig maar op dat moment dacht ik daar niet aan. Mijn rapporten waren goed en zo ook de cijfers. Met volleybal werd ik ook beter en ik ging van ritmischgym af omdat het me niet meer echt interesseerden.

Ook de 2de klas ging snel want we waren al over de helft, thuis ging het wel steeds beter met de ruzies, het werd minder. Met lijnen vond ik het ook goed gaan want ik viel geleidelijk wat kilootjes af in totaal x kilo want ik woog xx. Eigenlijk vond ik het wel genoeg maar iets zei dat ik er nog een paar kilo af moest en ik dan klaar was dus ik luisterde. Mijn zusje ging dit jaar naar de brugklas en daar waren we mee bezig ook zei had de CITO, groep 8 kamp en de musical. Haar CITO score was hoger dan die van mij en toch besloot ze op dezelfde school als mij te gaan.

De zomervakantie was begonnen en ik was over naar de 3de en me zusje was toegelaten op de middelbare school. We gingen dit jaar naar Spanje toe en niet alleen, we gingen samen met nog twee anderen families. Mijn tante en oom met hun gezin en een vriendin van mijn tante en oom met hun kinderen gingen mee. We kenden die vriendin nog niet dus besloten we kennis te gaan maken voordat we op vakantie gingen. We gingen samen patat eten en zwemmen, dat was heel gezellig. Ondertussen was ik steeds mee afgevallen en je begon het te zien zo ook mijn tante en oom en meerder mensen die zich zorgen begonnen te maken met wat er aan de hand was met kim. Ik was veel meer afgevallen dat ik in gedachte had maar het voelde goed, ik vond dat ik er mooi uit zag in bikini behalve mijn bovenbenen die zaten echt in de weg. Ik was gespecialiseerd geraakt in calorieën, ik dronk veel water en at het minimum ook deed ik nog iets verschrikkelijks waar ik elke keer spijt van had als ik het deed: overgeven.

Ik was gaan Google-en over anorexia en boulimia want ik wou er wel meer over weten hoe die meisjes zo makkelijk konden afvallen en zo las ik over overgeven. Maar dat wou ik niet doen op de manier zoals hun het deden, hun vinger in hun keel stoppen dus zocht ik een anderen manier, heel veel water drinken voorover buigen en veel bewegen. Het lukte me en al gauw werd ik er goed in, ik kon het ook al zonder geluid te maken. Maar mijn ouders kwamen er achter maar ik ontkende het, ik zei dat ik niet lekker was en had anderen smoesjes. Telkens als hun ermee kwamen dat de wc bril vies was of het douche putje loog ik achteraf heb ik daar ongelooflijk veel spijt van. Veel mensen vroegen nu aan mijn ouders of er iets aan de hand van met mij, maar mijn ouders konden alleen maar zeggen dat het niet zo was. Met het overgeven ging het steeds beter ik wist hoe ik het moest schoonmaken en zonder dat iemand het merkte te doen. Mijn lichaam werd er ook niet beter op ik woog nog maar xx kilo, ik kreeg meer haartjes, dat was om je lichaam toch nog warm te houden onlangs de weinige energie die je binnen krijgt.

Ook was ik nog maar lichtelijk ongesteld, mijn huid was een ramp. Uiteindelijk na de zoveelste keer ruzie over eten en overgeven met mijn ouders kwam ik huilend naar beneden en gaf toe dat ik overgeven had en bezig was met afvallen maar niet meer kon stoppen. Ze waren geschrokken maar ook opgelucht want nu konden ze me helpen omdat ik het zelf toe gaf en wou. De vakantie in Spanje kwam eraan en mijn ouders gaven me de kans om het nog zelf te proberen en als ik na de vakantie nog was afgevallen zouden we naar de dokter toe gaan. Mijn familie was ondertussen ook ingelicht door mijn ouders en ook zei waren geschrokken. De vakantie in Spanje was leuk alleen ik voelde me niet op mijn gemak, ik gaf toe dat ik dun was en durfde me niet zo graag te vertonen in een bikini, en toch at ik nog minimaal en dronk veel. Ook gaf ik nog over omdat ze daar toch niet konden zien. Ik was vaak weg, en was niet gezellig. Met mijn ouders had ik vaak ruzie en mijn tante en oom gingen ook met mij praten.

In die tijd hebben we meer gehuild dan gelachen denk ik. Maar er waren ook dagen tussen dat ik het de vakantie van mijn leven vond, ik was 15 jaar en mocht uit op die camping had een vriendengroep en ik sliep niet meer bij mijn ouders maar in een tent. De vakantie begon tegen zijn einde te lopen en ik wist diep van binnen dat ik niet was aangekomen maar was afgevallen. We gingen een van de laatste dagen naar Barcelona toe, dat was heel gezellig we hebben een bustour gemaakt, en zijn in de winkelstraten geweest. De hele dag niet aan eten denken maar toen gingen we avond eten. Dat vond ik minder want het waren niet de ‘normale' gerechten maar in mijn ogen de dikmakende en vette gerechten. Ik at de helft maar op en ging weer naar de wc en spuugde alles uit. Ik wist dat mijn ouders wisten dat ik er niet vanaf was maar ik wou het niet vertellen. Ik walgde van mezelf, mijn ouders vertrouwde me en ik beschaamde dat, ik loog over alles en als we gingen eten had ik telkens weer een smoes. Zo ging de vakantie voorbij en kwamen we thuis in Nederland. Ik had nog een paar dagen de tijd om aan te komen en te laten zien dat ik het zelf wel kon maar ik kon het niet. Ik woog nog maar xx kilo en de ruzies over eten kwamen weer. Mijn moeder was op en mijn vader ook, ze besloten dat het niet meer verder kon. We hebben veel gepraat en ook gehuild en besloten dat we hulp moesten zoeken. Mijn moeder heeft de dokter gebeld en die had me doorgewezen naar een diëtiste.

Toen we bij haar kwamen moesten we vertellen waarom we hier waren, ik vertelde mijn verhaal en mijn moeder vulde aan. De diëtiste besloot dat ze het niet alleen kon omdat ik al best wel ver was met mijn xx kilo. Dat was mijn diepte punt, de diëtiste heeft vertelt wat er allemaal gebeurt met me als ik door ging, ik zou het altijd koud hebben, nooit meer honger, me organen zouden een voor een afsterven omdat ik steeds minder energie eten binnen kreeg. Ook zou ik niet meer ongesteld worden en geen kinderen meer kunnen krijgen, dit was voor mij de omslag. Vanaf jongs af aan was ik met kleine kinderen bezig of het nu eten geven was of met ze spelen, ik heb het altijd leuk gevonden. Ook paste ik vaak op, kortom ik wou later heel graag kinderen en nu hoorde ik dat als ik zo door ging ze niet meer kon krijgen. Dat en dat mensen zich zorgde maakt om me zorgde voor mijn omslag en dat ik ermee wou stoppen. De diëtiste besloot een psycholoog in te schakelen, wonderbaarlijk kon ik snel terecht, meestal kom je op een wachtlijst maar wij hadden geluk er had iemand afgebeld en ik mocht over 2 weken komen. De eerste keer toen ik bij haar kwam ging mijn moeder ook mee, daar moesten we hetzelfde verhaal vertellen wat we bij de diëtiste hadden vertelt.

Ze besloot dat ik een keer per week moest komen en met haar praten over het eten. Het eerst wat weg moest was mijn tweede ik. Ik had twee persoonlijkheden kim die eten wou en normaal wou leven en kim die wou afvallen en de kim die wou afvallen zouden we ‘weghalen' uit mijn hoofd. Het ging steeds beter met mij ik ging langzamer hand weer eten, van een bakje cornflakes en een pakje crackers naar 7 broodjes per dag. De eerst keer toen ik hoorde hoeveel iemand van mijn leeftijd moet eten schrok ik heel erg en geloofd het niet. Dan zou je toch dik worden?! We besloten het langzaam op t bouwen. Bij de psycholoog praten ik over vroeger en het pesten, de eerste keer dacht ik dat het een stom mens zou zijn dat ze zich met mijn leven zou bemoeien en me vest zou mesten, maar dat was helemaal niet zo. Omdat ik nog zoveel sporten had ik met de diëtiste een schema gemaakt wat ik zou eten, ik hield me er niet echt aan en mijn gewicht schommelde heel erg van xx naar xx en zo ging het een tijdje door.

In de week voor de herfstvakantie zouden we met de klas naar Frankrijk toe gaan. Ik verheugde me er op alleen niet op het eten, ik was net een beetje in het ritme en ik hield me aan de tijden dat je kon eten. In de weekenden ging het ook dan vaak mis en viel ik af en door de weeks kwam ik dan weer aan. Toen we naar Frankrijk toe gingen had ik een koffer mee maar niet alleen met kleren maar ook met eten, mijn eigen brood, tussendoortjes en drinken zelfs. Ik was zo bang nog voor het eten dat ik dik zou worden, ik heb zelfs nog ruzie gehad met een vervangings lerares die nog niet van mijn probleem afwist over eten. Ze wou dat ik iets op at waar ik het nog moeilijk mee had en dat wou ik niet doen, toen werd ze heel boos en ben ik huilend naar boven gerent en heb mijn vader opgebeld. Ze kwam haar excuses aanbieden en ik heb toen een klein beetje gegeten. Na die week was ik afgevallen en was ik terug bij af. Ik heb me toen gehouden aan het schema van de diëtiste en ik was geleidelijk weer bij het oude gewicht.

Ik was 2 keer niet ongesteld geweest en terwijl ik weer at en xx woog, maar mijn lichaam had natuurlijk wat schokken gehad en daarom was ik het niet geweest. Toen ik het weer was was ik natuurlijk heel opgelucht. De kerst kwam eraan en ik had HET nu ongeveer een jaar en liep 5 maanden bij de diëetiste en bij de psycholoog. Toen ik voor de laatste keer bij de diëtiste was woog ik xx en we besloten geen nieuwe afspraak te maken, ik was zo blij ik had al een ding afgesloten voor een nieuw jaar en hoopte ook de psycholoog af te sluiten. De dag voor oud en nieuw hadden we afgesproken en ik ging er met de hoop naar toe dat ik deze nare periode mocht afsluiten. Na ene gesprek moest ik op de weegschaal gaan staan en zag dat ik had gefaald voor mezelf, ik woog xx nog steeds.

De psycholoog vond dat ik het goed deed en een van de weinige was die zo snel en zo goed alles deed. Zonder aarzelen deed ik haar opdrachten en kwam langzaam aan. Ik was teleurgesteld maar was wel trots op mezelf, ik was in 5 maanden weer aangekomen en mijn tweede persoonlijkheid was weg. Mijn lijstje met verboden voedsel was weg uit mijn hoofd, alleen het gewicht was nog het probleem. Afsluiten kon dus niet maar ik was ver volgens iedereen, we maakte een nieuwe afspraak en 2009 kon beginnen. Na de kerstvakantie hadden we weer afgesproken, school begon weer en ik dacht dat ik weer normaal kon eten en niet die 7 broodjes, tussendoortjes en avondeten. Maar dat was niet zo mijn lichaam heeft dat nou eenmaal nodig en dat accepteer ik nu een beetje. Ik was afgevallen omdat ik weer fietste naar school en schoolgym deed. Ik heb volleybal moeten laten vallen omdat het niet meer ging daardoor viel ik af, ik deed het nu al ongeveer een half jaar niet meer.

Ik ben nog niet helemaal bij mijn streefgewicht, ik zou volgens mij bmi xx moeten wegen, maar dat wil ik niet, ik heb mijn lichaam nu ene beetje terug, je zit geen botten meer, dus we hebben besloten dat xx een goed gewicht was. Ik zou dat een buffer hebben voor als ik een keer ziek was en ik zou permanent ongesteld blijven. Mijn gewicht schommelt nog ontzettend mar ik ben ongesteld geweest elke maand, elke ander zou zeggen'' leuk toch niet ongesteld worden'', maar ik denk elke keer het gaat goed met me. Ik heb een hele tijd nog lang overgeven, en daar schaam ik me ontzettend erg voor, mijn ouders vertrouwde me weer een beetje en ik deed het nog. Ik doe het nu al 2 maanden niet meer, en kan het ook niet meer. Met het pesten gaat het wel, ik krijg nu opmerkingen van ‘'waar is je maag gebleven'' ‘' het is maar een handje vol'' ze snappen niet dat het door hun, mijn verleden en mezelf is gebeurt. Ik ben nu sterker dan eerst ik doe dingen terug in plaats van huilen of ziek naar huis toe gaan. De ziekte heeft veel nadelen maar je krijgt er een sterkere persoonlijkheid voor terug.

Maar ik hoop dat ik het nooit meer krijg, binnenkort heb ik weer een afspraak en hoop dat het de laatste is, ik ga nog liever naar school toe dan naar haar, en dat ligt niet aan de psycholoog zelf maar aan het eten weer denken en op die weegschaal staan. Ook krijg ik wel veel leuke reactie bijvoorbeeld van ‘'je ziet er weer beter uit in bikini'' ‘' je doet het goed''.

Ik eet nu ook weer goed, 7 of 6 broodjes tussendoortjes en avondmaaltijden. Ik snoep ook weer, maar let wel op maar dat deed ik altijd al. Als ik nu terugkom op de plekken waar ik allemaal heb overgeven denk ik aan de tijd terug en hoop ik dat het nooit meer gebeurt. Toen ik heel dun was, en daarna en nu vragen mensen waarom ik zo dun ben of wat er aan de hand was, ik ben er heel open over en als ze het vragen vertel ik het ze en beantwoordt hun vragen. Ik vind dat mensen moeten weten datje er niet helemaal zelf voor kiest om anorexia te krijgen en wat de ziekte nou is wat het met je doet. In de tijd dat ik het had ging ik niet veel om met mensen, ik was veel minder sociaal geworden, dat kwam omdat ik me schaamde voor mijn lichaam en ik was bang dat iedereen me raar zou vinden.

Ik heb een paar hele goeie vriendinnen en vrienden en in die tijd heb ik met ze gepraat en daardoor ben ik er ook sneller uit gekomen denk ik. De ziekte zit altijd in me dus als ik later wil lijnen dan moet ik goed oppassen want dan stimuleer ik mijn tweede persoonlijkheid om ‘terug' te komen. Daar ben ik heel bang voor want ik wil echt niet terug in die tijd, ik hoop het af te kunnen sluiten en er niet meer aan terug te denken. Je leest steeds vaker dat er meisjes zijn die eetstoornissen krijgen en soms ook dat er meisjes zijn overleden. Ik keek laatst een programma op de computer en daar was het onderwerp ook eetstoornissen, ze kregen de vraag ‘' als je mocht kiezen dik of dood?'' en toen hoorde ik een meisje dood zeggen. Wat zullen die ouders zijn geschrokken, ik weet dat mijn ouders er heel veel moeite mee hadden. Je ziet je kind langzaam ‘'dood'' gaan. Zelf merk je er niet zo veel van als je een eetstoornis hebt, je bent alleen maar bezig met leuk gevonden worden en vooral afvallen.

Ik schrok zelf ook van het filmpje want je ziet dingen van jezelf er in terug, en ik ben blij dat ik nooit zo ver gekomen ben. Nu zit ik in de 3de klas en ben bezig met mijn vakkenpakket te kiezen voor later want ik hoef nog maar 1 jaar en dan examen. Ik ben heel blij dat ik dit kan doen zonder problemen want ik zou nu ook in het ziekenhuis kunnen liggen en bezig zijn om in leven te blijven. Kortom het VERPEST je hele leven

Door Kim