Het is allemaal onschuldig begonnen, ik ging op reis naar Spanje, en wou een beetje afvallen, ik begon aan een dieet. Ik at gezonder en minder, maar het hielp niet, ik viel niet af.

Ik begon met nog minder te eten. Ik viel traag af, x kg ben ik toen afgevallen, veel te weinig, ik was geobsedeerd, alles waar ik aan dacht was eten. wat eet ik straks? Liefst eet ik niet, maar dan valt het op voor mijn ouders.

Na Spanje begon ik opnieuw gewoon te eten, maar al snel kwam ik erachter dat ik nu meer woog dan voor mijn dieet, dat kon ik niet laten gebeuren, ik had er zo hard voor gewerkt, ik begon weer aan een dieet.

Maar ik kon het niet meer volhouden, ik had er geen zin meer in, ik at gewoon, maar toen kwam het schuldgevoel. Een "stemmetje/ gedachte" in mijn hoofd zei: 'het is nog niet te laat, je kan nog braken'. Ik had nog nooit een vinger in mijn keel gestoken, en ik wist niet of ik zelfs kon overgeven, maar het ging toch wel, ik wist niet hoeveel eruit was, of alles er wel uit was, dus ging ik lopen, ik heb me die dag echt geforceerd.

Ik beloofde mezelf nooit meer over te geven na die ene keer.

Maar toen ging ik met vriendinnen een dagje shoppen, en gingen we een milkshake drinken. Ik voelde me zo schuldig toen ik thuis kwam, en het was maar een uur geleden dat ik die milkshake had gedronken, hij zat nog in mijn maag, ik kon hem er nog uit krijgen.

Ik deed het vaker en vaker.

Ik zocht op internet 'boulimia' en ik zag dat ze eetbuien hadden, en dacht nee, ik heb geen boulimia, want ik heb geen eetbuien. Maar die eetbuien brachten mij op een idee, ik at een grote zak chips op, een paar koekjes, een cake,...en gaf alles terug over.

Dat was het begin. In augustus is het begonnen, het is nu januari. ongeveer 6 maanden zit ik er nu mee. Mijn ouders wisten er wel van, ze hadden het door omdat er grote hoeveelheden voedsel verdwenen, en het naar braaksel rook in het toilet. Maar ze dachten dat ik gestopt was.

Mijn thuissituatie is ook niet al te best, mijn ouders maken altijd ruzie, het is geen normale situatie, vroeger ging het er nog heftiger aan toe. Ik weet hierdoor niet meer wat normaal is.

Mijn Oma en opa zijn in 3 maanden samen gestorven, mijn oma in augustus, mijn opa in oktober. Ik heb ook veel problemen met mezelf, ik ben redelijk klein, maar 1 meter 53, ik kan het niet accepteren, ik vind mezelf echt niet mooi, ook al krijg ik complimentjes, ik geloof ze niet. Ik heb wel vriendinnen, de beste meisjes op de hele wereld, maar hen heb ik nooit mijn verhaal vertelt, en ik wil het wel zeggen, maar ik ben bang dat ze me raar gaan vinden, of me vies zullen vinden, of zich anders gaan gedragen, het voelt...

alsof ik in een leugen leef.

Gisteren, ben ik naar Proud2Bme gegaan, ik las alles op de site, en ik begon te huilen, ik heb de hele nacht gehuild, ik kon niet meer stoppen. Ik moet er iets aan doen. Ik heb een e-mail naar mijn moeder gestuurd, met alles erin, alles wat er is gebeurd, alles wat ik doe,... Vanmorgen hebben we gepraat, ze luisterde naar mij, we hebben samen gehuild en gezocht naar een oplossing.

Mijn papa gaat morgen naar een psycholoog, en binnenkort ga ik in therapie. Ik ben bang,maar ik weet dat het moet, ik mocht het niet zo ver laten komen, dacht ik. Mijn handen en voeten zijn altijd koud, mijn hartslag is niet meer juist, ik voel dat het helemaal 'messed up' is, mijn tanden doen pijn als ik iets koud of warm drink of eet, en mijn mooie zangstem is ook niet meer wat ze geweest is, en mijn
maag is zo groot als een basketbal.

Ik hoop dat alles beter wordt, ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik wil verbetering.

De grootste fout die ik ooit maakte was om op dieet te gaan.

Als ik het nu wist, zou ik nooit zijn gaan lijnen. Ik wens het niemand toe, en wees eerlijk, een maatje meer kan ook mooi zijn.