“Ik wou dat ik je gefilmd had tijdens de eerste ontmoeting die we hadden. En ook nu. Een levend bewijs van wat eten en slaap (of liever gezegd: het gebrek daaraan) met je kunnen doen”, besluit de psychiater tegenover mij het gesprek. Meer dood dan levend meldde ik me eind november bij all inclusive resort de Ganzenboerderij, beter bekend als de High Cure-afdeling van eetstoorniskliniek de Ursula in Leiden. Naast een koffer vol spullen en mijn eetprobleem bracht ik een flinke dosis zelfoverschatting en een paar onrealistische deadlines mee.

Ik dacht een maandje ‘voorprogramma’ nodig te hebben om ‘even’ een eetpatroon op te bouwen en een beetje aan te sterken, voor ik kon beginnen met waarvoor ik gekomen was: de intensieve dagbehandeling. Om voor eens en altijd af te rekenen met dat ene, soms allesoverheersende, stemmetje in mijn hoofd.

Als een slechte huurder die zich heeft verschanst in mijn grijze massa en mijn gezonde gedachten één voor één had opgegeten. Die ervoor zorgt dat ik mijn eigen grenzen bedenk in plaats van voel. Die maakt dat ik eindeloze eisen stel aan mezelf, en soms ook aan anderen. Onhaalbare doelen stel, in plaats van realistische plannen maak.

Lees het tweede deel van Laura's verhaal: Groeten uit niemandsland

Het voorprogramma heeft uiteindelijk bijna vier maanden geduurd. Die ene maand, werden er twee, en twee maanden werden drie maanden. En nu, na bijna vier maanden niet veel anders doen dan eten en slapen, ben ik er klaar mee. En klaar voor, om die slechte huurder voor eens en altijd uit mijn hoofd te werken. Ik heb genoeg moed en kilo’s verzameld. Het is tijd dat ik uitcheck bij all inclusive resort de Ganzenboerderij. Het voorprogramma van deze slechte voorstelling in ruil voor het echte werk. De uitcheckdatum is bepaald: 18 maart laat ik de Ganzenboerderij definitief achter me. Vast van plan om er nóóit meer terug te keren.

De komende maanden staan in het teken van fulltime therapie. Waar andere mensen fulltime met werk bezig zijn, werk ik de komende tijd  fulltime aan mezelf. Dat had ik voordat ik hieraan begon enorm egoïstisch gevonden, maar ik denk dat het cliché ‘Je moet eerst voor jezelf zorgen/van jezelf houden vóór je van een ander kunt houden/voor een ander kunt zorgen’ niet voor niets een cliché is. Het vervelende aan clichés is dat ze (bijna) altijd waar zijn. Dus wijd ik de komende maanden maar aan dit cliché, zodat ik straks heel goed van alle lieve mensen om me heen kan houden en voor hen kan zorgen.

Ik voel me alsof ik uit een soort van winterslaap ontwaak. Het traject waarin ik me bevind loopt grappig genoeg precies gelijk aan de seizoenen. Ik had het zelf zo kunnen bedenken. In de herfst van 2018 was ik uitgebloeid, bijna vergaan. Tijdens de winter kon ik eigenlijk niets anders dan slapen. En eten. En weer slapen en weer eten. Afgewisseld met het inkleuren van kleurplaten. Nu kan ik erom lachen, maar ik was wel even bang dat mijn hoofd me voor altijd in de steek had gelaten en ik nooit méér zou kunnen dan eten, slapen en kleuren.

Tegelijk met het beginnen van de lente, het ontwaken van de natuur, word ik ook weer steeds een beetje meer wakker. Begin ik ook weer een beetje op te bloeien en op mezelf te lijken. Ik zie er niet meer uit alsof ik op elk moment om kan vallen. De kleurplaten heb ik inmiddels vaarwel gezegd (al word je er écht heel zen van) en ik kan weer films en series volgen en een boek lezen. Mijn hoofd is een stuk helderder en heb weer een boel meer energie, al is het nog lang niet genoeg om mee te doen aan het ‘normale’ leven. Ik moet nog verder groeien, letterlijk en figuurlijk. Voorheen vond ik het vanzelfsprekend dat mijn hoofd en lijf deden wat ik wilde, nu ben ik er dankbaar voor en vast van plan er beter voor te zorgen.

Na een aantal keer vallen en nog vaker weer opstaan heb ik me ‘overgeleverd’ aan dit traject, waarvan ik nog steeds niet precies weet hoe het eruit ziet, hoe lang het duurt of wat het eindstation is. Ik zal moeten mogen voelen wanneer het tijd is voor de volgende stap (werken, wonen, sporten, dagbehandeling afronden). Dat is voor iemand die normaal gesproken gewoon de volgende stap bedenkt en dan direct zet een hele uitdaging. Maar wat heb ik te verliezen? Ik ben al ‘kwijt’ waar ik bang voor was: ik heb geen relatie meer, tijdelijk geen huis en nog geen nieuwe opdracht of werk. En dat blijkt nog niet eens half zo eng als ik van tevoren dacht. Ik heb de controle losgelaten en vertrouw er steeds een beetje meer op dat het wel goed komt.  

Als je alles kwijt bent, houd je jezelf en de mensen om je heen over. Ik ben onderweg naar een nog onbekende bestemming. Sommige mensen (veel meer dan ik hoopte!) reizen een stukje mee, anderen de hele weg (heel erg dankbaar voor, en jullie weten zelf wel wie dit zijn) en een enkeling is uitgestapt. Het is een reis vol verrassingen, ontmoetingen en afscheid nemen, mee- en tegenvallers. Maar de reis gaat in ieder geval weer over leven, in plaats van overleven.