Toen ik worstelde met eten en zelfbeeld, wilde ik ook heel graag een diagnose. Ik wilde weten of ik een echt probleem had. Ik wilde serieus genomen worden. Toen ik eenmaal te horen kreeg dat ik een eetstoornis had en daar ook een specifieke behandeling voor kreeg, hield ik me ook erg vast aan die sticker. Ik had deze stoornis en daar begon ik ook steeds meer naar te leven. Het werd een onderdeel van mij en ik vond het moeilijk om dat stukje identiteit ook weer los te laten. Het ging eigenlijk steeds slechter, omdat ik iemand met een eetstoornis was.

Zo ging dat ook toen mijn somberheid werd bevestigd met de diagnose depressie. Het ging nog slechter met me dan daarvoor. Ineens was die depressie iets wat serieus genomen werd en waarvoor ik behandeld werd. Ik werd misschien zelfs nog depressiever dan daarvoor. Onbewust ging ik leven naar de diagnose, want die had ik nu. Nu mocht het en hoefde ik me niet meer groot te houden. 

Bron

Wanneer je in behandeling gaat voor een psychisch probleem, betekent dit probleem vaak ook heel veel voor je. Het is niet enkel vervelend, maar vaak ook van waarde. Je leunt op de diagnose, omdat je je daardoor eigenlijk begrepen voelt. De ernst van je probleem wordt erkent. Het is iets, je stelt je niet aan en dat voelt als een geruststelling.

Wanneer je een diagnose krijgt, is dat niet zomaar iets. Vaak doet dat wel wat met je. Toen ik een diagnose kreeg, begon ik er ook meer over te lezen. Ik begreep meer waarom ik bepaalde dingen lastig vond en leerde veel over het probleem. Ondertussen was ik er daardoor ook heel erg veel mee bezig. Ik leefde een beetje als het meisje met de eetstoornis. Zo kun je dit zelf ook zien wanneer je een andere diagnose hebt, zoals ‘Het meisje met borderline, het meisje met adbd, het meisje met de depressie' etc.

Het is fijn om begrip en erkenning te krijgen door die sticker, maar tegelijkertijd kunnen je problemen soms onbewust verergeren, wanneer je weet wat je hebt. Je gaat er op leunen, krijgt er hulp voor en dat kan soms eerst zorgen voor wat achteruitgang. Omdat je nu weet wat je hebt en je onbewust misschien daar naar gaat gedragen. Of omdat je nu weet wat je hebt, begrip krijgt en het heel erg eng vindt om dat weer los te laten. Je houdt je er aan vast...

Het hebben van een psychisch probleem is heel zwaar. Het kan je enorm weerhouden om je goed te ontwikkelen, gelukkig te zijn of dromen waar te maken. Tegelijkertijd is het fijn wanneer je deze problemen overwint, ermee om leert gaan op een constructieve manier of geneest. Toch is het zo dat sommige mensen in hun problemen kunnen blijven hangen.

Bron

Ook ik voelde mij soms slachtoffer van mijn diagnose. Voel je dus niet raar al je dit leest en je aangesproken voelt. Want daar hoef je je niet voor te schamen. Het is namelijk helemaal niet raar als je het moeilijk vindt om los te komen van je problemen. Het hebben van een bepaald probleem kan soms namelijk ook een houvast of veilige haven zijn geworden. Het is dus niet gek dat je je er misschien achter verschuilt.

Dat verschuilen kun je zijn gaan doen om allerlei redenen. Het voelt bijvoorbeeld veilig om te kunnen zeggen dat je bepaalde verantwoordelijkheden niet kunt dragen vanwege je stoornis, zoals een depressie. Dat je hulp nodig hebt daarvoor of bepaalde dingen niet durft vanwege dat probleem. Dat je soms misschien niet zo gezellig bent, de moeite niet op kunt brengen om op een verjaardag te zijn of een opdracht niet hebt gedaan voor school. Je kunt het afschuiven op je problemen, want die maken het gewoon heel moeilijk voor je om alles te blijven doen en volhouden...

Natuurlijk is dat deels waar. Je hoeft echt niet alles perfect vol te houden, wanneer je met een behoorlijk probleem worstelt. Tegelijkertijd is het goed om zelf op te merken wanneer je je er achter begint te verschuilen. Wanneer je jouw eetstoornis, depressie of wat dan ook, gebruikt om jezelf te excuseren voor allerlei dingen die je te moeilijk vindt nu.

Waarom het belangrijk is om dat te begrenzen? Dit heeft meerdere redenen. Een daarvan is omdat je daardoor soms achteruit kunt gaan. Je gaat steeds minder doen, minder verantwoordelijkheden dragen en steeds meer afzeggen. Omdat jij dus die problemen hebt. Daardoor kun je bijvoorbeeld heel diep in je depressie wegzakken of mag je afvallen of eetbuien hebben.

Bron

Een andere reden om het te begrenzen en jezelf bewust te zijn wanneer je je als slachtoffer van je diagnose opstelt, is wanneer je daardoor geen stappen meer vooruit zet. Misschien omdat je wilt laten zien dat het serieus is, je problemen. Toch is het goed om wel stapjes richting herstel te blijven maken, hoe eng je dat ook vindt. Je raakt dan misschien die diagnose kwijt, maar het levert je zoveel meer op. Houd je niet te veel vast aan je problemen, jij bent meer dan een meisje met een ziekte, stoornis of probleem. Zoveel meer... maar dat ga je pas ontdekken als je gaat dóén en loslaat wat zo veilig voelt nu.

Het is super eng om te gaan vechten tegen een eetstoornis, depressie, persoonlijkheidsstoornis of wanneer je wilt leren omgaan met je adbd, autisme of ocd. Toch is het heel erg belangrijk om je er bewust van te zijn dat je er niet allerlei gedachtes en angsten op nahoudt die jou tegenhouden om hier uit te klimmen. Je kunt namelijk heel erg veel leren en je veel beter leren voelen. Maar dan moet je wel kijken naar jouw rol tegenover je diagnose.

Het is niet gek dat je je opstelt als slachtoffer van een trauma, depressie, eetstoornis of wat dan ook. Dat ben je ook deels. Jij kunt er niets aan doen dat je dit hebt gekregen. Maar er is een ding wat je moet onthouden als het hier om gaat en dat is: Je kunt er van alles aan doen om hier vanaf te komen of beter mee te leren omgaan. Jij bent sterker dan dit probleem en je kunt veel meer bereiken dan je denkt!