Heb ik wel een echte eetstoornis?

 

Heb ik wel een echte eetstoornis? Lange tijd vond ik het moeilijk om mezelf serieus te nemen. Ik dacht al snel dat ik een nep-eetstoornis had. Mijn eetstoornis was wisselvallig en leek helemaal niet op de strikte anorexia-meisjes die ik op tv voorbij zag komen. De ene periode lijnde ik streng, de andere periode was ik juist bezig beter te eten en weer een andere periode at ik overdreven gezond en sportte ik veel. Allerlei fases en kenmerken van eetstoornissen wisselden elkaar af waardoor ik begon te twijfelen of ik wel een eetstoornis had.

Jarenlang had ik steeds langer durende periodes waarin ik maaltijden oversloeg, vetten vermeed of heel veel sportte om af te vallen. Iedere keer hield ik dit niet lang vol. Dit voelde als falen, en ik voelde me al zo slecht over mezelf. Ik begon weer opnieuw met een dieet of nam mezelf voor een aantal kilo's af te vallen. Ik raakte teleurgesteld in mezelf en snapte niet wat er met me aan de hand was. Ik had geen echte eetstoornis, maar toch waren er problemen.

hoi
Bron

Ik voelde me erg onzeker, sliep slecht, was heel erg gespannen, angstig en piekerde veel. Voor mij was dit normaal, maar inmiddels weet ik dat dit al tekenen waren dat het niet goed met me ging. In die tijd wist ik niet hoe ik dat aan moest geven. Hoe vertel je dat er iets met je aan de hand is, waarvan je niet begrijpt wat? Het hebben van een eetstoornis leek mij, onbewust, een manier om te laten zien dat het niet goed met me ging en ondertussen kon ik ergens ‘goed' in zijn, ergens controle over hebben en mezelf mee verdoven. Maar toch hield ik het steeds niet vol...

Ik vond mezelf een mislukte anorect. Ik herinner me nachten waarop ik wakker lag en plannen maakte om weer te beginnen met een ‘lijnperiode'. Een paar kilo. Dan was ik ergens goed in en misschien zou iemand dan zien dat het niet goed met me ging. Keer op keer verzandde die lijst met voornemens in een grote chaos van eetstoornis-trekjes. De ene periode waarin ik me voornam af te vallen slikte ik laxeermiddelen, een andere periode sportte ik obsessief en deed ik de meest idiote oefeningen veel te vaak. En weer een andere periode at ik alleen maar groenten en fruit of sloeg ik gewoon zoveel mogelijk maaltijden over. Daardoor belandde ik weer in een subjectieve eetbui. Het was een vicieuze cirkel.

In deze cirkel heb ik zo'n 5 jaar rondgedraaid en in die tijd ging het van kwaad tot erger. De chaos was compleet. Doordat ik in mijn ogen geen restrictieve eetstoornis had, maar op een gegeven moment wel ondergewicht, durfde ik niet te denken dat ik anorexia of een andere eetstoornis had en daardoor durfde ik er geen hulp voor te vragen. Ik vond mezelf een aansteller. Ik was helemaal niet zo streng als iemand met anorexia, ik deed alleen alsof.

meisje
Bron

Wat er ook met me aan de hand was, eigenlijk maakte dat helemaal niets uit. Dat ik Anorexia en later eetstoornis NAO heb gehad zegt niet veel over hoe mijn eetstoornis er precies uit heeft gezien, want deze eetstoornissen zijn bij iedereen weer anders. Ik legde mezelf heel veel regels op, hield me daar soms wel en soms niet aan. En dat is eigenlijk helemaal niet gek. Want de regels die ik mezelf oplegde waren zo goed als ‘impossible'. Iedere gezonde vriendin had me voor gek verklaard met het minimale eetlijstje dat ik had opgesteld in combinatie met mijn hardloop-voornemens op een lege maag. Dat ik me daar allemaal maar tijdelijk aan kon houden, was eigenlijk niet zo gek. 

Ik voelde me op een gegeven moment geleefd door deze fases. De ene periode moest ik dit, de andere dat. Ik had het gevoel dat ik zelf geen keuze meer had. Steeds weer belandde ik in een eetstoornis-periode. In die tijd schreef ik een gedichtje over hoe ik beheersd werd door die periodes van wel-niet.

Steeds gaat het weg
en steeds komt het weer terug.
Dan ben ik het
en daarna ben ik het weer niet
Het blijft wel
maar toch verandert het steeds
Het komt er aan
en het gaat weer weg

Weten dat het komt is het ergst
Ik voel het
Ik weet het

Ik ben het
Dan wel
en daarna ben ik het weer niet
Het moet
en daarna mag het juist weer niet

Ik ben er wel
Ik ben er niet

Ik wil het wel
Ik wil dit niet

Helaas heb ik hierdoor lang getwijfeld of ik wel echt een eetstoornis had. Want die had ik zeker. Het maakt niet uit hoe die problemen met eten er precies uitzien, het gaat erom dat je een probleem hebt met eten, gewicht, zelfbeeld en dat jij je niet gelukkig voelt. Als je dat niet zelf op kunt lossen of met de mensen om jou heen, dan is het belangrijk daar hulp bij te vragen. Hoe eerder hoe beter. Je hoeft geen eetstoornis te hebben of precies in een hokje te passen om hulp te mogen krijgen. Je mag aan de bel trekken, waarvoor dan ook.

Ik wil je met deze blog vooral laten weten dat ook eetstoornissen die misschien chaotisch zijn of anders zijn dan wat je hebt gezien op internet en tv, ernstig zijn en hulp verdienen. Neem jezelf serieus, stel het niet uit en wacht niet tot je alleen nog maar meer achteruit gaat. Dat is wat ik hoop. Ook wisselvallige eetstoornissen zijn rot.

Herken jij dit?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Mxxx - Vrijdag 2 december 2016 13:13
Ik herken dit wel.. maar tegenwoordig weet ik ook dat het niet alleen een eetstoornis is die je hebt, maar ook... een heleboel meer ellende.. (en ergens geloof ik er misschien nog wel in dat een eetstoornis oplosbaar kan zijn, maar dat laatste toch eigenlijk zeer zeker niet..) Maar goed, ik ben ooit wel in behandeling gegaan toen het echt puur nog in mijn hoofd speelde. (Aankomen had ik zelf al gedaan.) Dus ja zeker een goed idee als je er echt vanaf wilt om jezelf goed in de spiegel aan te kijken en te bedenken of dit is hoe je het wil en zo niet er dan keihard voor gaan dat je die hulp krijgt waarvan je denkt dat je die nodig hebt.
sientje - Vrijdag 2 december 2016 13:52
Dit beschrijft ongeveer hoe het bij mij is. Ik wauw dat ik hier ook tegenover iemand eerlijk kon zijn maar weet nooit goed wie :( mijn ouders al zeker niet. Zij snappen er niks van wat ik spijtig vind. Mss mijn psygologe... Ik heb dit al wel een paar keer verteld aan hulpverlening maar die namen me nooit serieus waardoor ik dit ook zo moeilijk vind...
S. - Vrijdag 2 december 2016 18:17
Ik heb eigenlijk niet eens de wil om af te vallen, maar ben meer bezig met idiote regels voor mezelf op te stellen, ik heb dus heel veel verboden voedsel, terwijl ik echt wel weet dat ik niet ga aankomen als ik dat eet... Iemand die dat kent???
liza - Vrijdag 2 december 2016 19:18
@S.

Ja hoor. Ik heb in mijn leven nog nooit n dag willen afvallen. Sterker nog, ben bezig met aankomen, al zolang ik me herinner. Ben door lichamelijke ziekte afgevallen.
Medici denken dus wel Anorexia. Maar dat is het niet.
NAO is het wel, want ik ben wel zo obsessief ermee bezig etc.
Maar willen afvallen ? Echt niet. Bring me the foooddddd; maar wel met regels.
marie - Zaterdag 3 december 2016 10:19
ik herken dit
het ene moment wil ik afvallem hou me aan strikte regels,
het ander moment boeit het me niet zoveel en eet ik normaal.
Er zijn dagen dat ik elke dag overgeef maar ook dagen dat iknextreem veel sport. Maar ik heb nog geen ondergewicht dus boor mijn gevoel geen eetprobleem.
M. - Zaterdag 3 december 2016 16:50
Herkenbaar, je afvragen of je wel echt een eetstoornis hebt. Ik ben gefocust op gewicht gewoon vanwege controle. Stiekem wil ik ernstig ondergewicht krijgen zodat mijn problemen serieus genomen worden. Anderzijds droom ik letterlijk of chocoladepasta en koekjes. Ik zou eten moeten haten van mezelf maar ik probeer redenen te vinden om het mezelf toe te staan.

Als ik gewaardeerd word of mezelf waardeer om een innerlijke eigenschap o.i.d. lijk ik geen eetstoornis te hebben.
Heel verwarrend
Kim - Zaterdag 3 december 2016 21:36
fijn om iets te hebben gelezen waar ik mezelf precies herken, en niet wist of ik het ooit kon vinden. omdat ik ook niet weet waarom die gedachtes er zijn.. al vanaf mijn 12 begon het met vega en later veganisme tot elk E-nummertje...zonder dat ik dit ook echt wilde maar zag alles wat geen groente/fruit etc. was als vies en durf het ook niet te eten en mag ik niet van mezelf. nu sta ik sterk genoeg om het soms toch te accepteren en eet ik met lange tanden maar nogsteeds heb ik altijd spijt en schuldgevoel omdat het van mezelf niet mag. hoop ooit gewoon te genieten van alle eetmomenten en niet zo gedwongen want het kan me soms best verdrietig maken door die spanningen en anders te zijn dan mensen in me omgeving.ik sport/beweeg ook de hele dag als ik bang ben teveel gegeten te hebben straf ik mezelf nog harder om uit te putten. toch kan ik mezelf iedere keer weer bovenop zetten maar dan komen die emoties weer en gaat het cirkeltje weer rond.probeer er ook alles aan te doen aan de buitenkant niks van te latn merken maar het liefst wil ik in gedachte wel kilos kwijt. hoop me gewoon te waarderen zoals ik ben want krijg me zelf niet over die veganisme heen na ontelbaar veel pogingen en angst wanneer ik een broodje probeer te eten er over heen te zetten.. hier herken ik me wel 100% in
Bxxx - Vrijdag 13 januari 2017 22:11
Ik herken dit heel goed. Maar liefst 15 jaar heef het bij mij geduurd voordat ik hulp zocht. Het begon met streng diëten, wat uiteindelijk niet vol te houden was waardoor ik eetbuien kreeg en vervolgens ging laxeren en overgeven. Ik realiseerde me dat ik niet goed bezig was en wist ermee te stoppen. Ik dacht mijn verstoorde relatie met eten te hebben overwonnen. Maar vervolgens ging ik extreem gezond eten en obsessief veel sporten. Doordat ik zoveel sportte had ik best wat spiermassa en hierdoor geen extreem ondergewicht. Hierdoor herkende ikzelf en mijn omgeving dus de eetstoornis niet. Terwijl mijn vetpercentage ongezond lag was en mijn lichaam bijna niet meer functioneerde. Maar goed, ik had geen extreem ondergewicht en was gezond beig dus ik vond zelf niet dat ik een eetstoornis had. Daar was het allemaal niet 'erg' genoeg voor. Uiteindelijk werd ik een lange tijd ziek en is eindelijk ook de eetstoornis naar boven gekomen. En ben ik nu hard aan het vechten om het te overwinnen!
Lotte - Maandag 12 juni 2017 17:47
Wauw, zo herkenbaar ! IK wist wel dat je bij NAO onzeker bent als je nu wel of niet iets hebt maar ik wist niet dat het zo op mij lijkt , vooral dat van verschillende periode's , al heb ik nog altijd het gevoel dat het van mij nét iets minder erg is ...
Groetjes Lotte, -13