“Het gaat goed met je hè? Wat zie je er goed uit! Wat ben jij goed hersteld zeg!” Een paar van de vele goed bedoelde reacties die ik krijg vanuit mijn omgeving toen ik er lichamelijk gezonder uit zag. Logisch, want: ik zag er toch ook beter uit? Ik ben toch veel aangekomen? Mensen zien mij toch weer buiten, in de winkel etc. Als ik deze woorden hoor, maakt mijn hoofd mij gek. De eetstoornis trekt harder en harder. Het klinkt in mijn hoofd als: “meid, wat ben je dik geworden”

Ik wéét dat mensen het goed bedoelen. Ik wéét dat mensen niet zeggen dat ik dik ben geworden. Ik wéét dat mensen mij graag een compliment willen geven, omdat ze mijn strijd bewonderen. Zo voelt het ook wel, maar het komt anders over in mijn hoofd, althans dat laat de eetstoornis mij geloven.

Ik merk dat ik er steeds beter mee om kan gaan, mede door de therapieën. Samen met mijn therapeuten heb ik gekeken naar de antwoorden die ik kan geven. Namelijk:

“Ik ben er nog niet, maar ik ben hard aan het werk”

“Het gaat met ups en downs”

Of gewoon “dankjewel”

Je hoeft niet altijd te laten weten dat het nog niet goed gaat. De mensen in mijn directe omgeving weten hoe het gaat, zij weten dat een eetstoornis niet alleen om uiterlijk gaat. Dus, waar maak ik mij eigenlijk druk om? Ik probeer het nu te zien als: “Fijn dat ze mij een compliment willen geven!” Wil ik er meer over kwijt, over hoe het écht gaat, dan kan ik altijd de keuze maken om er meer over te vertellen.

Als je dit leest en je weet niet zo goed hoe je om moet gaan met deze reacties, probeer erover te praten met de mensen die je hierbij kunnen helpen. Bedenk antwoorden die je kan geven, relativeer het in je hoofd. En heel belangrijk: zie het áltijd als een compliment! Je eetstoornis maakt je gek in je hoofd, maar jij bent níet de eetstoornis, jíj bent een waardevol persoon.

Ondertussen kan ik er beter mee om gaan, maar blijft het een moeilijke situatie. Ik zie er beter uit, maar het gaat niet om het uiterlijk, het gaat om het gevecht in het hoofd, de oorlog die zich in je hoofd af speelt. Maar het gaat niet om het uiterlijk.

Ik probeer de eetstoornis los van het gewone leven te zien. Stage op de basisschool is geweldig, volleybal gaat goed, school gaat steeds beter. Ik zie steeds vaker mijn vriendinnen weer. Allemaal lichtpuntjes die ik goed moet onthouden. Gaat het om de eetstoornis, nee dan ben ik er nog lang niet. Maar focussen op de normale, fijne, mooie dingen in het leven, geeft mij kracht om door te gaan.

Lieve vechter, geef niet op! Jij bent een belangrijk persoon, jij bent uniek en van jou is er maar één. Zorg voor jezelf. Lieve mensen in de omgeving van iemand met een eetstoornis, praat erover, stel een open vraag zoals: “hoe gaat het met je?” en ga niet op het uiterlijk van iemand af, maar zie ook hoe de strijd vanbinnen gaat.