'Stijging crisismeldingen suicidaliteit en eetstoornissen', lees ik in een nieuwsbericht. 's Avonds aan tafel praat ik erover met mijn man. Ik kijk hem aan. Mijn keel klopt, mijn ogen prikken. Ik moet iets doen. Dit zijn mijn meisjes. Mijn vrouwen. Mijn jongens. Mijn mensen. Zo voelt dat nog steeds. Als ik het al moeilijk vind om in deze lockdown een beetje positief en hoopvol te blijven, dan hebben zij het zéker zwaar. Dan staat het licht uit en is het pikdonker in hun levens. Opnieuw of voor het eerst. Ik moet iets doen. Ik moet IETS doen.

Los van wat ik wel of niet vind van de maatregelen die de overheid voor ons neemt, worden ze op ons bord gekwakt. En het is niet te behappen. Zeker niet als je al problemen aan je hoofd had voordat deze corona-hel losbarstte. Je moet psychisch wel heel sterk in je schoenen staan wil je in een geïsoleerde tijd als deze overeind blijven. En als je dan al niet zo stevig stond, lig je voor je het weet op je gat. Ik kan me dat zo goed voorstellen en moet zoveel aan jullie denken hier op Proud2Bme. Je bezoekt deze website niet voor niets, vaak met een sombere reden die ik met heel mijn hart weg zou willen nemen... Ik moet iets doen. Ik moet iets tegen je zeggen. En daarom schrijf ik dit. 

Nouska is oud-redactielid bij Proud2Bme en wilde deze blog graag met jullie delen. Binnenkort zal zij in een blog ook vertellen hoe het nu met haar gaat.

Huilen voor je heeft geen zin, ook al rollen de tranen over mijn wangen terwijl mijn vingers doortikken. Ik vind het niet eerlijk, ik ben boos en gefrustreerd. Ben je net lekker op weg, word je onderuit gehaald door een jaar volgepropt met onzekerheid. Wilde je je aanmelden voor opname, mag je misschien je ouders niet knuffelen als ze op bezoek komen. Zorg je eindelijk voor genoeg afleiding en heb je je sociale leven opgebouwd, word er gevraagd zo min mogelijk mensen te zien. Durf je eindelijk alleen naar de supermarkt, worden je allerlei regels opgelegd. Ben je eindelijk weer aan het werk, word je thuis opgesloten. Krijg je eindelijk die eetbuien onder controle door een goed ritme, zit je dagenlang thuis. Pak je eindelijk je studie op, word je alleen gelaten met een scherm. Kies je eindelijk voor ruimte voor jezelf, zit je dagenlang met je kinderen binnen. Ben je eindelijk van je angsten af, word je bang gemaakt met heftige nieuwsberichten...

Ik weet niet wat je situatie nu is. Ik weet alleen maar dat ik je het liefste een knuffel zou willen geven. Ieder van jullie. Mijn hart klopt voor mensen met een eetstoornis of gerelateerde problemen, dat is het blijkbaar gewoon heel hard blijven doen de afgelopen vier jaar. Zes jaar lang schreef ik naar hartelust blogs voor Proud2Bme. Blogs die mijn handen waren die ik uitstak. Hoop die ik met man en macht in de rondte probeerde te slingeren. Ik wilde tot je doordringen en heb gelukkig regelmatig teruggekregen dat dat was gelukt. Ik kon iets doen in de machteloze (gevoelsmatig) strijd die een eetstoornis overwinnen heet. 

I've been there. Ik heb diep gezeten. Ik heb dat zwarte gat gezien. Het heeft me niet ge'killed' en zeker weten 'stronger' gemaakt. Ik heb acht jaar lang op en af gevochten tegen en met het leven. Tegen een eetstoornis, maar bovenal tegen negatieve, sombere, donkere gedachtes over mezelf en het leven en emoties waarvan ik dacht dat ik ze niet verdragen kon. Ik ben zo blij dat ik mijn strijd gestreden heb en sta waar ik nu in het leven sta (daarover in een andere blog meer). Maar op momenten als deze, met nieuwsberichten als deze, ga ik kapot van binnen en wil ik de hele community aan mensen met een eetstoornis in huis nemen en beter maken. Een kinderlijke gedachte van de 'redder' in mij, want natuurlijk kan dat niet. 

Maar ik voel me zo ontiegelijk machteloos. Ik ben zo bang. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil niet dat je het moeilijk hebt, zo moeilijk dat je weer achteruit in plaats van vooruit gaat. Ik wil gewoon zo graag dat je beter wordt. Ik wil dat je hoop hebt en een beetje vertrouwen. Dat je mag weten dat het kan. Dat wanneer het leven pikzwart is, je altijd nog een klein stukje licht zal zien. Een stipje aan een horizon. Een eerste sneeuwklokje in de donkere winter. Er komt weer lente, het is echt waar. En deze winter duurt inderdaad belachelijk lang. 

Ik weet hoe moeilijk het aan te nemen is. En dat je al snel zult denken: dat geldt voor mij niet. Maar weet dat ik ook zo vaak en zo overtuigd dacht te weten dit is niet voor mij, voor mij is de strijd al gestreden. Ik ga kapot, ik ben te zwak. Ik wil niet meer vechten, het leven gaat mij niet geven wat ik voor me zag. Zo vaak greep ik terug en zo vaak ben ik weer opnieuw begonnen. Zo vaak was ik op of alleen en voelde ik me verloren. Alleen in het donker van een pikzwarte, maandenlange, jarenlange, loodzware nacht.

Ik wil gewoon dat je weet dat het kan. Ook nu en ook later, het is niet voorbij. Jouw strijd is een strijd met hele diepe, ellendige dalen. Net als die van mij. En nu, zo uitzichtloos als deze tijd is, zo onzeker en zo anders dan normaal, is het lastig te geloven dat hoop houden belangrijk is. Maar het is het enige wat je moet doen. Altijd durven dromen. Durven dromen van een beter leven dan dit. Durven geloven, durven kijken, durven proberen weer op te staan. Durven te praten, durven te schrijven, durven denken dat dit ook echt over zal gaan. 

Ik wil je een hart onder de riem steken, een schop onder je kont geven. Een kont die niet dik is omdat je te veel gegeten hebt of door de lockdown kilo’s, waarover men grapt. Maar een kont die te mooi is om te blijven zitten waar je nu zit in je leven. Een kont die een toekomst heeft en niet om hoe hij eruitziet. Het gaat om je hart, om je diepste binnenste. Zorg er voor. Geef het licht en liefde. 

Je bent niet alleen. Er staan zoveel strijders naast je. Strijders die er al doorheen zijn gegaan, strijders die opnieuw vechten of voor het eerst de arena in stappen om die klote eetstoornis te verslaan. Jij ben niet alleen. Jij kan dit. Jij kan zoveel meer dan wat je nu denkt. Geloof mij maar. Dit ga je redden, ook al is het loodzwaar. Het is het uiteindelijk allemaal waard. Ook nu in tijden als deze. 

♥ 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.