2016 - Ik kijk naar de kist. Daar ligt iemand en niemand. Een lichaam, zonder leven erin. Weg. Ik voel een brok in mijn keel opkomen. "Het is goed zo" hoor ik een familielid zeggen door de galmende microfoon in de kerk. De houten kist waarin je ligt oogt wat algemeen, de bloemen en foto erop laten je persoonlijkheid zien. Zouden in dit model kist ook ‘mijn meisjes' begraven worden? De meisjes die ik spreek via mijn werk voor Proud2Bme die het niet overleven? Kort baant deze vraag zich een weg door mijn overvolle emotionele hoofd. Mijn keel begint te bonken en mijn ademhaling schokt zacht. Ik hou me in, maar voel het verdriet kloppen in mijn keel. Om mijn oom en mijn familie. Maar ook om de mensen in mijn herinnering die ook zijn gegaan.

Ik mag dit niet voelen, want het gaat nu niet over hen, maar over mijn familie. Voor hen huil ik ook, maar toch moet ik er aan denken. Aan de dood, aan verlies, aan begrafenissen van jonge vrouwen die ook nog helemaal niet dood mochten gaan. Het worden er te veel. Ik denk aan de meisjes die de laatste weken overleden zijn. Staat hun familie volgende week ook zo om de kist met zakdoekjes in hun handen? Te trillen van emoties, wit weg getrokken van verdriet? Gaan er ook dan mensen kapot van binnen en zijn er ook dan mensen die de emotie niet aan kunnen en strak voor zich uit staren, omdat ze niet willen instorten van de pijn?

Ja.

Dan komt het nummer van Maaike Ouboter gevolgd door een lied van Marco Borsato. Ik houd het niet meer. Ik denk aan mijn overleden familielid en als ik zie dat mijn ooms een traan wegpinken, breek ik helemaal. Ik kan het niet helpen dat ik niet alleen denk aan de overledene, maar ook aan de vreselijk verdrietige berichten die ik op Facebook voorbij heb zien komen de afgelopen tijd. Ik wil dit niet voelen. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil niet dat jouw ouders, vriendinnen, broers en zussen net zo kapot gaan, zoals wat ik nu voor mij zie.

Hoe doen mensen dit? Hoe overleef je verlies? Voor ik het weet heb ik me ingeleefd in de situatie van mijn ooms en tantes, die hier afscheid nemen van hun broer, gevolgd door een herinnering aan een lieve tante die ook kort geleden plots uit het leven verdween. Maar ik denk ook aan jou. Aan jouw Facebook account dat sinds enkele weken is veranderd in een ‘Ter herinnering aan' pagina vol emotionele, lieve en pijnlijke berichtjes. 'Ik hoop dat je nu de rust hebt waar je zo naar verlangde', zie ik overal op Facebook en Instagram verschijnen. Ik ken haar gezicht en slechts een klein deel van haar verhaal. Ze is wel eens bij een Proud2Meet geweest. Ik weet nog dat ze weinig zei, maar wel wat advies gaf aan andere meiden.

Ik weet dat jij het moeilijk hebt en niet voor niets onze website bezoekt. Dat jij vecht met en voor je leven. Ik weet dat je uit elkaar gescheurd wordt door emoties en pijn als je je eetstoornis gaat bevechten. Maar ik wil gewoon zo graag dat je er doorheen gaat... zo graag. Ik wil dat je het kan. Ik wil dat je de kans nog kreeg. Ik wil niet dat je hier in een kist de kerk uitgedragen wordt door je broers. Ik wil niet denken aan je vader en moeder die zichzelf niet meer bij elkaar geraapt krijgen na jouw dood...

En toch gebeurt het. En ik weet gewoon niet waarom. Ja, ik weet het wel. Maar ik wil het gewoon niet weten. Ik wil niet dat dit kan. Ik wil dat je vecht en kunt blijven vechten tot het beter wordt. Ik wil niet dat je lichaam of geest het al eerder opgeeft. Ik wil gewoon dat je de kans krijgt die ik heb gekregen en ik wil dat je hem ook kunt pakken.

Ik besef mijn beperkte rol als ervaringsdeskundige voor Proud2Bme. Ik weet dat slechts enkele woorden bij je aankomen. Van de duizenden die ik de afgelopen vijf jaar bij elkaar heb gezocht, zullen maar een paar je raken. Bij elkaar geharkte letters, die soms uit mijn tenen kwamen. Omdat ik je wil zeggen dat het kan, hoe en welke kant je op moet gaan. Niet dat ik je ergens toe kan dwingen, al had ik dat misschien als het kon wel gedaan. Ik besef dat ik niet meer kan doen dan het typen van letters voor een blog of berichtje aan jou. Ik kan niet meer dan zeggen wat ik voor je hoop. Ik kan je niet veranderen, ik kan niet vechten tegen jouw dood.

Ik hoop dat je dat zelf gaat doen, als jij dit leest vandaag. Ik hoop dat jij ondanks je jarenlange gevecht, hier nog zit en dit leest op je telefoon, laptop of tablet. Dat je er nog bent en dat je ook nog heel lang blijft. En daarom blijf ik ook nog voor je schrijven, met je praten via deze site. Blijf hoopvol, blijf komen, ook al is het maar af en toe. Wie weet waar je uitkomt, geef niet op ook al ben je soms zo gebroken en moe. Ik hoop dat we dan samen de rust vinden waar je zo naar op zoek bent, maar dan in het hier en nu.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.