'Een eetstoornis is een tienerziekte.' Deze bewering wordt gelukkig al steeds minder uitgesproken, maar nog altijd wordt in mijn ogen door het merendeel van de mensen een eetstoornis gekoppeld aan jonge meiden die te dun zijn. Het standaard plaatje. Maar wanneer je daadwerkelijk met deze wereld wordt geconfronteerd, ervaar je de realiteit. De realiteit waarin vrouwen boven de 30, 40 en 50 jaar óók worstelen met een eetstoornis. En zeer jonge kinderen die lijden aan anorexia, boulimia, eetstoornis NAO of Binge Eating Disorder. Een van die jonge kinderen was ik. Op mijn achtste werd ik voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met calorieën, de weegschaal en een negatief zelfbeeld. 

Vanaf mijn tweede levensjaar is bij mij een longziekte vastgesteld. Een longziekte waar ik vaak voor in het ziekenhuis opgenomen ben geweest en waarvoor ik veel medicatie moest (en nog altijd moet) slikken. Deze medicatie had bijwerkingen; onder andere aankomen in gewicht en vocht vasthouden. Deze bijwerkingen waren bij mij ook te zien. Als jong meisje was ik hier alleen niet bewust mee bezig. Ondanks mijn ziekte genoot ik van het leven, had ik het reuze naar mijn zin op school en had ik veel vriendjes en vriendinnetjes. Tot op het moment dat een kinderarts me vertelde dat ik veel te dik was! Deze zin dreunt nu nog door mijn hoofd. Ik kreeg een brok in m'n keel en ben uit haar kamertje naar het toilet gerend. De tranen liepen over mijn wangen en ik kneep in mijn buik. Ik was dik, ik was lelijk. 

Met opgeheven hoofd liep ik terug naar de kinderarts en mijn ouders. Ik probeerde te luisteren naar wat er allemaal nog meer werd gezegd, maar die ene zin bleef malen. Een week later had ik mezelf al op een dieet gezet. Ik mocht geen snoepjes en koekjes meer en ook de frietjes die ik zo lekker vond, werden verboden. Het was klaar, dat dikke kind moest afvallen. Dat dikke kind was ik die een aantal jaren later graatmager was geworden en de diagnose anorexia had gekregen. Had ik dit, samen met mijn ouders, kunnen voorkomen? 

Bron: Rodolfo Sanches Carvalho 

De eerste signalen

Na die beruchte doktersafspraak ben ik gestart met mezelf producten ontzeggen. Er wordt vaak verteld dat een eetstoornis erin sluipt en bij mij is dit absoluut het geval geweest. Ik at namelijk elke maaltijd met mijn ouders mee en at minimaal drie tussendoortjes op een dag. Het was alleen allemaal wat gezonder. Ik viel ook niet extreem veel af, dus niemand die zich zorgen om me maakte. Totdat we een jaar verder waren en een andere kinderarts opmerkte dat ik in het afgelopen jaar toch wel veel gewicht was kwijtgeraakt. Ik wijdde het aan mijn groeispurt en aan mijn leeftijd. Ook mijn ouders zagen er geen kwaad in. De kinderarts twijfelde, maar het was nog steeds binnen de normale curve. Ik moest wel opletten dat ik niet nog meer afviel. Braaf knikte ik toen ja, maar van binnen kwam er een glorieus gevoel naar boven. Wat was ik goed op weg! Straks was ik niet meer te dik, maar juist te dun! Toen nog onwetend dat ik een jaar later opgenomen zou worden voor anorexia. De eerste signalen waren opgemerkt, maar zowel voor mij als mijn ouders zeer onschuldig.  

Niet eerlijk zijn

Na het bezoek aan de kinderarts ging ik op dezelfde manier door met eten als dat ik een jaar geleden was begonnen. Misschien net nog iets meer schrappen aan tussendoortjes, dat kon vast geen kwaad... Totdat ik na de zomervakantie in groep 8 startte. Ik was weer afgevallen en de leerkrachten gingen vragen aan me stellen. "Ben je afgevallen, Marli?" "Pas je wel een beetje op?" Vragen die ik altijd zo goed mogelijk ontweek of waar ik geen eerlijk antwoord op gaf. Ik had nu bijna mijn doel bereikt en niemand die dit van me af zou pakken. Eindelijk was ik niet meer dik. Maar niet alleen mijn leerkrachten gingen vragen stellen, ook mijn kinderarts kwam opnieuw in beeld. Ze maakte zich zorgen en vroeg ook of ik wel voldoende at. Ik zei dat ik voldoende at en mijn ouders beaamden dit. Zowel mijn ouders als ik zaten in een grote ontkenningsfase en we wilden niet inzien dat ik ernstig ziek was. Deze keer niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. 

Hulp aannemen

Uiteindelijk was de maat vol en mijn kinderarts wilde ingrijpen. Ze was bang om me te gaan verliezen en smeekte mijn ouders en mij om me te laten opnemen in een kliniek. Geen haar op m'n hoofd die een opname toe zou laten! Ook mijn ouders waren hier destijds op tegen en met z'n drieën hebben we deze opname nog enkele maanden kunnen uitstellen. Toen voelden deze maanden als gewonnen maanden, maar in werkelijkheid waren het verloren maanden. Maanden waarin ik mezelf nog meer uithongerde en waarin mijn lichaam nog meer kapot ging. De kinderarts heeft op dat moment ingegrepen en ik moest naar de kliniek.

Tijdens en na mijn opname in de kliniek was de strijd tegen mijn anorexia pas net begonnen. Toch was ik inmiddels al drie jaar verder. Waar het op mijn achtste begon met een stomme opmerking en gezonder eten, was ik op mijn elfde in de ban van een eetstoornis geraakt. Misschien hadden mijn artsen eerder moeten ingrijpen. Misschien hadden mijn ouders strenger voor me moeten zijn. En misschien had ik veel eerder moeten aangeven hoe ik over mezelf dacht. Ik kan het niet meer terugdraaien, maar ik wil jullie op het hart drukken: als je één of meerdere signalen bij jezelf of iemand anders herkent, vraag hiervoor hulp. Hoe eerder, hoe beter! 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.