Ik zat laatst lekker in het zonnetje in de bossen van de Veluwe in mijn boek te lezen voor Nederlands toen mijn ogen bleven hangen bij een té gek stukje. Samengevat: Wees zo sterk als gras. Gras buigt mee als iemand zijn voet op je zet. Als diegene zijn voet weer verplaatst veert het gras weer op. Tuurlijk heeft het wel een deuk gehad, maar het herstelt zich weer na een tijdje. Riet daarentegen breekt als je erop gaat staan. Het knakt, herstelt zich niet meer. Dus wees als gras. Als gras.

Ik vond het zó mooi. Moeilijkheden krijgt ieder mens over zich heen, dat kan niemand ontkennen. Maar hoe je ermee omgaat is voor iedereen anders. De één laat die voet op zich maar lekker staan: koestert zich in zijn/ haar ellende. De ander vecht tegen die voet: worstelt met de moeilijkheden, wil het niet, verzet zich.

Of een ander is zoals riet: knakt onder de voet. Diegene laat zich vermorzelen door de moeilijkheden en herstelt zich niet meer. Maar feitelijk kan je het het beste doen zoals gras het écht doet: de voet laten staan, wachten tot de voet zich verplaatst en dan weer opveren en vrolijk verder groeien, alsof er niks aan de hand is geweest. Want nooit heb ik gras gezien dat is gaan groeien maar waar nog de voetafdruk van weken geleden in staat. Jij wel?

Oké, het kan ook anders. Heb je wel eens gezien nadat je je tentje afbreekt na een kampeervakantie dat heel het gras geel is waar je tentje die weken heeft gestaan? Gras gaat dood als iets er te lang op staat. Maar nooit voor lang, want altijd groeit onder het gele gras het groene gras weer op. Zelfs na een lange winter groeit gras weer verder.

Onkruid vergaat niet.