Heb je je ooit wel eens afgevraagd wie je bent? Ik bedoel niet de superduidelijke dingen als: 'ik ben het zusje van...,' 'ik ben leerling van...', 'ik ben dochter van...', 'ik ben ... oud...'. Nee, daar doel ik niet op. Ik doel op degene die je écht diep vanbinnen bent.

Iedereen heeft kanten die mooi zijn, die je sieren. Waar mensen tegenop kijken. Maar iedereen heeft ook kanten die minder mooi zijn. Die je het liefst verbergt voor de buitenwereld of waarvan je zelf misschien niet eens weet dat je ze hebt. En als ze dan even vanachter die sluier tevoorschijn komen kunnen mensen je aankijken met een blik: nooit gedacht dat ze zo zou reageren/ doen/ antwoorden/ kijken (vul maar in). Maar het kan ook zijn dat mensen het waarderen dat je ze even laat zien. Zo vind ik het van mannen altijd zo mooi als ze hun emotie laten zien, hun kwetsbaarheid. Mannen zijn over het algemeen zo van: ik ben de stoere bink en daar past geen traantje bij.

Hoe ik aan heel dit verhaal kom? Een tijdje geleden heb ik hulp gezocht voor een aantal dingen waar ik nog tegenaan loop. Daarvoor kreeg ik één keer per week een gesprek met een orthopedagoge. Zij haalde mij totaal onderuit met deze vraag. Ik kreeg de opdracht mee om na te denken wie ik was en wie ik wilde zijn, en wat de rol van de eetstoornis daarin speelde. Haar conclusie een week later was nog wel schokkender om te horen dat ik moest nadenken wie ik was en wie ik wilde zijn. De eetstoornis heeft heel onbewust mijn leven ingenomen en ingevuld. Volgens haar: '80% is eetstoornis, 18% is de lieve, leuke, aardige Milou die altijd glimlacht, en 2% is de échte Milou.' Ik vroeg mij af: Wie is de échte Milou dan?